Σε ηλικία 37 ετών, πια, ο ηγέτης των Λέικερς αποφάσισε πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Οι τραυματισμοί, άλλωστε, τον έχουν “τσακίσει” τα τελευταία χρόνια. Και με ένα συγκινητικό κείμενο, ανακοίνωσε την απόφασή του: η σεζόν 2015-2016 θα είναι η τελευταία της επαγγελματικής του καριέρας στον μαγικό κόσμο του NBA.
Το σώμα μου ξέρει, είναι ώρα να πω αντίο έγραψε στο συγκλονιστικό κείμενό του που ανέβηκε στο The Players’ Tribune. Ένα κείμενο που απευθύνεται στο μπάσκετ, τη μεγάλη αγάπη της ζωής του, απ’ όταν ήταν ένα παιδί έξι ετών και έριχνε τις διπλωμένες κάλτσες του μπαμπά του σε ένα καλάθι και φανταζόταν πως βάζει νικητήρια καλάθια. Δεν φανταζόταν, τότε, πως θα το έκανε και στην πραγματικότητα κάποτε…
Αγαπητό μπάσκετ
Από τη στιγμή που άρχισα να παίζω με τις διπλωμένες κάλτσες του μπαμπά μου και να σουτάρω φανταστικά νικητήρια καλάθια, ήξερα πως ένα πράγμα είναι αληθινό: ήμουν ερωτευμένος μαζί σου.
Μια αγάπη τόσο βαθιά, που σου έδωσα τα πάντα. Από το μυαλό και το σώμα μου μέχρι το πνεύμα και την ψυχή μου. Σαν εξάχρονο παιδί, απόλυτα ερωτευμένο μαζί σου, ποτέ δεν είδα το τέλος του τούνελ. Έβλεπα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει από ένα τέτοιο.
Οπότε έτρεχα. Έτρεχα πάνω κάτω σε κάθε γήπεδο, μετά από κάθε χαμένη κατοχή μπάλας για σένα. Ζήτησες τη σπουδή μου, σου έδωσα την καρδιά μου γιατί συνοδευόταν από πολλά περισσότερα.
Έπαιξα με ιδρώτα και πόνο, όχι για την πρόκληση αλλά γιατί με καλούσες εσύ. Έκανα τα πάντα για σένα, γιατί αυτό κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο ζωντανός όσο με έκανες εσύ να νιώθω.
Έδωσες σε ένα 6χρονο αγόρι το όνειρό του με τους Λέικερς και πάντα θα σ’ αγαπώ γι’ αυτό. Αλλά δεν μπορώ να σε αγαπώ μανιωδώς άλλο πια. Αυτή η σεζόν είναι ό,τι έχω πια να σου δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει το καρδιοχτύπι, το μυαλό μου μπορεί να δουλεύει, αλλά το σώμα μου ξέρει ότι είναι καιρός να πω αντίο.
Αλλά είναι ΟΚ. Είναι έτοιμος να σε αφήσω. Θέλω να το ξέρεις ώστε και οι δυο να απολαύσουμε τις στιγμές που μας απομένουν μαζί. Τις καλές και τις κακές. Δώσαμε ο ένας στον άλλο όλα όσα είχαμε.
Και οι δυο ξέρουμε, άσχετα με το τι θα κάνω μετά, πως πάντα θα είμαι εκείνο το παιδί, με τις διπλωμένες κάλτσες, ο κάδος στη γωνία, 5’ δευτερόλεπτα στο ρολόι, η μπάλα στα χέρια μου, 5, 4, 3, 2, 1.
Θα σ’ αγαπώ για πάντα
Κόμπι.