Η χρυσή Ολυμπιονίκης του επί κοντώ τόνισε πως έχει ακόμα πολλά χρόνια μπροστά της για να πιάσει το παγκόσμιο ρεκόρ της Γελένα Ισινμπάγεβα, ενώ σημείωσε πως ακόμα είναι νωρίς για να σκέφτεται τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2020.
Αναλυτικά όσα δήλωσε στην “Καθημερινή”:
Που έχεις χτίσει το “ταβάνι” από αγωνιστικής πλευράς;
“Θεωρώ πως είμαι μικρή για το αγώνισμα. Εκτός από τη φετινή ολυμπιακή διοργάνωση, όπου στο βάθρο βρισκόμασταν αθλήτριες μικρής ηλικίας, σε όλα τα προηγούμενα ο μέσος όρος ήταν τα 30 χρόνια. Θεωρώ ότι τα 30 είναι μία από τις καλύτερες ηλικίες για το επί κοντώ. Σίγουρα θα φτιάξουμε ένα τετραετές πλάνο για τους αγώνες του 2020, αλλά, πριν από αυτούς, έχουμε ευρωπαϊκό κλειστού, παγκόσμια κλπ. Σε ό,τι αφορά τις επιδόσεις, τα 4,90 τα έχω περάσει στον κλειστό, ενώ το παγκόσμιο είναι 5.06. Σίγουρα τα 16 εκατοστά είναι πολλά, αλλά έχω χρόνια μπροστά μου.
Γιατί πιστεύεις ότι υπάρχει η… υστερία στην Ελλάδα;
“Δεν έχω καλή απάντηση σ’ αυτό. Είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι που αντέδρασαν περίεργα. Έχουμε δεχθεί χιλιάδες θετικά μηνύματα και λιγότερα από πέντε αρνητικά. Παντού υπάρχει χολή. Όταν ήμουν μικρή, ο μπαμπάς μου και ο, τότε, προπονητής μου, μου είχαν πει ότι όταν θα έχεις επιτυχίες και θα πηγαίνεις καλά, πολλοί θα είναι χαρούμενοι για εσένα και πολλοί θα είναι αυτοί που θα σε ζηλεύουν και θα σε μισούν. Και μου έλεγε ο μπαμπάς μου αυτό να σου δίνει δύναμη, δηλαδή το να σε μισούν επειδή έχεις επιτυχίες. Με είχε προετοιμάσει και τώρα το βλέπω και στην πράξη.
Εκτός από τις εγκαταστάσεις, ποιες είναι οι μεγάλες διαφορές στον αθλητισμό των ΗΠΑ και σ’ αυτόν της Ελλάδας;
“Θα ήθελα να μιλήσω για τις εγκαταστάσεις. Το έχω πει πολλές φορές και δεν το πιστεύει ο κόσμος. Μέχρι πέρυσι, προκειμένου να βρω χώρο να προπονηθώ, πηδούσα φράχτες και έμπαινα σε σχολεία, έκανα βάρη στο γκαράζ του προπονητή και στο δικό μου γιατί δεν είχαμε καλές συνθήκες. Στο πανεπιστήμιο τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Πάλι, όμως, έκανα προπονήσεις στον ανοιχτό στίβο όλο τον χρόνο, ενώ οι καιρικές συνθήκες ήταν αντίστοιχες με αυτές που έχουμε στην Ελλάδα, τον χειμώνα. Ξέρω ότι στην Ελλάδα κάποια παιδιά, τον χειμώνα, αναγκάζονται να προπονούνται σε ανοιχτά στάδια, αλλά όχι όλοι. Οι περισσότεροι έχουν κλειστά. Εμείς δεν είχαμε. Μέχρι φέτος έκανα προπόνηση στο ανοιχτό. Τα τρία τελευταία χρόνια με πολύ χειρότερες συνθήκες διότι είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο και ήμουν αλλού. Εφέτος γι’ αυτό μετακομίσαμε και πήγαμε σε μέρος που υπήρχε κλειστός. Τώρα θα είμαστε σε εκπληκτικές εγκαταστάσεις, αλλά είναι η πρώτη χρονιά που θα προπονηθούμε σε τέτοιες εγκαταστάσεις. Θα ήθελα, όμως, να πω κάτι που αξίζει να γραφτεί: για να γυμναστώ εκεί πληρώνουμε για να τις χρησιμοποιούμε. Δεν είναι δωρεάν. Πληρώνουμε 25 ευρώ για κάθε ημέρα που κάνω προπόνηση. Καμιά φορά, όταν ακούω τους αθλητές μας να παραπονιούνται για τα τζάμπα στάδια που έχουμε, θα ήθελα να τους πω ότι είναι εκπληκτικά, σε σχέση με αυτό που είχα εγώ πριν μετακομίσω. Βέβαια, ακόμα και τότε που πήδαγα φράχτες για να γυμναστώ, πάλι πλήρωνα. Στην Αμερική δεν είναι τα πράγματα, όπως νομίζει ο κόσμος.
Στην Αμερική υπάρχει διαφορά νοοτροπίας;
Στην Αμερική υπάρχει η νοοτροπία ότι για να κάνει κάποιος αθλητισμό, πρέπει να του αρέσει και να ευχαριστιέται αυτό που κάνει. Εδώ στην Ελλάδα, ίσως εξαιτίας της κακής οικονομικής κατάστασης, ψάχνουν μέσα από τον αθλητισμό μία λύση για ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό, αλλά να το κάνουν μαζί με κάτι άλλο. Στην Αμερική είναι και το πανεπιστημιακό σύστημα που βοηθάει διότι μπορείς να κάνεις, παράλληλα, και ακαδημαϊκή και αθλητική καριέρα, αλλά η νοοτροπία που κυριαρχεί είναι να περνάς καλά με αυτό που κάνεις.
Έχεις αρχίσει να σκέφτεσαι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο;
“Ποιο Τόκιο (σ.σ. Γελάει). Πριν από ένα μήνα έλεγα σε όλους ότι το Ρίο είναι πολύ μακριά για να μιλήσω γι’αυτό. Τώρα το μόνο που σκέφτομαι είναι τα επόμενα τρία διεθνή μίτινγκ, με τα οποία θα ολοκληρώσω αγωνιστικά τη χρονιά και, ύστερα, τις διακοπές μας.
Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις;
“Είχα σταματήσει. Αν θυμάμαι καλά ήταν το 2006. Είχα μία κακή χρονιά στο πανεπιστήμιο με πολλή προπόνηση, πολλά βάρη, παραλίγο να γίνει αρσιβαρίστρια. Πήρα κιλά και μυϊκό όγκο. Μετά άλλαξα προπονητή. Ήρθε ο Τόμπι Στίβενσον, ο οποίος ήταν από τους αγαπημένους μου ως αθλητής, οπότε με βοήθησε λίγο και ψυχολογικά. Είμαι λίγο και τυχερή. Κάθε φορά που πάει να μου συμβεί κάτι κακό, έρχεται κάποιος άνθρωπος στη ζωή μου και με βοηθάει. Σα να έχω έναν άγγελο”.