Αναλυτικά η συνέντευξή του στη “Real News”:
-Είστε φειδωλός. Σπάνια μιλάτε για τον εαυτό σας. Πού γεννηθήκατε; Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
«Γεννήθηκα στις 9 Μαρτίου του 1960 στο Τσάσακ, σε μια κωμόπολη 150 χλμ. δυτικά από το Βελιγράδι. Ο πατέρας μου μηχανικός και η μάνα μου εργάτρια σε εργοστάσιο. Μοναχοπαίδι είμαι…»
-Ζέλικο, πρόλαβα τη Σερβία στις δόξες της και δυστυχώς την είδα με τα μάτια μου κατεστραμμένη μετά τον πόλεμο. Πώς τα καταφέρατε και ορθοποδήσατε τόσο γρήγορα;
«Νομίζω ότι τον πιο καθοριστικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι στις εκλογές του 2000 ήρθε μια δημοκρατική κυβέρνηση στη χώρα μου, με νέους και αλλιώτικους ανθρώπους. Αν το δούμε αυτό με τα μάτια του σήμερα, θεωρούμε ότι έγιναν μικρά βήματα μπροστά. Περιμέναμε περισσότερα. Αλλά σίγουρα ήταν το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας άλλης. Τα πράγματα σήμερα είναι πάντως πολύ καλύτερα. Η ζωή, ούτως ή άλλως είναι μια μάχη διαρκείας».
-Πού σας βρήκε ο πόλεμος;
«Δεν θα τις ξεχάσω αυτές τις ώρες ποτέ. Ήμουν προπονητής στο Τρεβίζο, στην Μπενετόν. Και έβλεπα τα αεροπλάνα που απογειώνονταν και ήξερα ότι σε λίγη ώρα θα χτυπάνε την πατρίδα μου, τους συγγενείς και τους φίλους μου, τον άμαχο πληθυσμό, τα παιδιά και τις γυναίκες! Αισθανόμουν άσχημα. Δεν κοιμόμουν τα βράδια, παρακολουθούσα άγρυπνος τις ειδήσεις από πολλές χώρες. Όλες έκαναν την ίδια ελεεινή προπαγάνδα. Όλα αυτά, μέχρι τη στιγμή που ο δημοσιογράφος, Σαντόρ, πήγε στη γέφυρα του Μπράνκοφ, μίλησε με αμάχους, μετέφερε τον σπαραγμό του λαού μας και άλλαξε την αίσθηση της διεθνούς κοινής γνώμης. Η πραγματικότητα είναι ότι κανένα διεθνές Μέσο δεν έλεγε την αλήθεια. Οι λεγόμενες «μεγάλες χώρες» συναγωνίζονταν ποια θα μιλήσει πιο άσχημα για μας. Την πατρίδα μου και τον λαό μας. Έτσι είναι αυτά…».
-Γιατί έγινε όλο αυτό το μακελειό;
«Αν ήξερα γιατί έγιναν όλα αυτά, ίσως να μην ήμουν εδώ σήμερα. Ήθελαν να αλλάξουν τον χάρτη. Ήθελαν να διαμελίσουν μια μεγάλη χώρα και δεν ήταν μόνο οι Αμερικανοί. Το ίδιο ακριβώς μπορώ να πω και για τους Ευρωπαίους. Είμαι ένας άνθρωπος απλός που προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του καλά, αλλά είμαι ένας άνθρωπος έξυπνος και διορατικός. Μπορώ λοιπόν να καταλάβω ότι αυτό που λέμε δημοκρατία, δίκαιο και ανθρώπινα δικαιώματα δεν υπάρχει. Για ποιον λόγο γίνονται πόλεμοι; Ποιος τους ξεκινάει; Ποιος τους δίνει το δικαίωμα να τους ξεκινήσουν; Τα Ηνωμένα Έθνη δεν τα ρώτησε κανείς! Τo δίκαιο του ισχυρού λοιπόν… Τους πολέμους τους έκαναν πάντα οι ισχυροί και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Δεν ήταν μόνο οι Αμερικανοί. Για μένα το χειρότερο είναι ότι στους βομβαρδισμούς πήραν μέρος ευρωπαϊκές χώρες που πιστεύουν ότι υπερασπίζονται τη δημοκρατία. Αυτό είναι το τραγικό. Μιλάνε για δημοκρατία, γραπώνονται από αυτήν και τελικά την κουρελιάζουν. Εμείς στην Ελλάδα ξέρουμε καλά τι είναι η δημοκρατία, όπου και γεννήθηκε, και μπορούμε να γελάμε πικρά μαζί τους».
