Παρασκευή, 29 Μαρ.
24oC Αθήνα

Από το Καλλιμάρμαρο… στα ταξί

Από το Καλλιμάρμαρο… στα ταξί

Η 4η Απριλίου θα είναι πάντα χαραγμένη στη μνήμη της φίλαθλης Ελλάδας με τη βασίλισσα του ελληνικού μπάσκετ.

Σαν σήμερα, πριν από 43 χρόνια η ΑΕΚ επικρατούσε 89-82 της Σλάβια Πράγας και κατακτούσε το κύπελλο κυπελλούχων. Η πρώτη ελληνική ομάδα που πανηγύρισε ευρωπαϊκό τρόπαιο. Το μυαλό μου αναπόφευκτα γυρίζει στο 1968, έστω κι αν δεν ζούσα.
 
Λίγες ημέρες νωρίτερα από την 4η Απριλίου και το έπος της βασίλισσας, την τελευταία ημέρα του Μάρτη, η ποδοσφαιρική ΑΕΚ επικρατώντας του Ολυμπιακού με 2-1 στη Νέα Φιλαδέλφεια, με δύο γκολ του Νικολαΐδη, εξασφάλισε ουσιαστικά το πρωτάθλημα. Εννοείται ότι η παρέα του Γιώργου Αμερικάνου, εκτός από το κύπελλο κυπελλούχων, κατέκτησε το τέταρτο πρωτάθλημα, σε εκείνη την πενταετία. Το τμήμα ποδηλασίας του συλλόγου εκείνη τη δεκαετία ήταν γεμάτο επιτυχίες.
 
Δεν είμαι υπέρμαχος του “όλα για το πρωτάθλημα”, αλλά οι επιτυχίες σε όλα τα τμήματα αποδεικνύουν ότι εκείνα τα χρόνια η ιδέα της ΑΕΚ άνθιζε και πως υπήρχε υγεία στο εσωτερικό της. Το γήπεδό της είχε, στις αρχές της δεκαετίας του 60, μετατραπεί σε υπερσύγχρονο και γέμιζε σε κάθε προπόνηση (δεν συζητώ καν για αγώνες).
 
Φέρνοντας στο μυαλό σας αυτές τις σκηνές και ζώντας τα όσα γίνονται στην ΑΕΚ καταλαβαίνει κανείς ότι δεν υπάρχει καμία σχέση: Οι παίκτες στο γήπεδο με ταξί, οι μέτοχοι τοποθετώντας μπροστινούς μεταθέτουν τις ευθύνες, οι διοικούντες, έχοντας υπαλλήλους μέλη των οργανωμένων, βρίσκονται ουσιαστικά στο έλεός τους, φοβούμενοι να πατήσουν το πόδι τους στο γήπεδο (σκέφτομαι το χθεσινό παιχνίδι να διεξαγόταν στη Ριζούπολη…), η δυναμική της ομάδας δεν ξεπερνά τους πέντε χιλιάδες θεατές.
 
Το τμήμα μπάσκετ βολοδέρνει στις τελευταίες θέσεις και παλεύει για να συνεχίσει να είναι η μία εκ των ομάδων που δεν έχει υποβιβασθεί ποτέ, ακόμη και στο τμήμα χάντμπολ που αγωνιστικά πρωταγωνιστεί, βρέθηκαν οργανωμένοι οπαδοί της ΑΕΚ να το χαντακώσουν και να στείλουν τον προπονητή του στην παραίτηση και το σύλλογο στην τιμωρία, στον αγώνα με την Παρτίζαν.
 
Σίγουρα ο Νίκος Γκούμας που μεγάλωσε την ΑΕΚ στα τέλη της δεκαετίας του 50 και στις αρχές του 60 και ο Λουκάς Μπάρλος που ακολούθησε τη δεκαετία του 70 (έστω κι αν και οι δύο έφυγαν ως κυνηγημένοι από τους φιλάθλους, βρήκαν τη θέση που τους άρμοζε ιστορικά στο πέρασμα του χρόνου), δεν περίμεναν τέτοια εξέλιξη για την ομάδα τους.
 
Σίγουρα ο Γιώργος Αμερικάνος, που δίνει τη μάχη του στο νοσοκομείο τον τελευταίο καιρό, δακρύζει με ό,τι βλέπει να συνοδεύουν τα τρία μαγικά γράμματα τον τελευταίο καιρό.
 
Σίγουρα ο εκ των μεγαλύτερων αθλητών στίβου στην ιστορία της Ελλάδας Γιώργος Παπαβασιλείου στεναχωριέται βλέποντας το “τότε” και το “τώρα”.
 
Σίγουρα όμως, τα χρόνια έχουν αλλάξει και τα δεδομένα έχουν διαφοροποιηθεί. Υπάρχει όμως, ένα σημείο το οποίο θα έπρεπε να είναι το ίδιο: Η αγάπη των φιλάθλων για την ομάδα. Εκεί όμως, τα πράγματα είναι ακόμη πιο απογοητευτικά. Το εγώ πάνω από το εμείς.
 
Οπαδοί “σουλατσάρουν” με ένα πανό γύρω γύρω από τον αγωνιστικό χώρο με κρυμμένα πρόσωπα (γιατί άραγε), τα οριτζινάλια δε συμμετέχουν γιατί αυτά που έχουν να χωρίσουν με τους Πατησιώτες και τους υπόλοιπους είναι πιο πολλά απ’ αυτά που τους ενώνουν και σκέφτονται τη λύση των… ταξί. Ο καθένας αγαπάει τη δική του ΑΕΚ, περίπου στο ένα εκατομμύριο ΑΕΚ πρέπει να υπάρχουν αυτό τον καιρό και το χειρότερο όλων, είναι ότι ο καθένας θέλει να επιβάλει τη δική του ΑΕΚ στους άλλους.
 
Αν είναι κάτι που δίνει ελπίδα για ζωή (εκτός από τον μεσσία που έρχεται, αλλά στην τελική ευθεία κάπου χάνει το δρόμο) στην Ένωση είναι το 2004-05. Πολύς κόσμος στο γήπεδο, οργανωμένοι, ανοργάνωτοι, διαφορετικής κοινωνικής προέλευσης, διαφορετικής κουλτούρας, διαφορετικών δεδομένων, είχαν ένα λόγο να περιμένουν πως και πως την Κυριακή.
 
Αν βέβαια, μπορεί η οικογένεια (λέμε τώρα) της ΑΕΚ να ξαναβρεί τις συνισταμένες του 2004-05, είναι κάτι για το οποίο δεν αισιοδοξώ. Η ελπίδα όμως, πεθαίνει τελευταία…

Αθλητικά Τελευταίες ειδήσεις

Σχολιάστε