Αυτό που συνέβη το βράδυ της 13ης Μαϊού πολύ δύσκολα θα ξεχαστεί, όχι μόνο από τους οπαδούς του Ολυμπιακού αλλά και από τους απανταχού φίλους του μπάσκετ.
Μια ομάδα με πολλούς νέους παίκτες που ξεκίνησε την σεζόν παίζοντας μεταξύ συγγενών και φίλων στο ΣΕΦ, μια ομάδα που άλλαξε δύο Αμερικανούς στη μέση της σεζόν, η ομάδα του Σπανούλη, η ομάδα του Ίβκοβιτς, αλλά πάνω απ΄όλα μία ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης κατάφερε το απίστευτο.
Ελάχιστοι υπολόγιζαν τον Ολυμπιακό ακόμα και να μπει στο τοπ 16, όμως όχι μόνο τα κατάφερε αλλά πήγε στα προημιτελικά και απέκλεισε την Σιένα με μειονέκτημα έδρας. Στο final 4 της Κωνσταντινούπολης πήγε ως το απόλυτο αουτσάιντερ αλλά ξεπέρασε στον ημιτελικό το εμπόδιο της Μπαρτσελόνα του Ναβάρο, την ίδια ώρα που η ΤΣΣΚΑ -με σύμμαχο την διαιτησία- άφηνε εκτός τον Παναθηναϊκό και μας στερούσε έναν ελληνικό τελικό.
Ήταν ένας τελικός Δαυβίδ εναντίον Γολιάθ. Ο Κρίστιτς, ο Τεόντοσιτς, ο Σισκάουσκας, ο Σβέντ και τα υπόλοιπα αστέρια της ΤΣΣΚΑ κόντρα στα αμούστακα παιδιά του Ίβκοβιτς. Τον Σλούκα, τον Μάντζαρη, τον Παπανικολάου. Τα προγνωστικά επιβεβαιώνονταν μέχρι τα μέσα του τρίτου δεκαλέπτου καθώς οι Ρώσοι είχαν χτίσει διαφορά 19 πόντων. Όμως στη συνέχεια, τα λόγια είναι περιττά…
Ο Ολυμπιακός επέστρεψε στην κορυφή της Ευρώπης μετά από 15 χρόνια έχοντας στον πάγκο του τον άνθρωπο που ήταν στον πάγκο του και στην Ρώμη το 1997, τον σπουδαίο Ντούσαν Ίβκοβιτς. Παράλληλα, ο Βασίλης Σπανούλης έγινε ο πρώτος που όχι απλά κατέκτησε ευρωπαϊκό και με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό αλλά ψηφίστηκε ως mvp σε δύο τελικούς με τους “αιώνιους”.
.jpg)