Ανάμεσα σε άλλα, ο Παναγιώτης Γιαννάκης είπε στους σπουδαστές της σχολής Αθλητικής Δημοσιογραφίας του CITY UNITY COLLEGE :
-Στόχος μου είναι να δημιουργήσω σχολή του ελληνικού μπάσκετ. Όπως για παράδειγμα, αν δεις κάποιον να πασάρει, ξέρεις ότι είναι Γιουγκοσλάβος ή Ρώσος ή Αμερικανός, έτσι, να γίνει και με τον Ελληνα παίκτη του μπάσκετ. Να γνωρίζουν ότι είναι Ελληνας μόνο από τον τρόπο που πασάρει, αμύνεται κλπ.
-Απέχω συνειδητά από την προπονητική, μετά την θητεία μου στον Ολυμπιακό. Μπορώ να πω όμως, ότι μου έχει λείψει. Θα πήγαινα οπουδήποτε να δουλέψω κι όχι μόνο σε μεγάλα ευρωπαϊκά σωματεία.
-Στον Ολυμπιακό έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα και αισθάνομαι δικαιωμένος, παρά το γεγονός ότι δέχτηκα επιθέσεις από παντού. Το πιο δύσκολο επάγγελμα στην Ελλάδα είναι αυτό του προπονητή.
-Αισθάνομαι ευλογημένος που ως παίκτης είχα συμπαίκτες το Γκάλη, τον Ντομινίκ Γουίλκινς και πολλού άλλους. Ή, που ως προπονητής είχα παίκτη τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη κι όλα τα άλλα «χρυσά παιδιά» του ελληνικού μπάσκετ.
-Δεν γνωρίζω κάτι για την πρόταση της Φενέρ, μ’ αυτό ασχολείται ο ατζέντης μου.
-Πολλοί είπαν ότι οι Αμερικανοί δεν στενοχωρήθηκαν όταν τους κερδίσαμε στην Ιαπωνία. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Όχι μόνο στενοχωρήθηκαν, αλλά μας το είπαν κιόλας.
-Μη με ρωτάτε αν ο Μπουρούσης ή ο Τεόντοσιτς ήταν απείθαρχοι. Το θέμα είναι ότι ο προπονητής πρέπει να ξέρει να χειρίζεται τις όποιες ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα τους.
-Σημασία στον αθλητισμό δεν έχει μόνο πόσο γρήγορα τρέχεις, αλλά πόσο γρήγορα σταματάς.