-Γνωρίζετε καλά τη χώρα μας. Τη ζήσατε και στις καλές και στις κακές στιγμές της. Ξέρετε τη νοοτροπία του λαού μας. Τι είναι για σας η Ελλάδα, Ζέλικο;
«Το δεύτερο σπίτι μου. Μια στοργική αγκαλιά. Στην Αθήνα αισθάνομαι τόσο όμορφα, όπως ακριβώς αισθάνομαι και στο Βελιγράδι. Ζω δεκατρία χρόνια εδώ, εργάζομαι σκληρά, αλλά ζω σε μια πόλη που τη νοιώθω πόλη μου. Αυτό που θα σας πω τώρα είναι ό,τι πιο σίγουρο μπορώ να σας πω. Οι Σέρβοι δεν έχουν καλύτερους φίλους από τους Έλληνες, το ξέρουν και το νοιώθουν. Είμαστε δυο λαοί με φιλία που την κατακτήσαμε και την κρατάμε. Αυτό που σας λέω είναι η αλήθεια μου. Αισθάνομαι την Ελλάδα χώρα μου και την Αθήνα πόλη μου. Πιστεύω ότι αυτό που λέω δεν θα αλλάξει με τα χρόνια».
-Ποιο είναι το θαύμα του Παναθηναϊκού; Οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι, εσείς ή ο κόσμος του;
«Ο Παναθηναϊκός έχει εκατομμύρια θαυμαστές στο μπάσκετ. Στο θαύμα αυτό, το πιο σημαντικό μέρος και τα θεμέλια είναι οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι. Αυτοί μας έφεραν εδώ, αυτοί μου έδωσαν την ευκαιρία να κάνω την δουλειά που κάνω και να διαλέξουμε τους παίκτες που έπρεπε. Ο κόσμος αναγνώρισε δικαία αυτή τη μεγάλη προσπάθεια που έγινε στην ομάδα και τη συνεργασία διοίκησης, προπονητή και παικτών. Και τώρα αυτός μας δίνει δύναμη. Αυτό που αναγνωρίζει ο κόσμος είναι ότι λειτουργούμε όλοι μας σαν οικογένεια».
-Από τι κινδυνεύει αυτή η οικογένεια, αυτό το οικοδόμημα που έχετε χτίσει;
«Η περίοδος αυτή που ζούμε τώρα είναι πολύ δύσκολη. Οι άνθρωποι αυτοί που έχτισαν το θαύμα είναι σε μια καμπή. Σκέφτονται τι θα κάνουν στο μέλλον και τους καταλαβαίνω απόλυτα. Ό,τι και αν αποφασίσουν οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι, είμαι μαζί τους. Αυτοί έδωσαν το στίγμα. Αυτοί πρέπει να καθορίσουν τα πράγματα. Αφήνουν μεγάλη κληρονομία. Υπάρχει μέλλον και παρακαταθήκη στον Παναθηναϊκό ό,τι και αν γίνει. Ό,τι και αν γίνει, υπάρχει επόμενη ημέρα. Όμως τώρα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Περιμένω και εγώ την απόφαση τους για να καθορίσω και εγώ τις δικές μου αποφάσεις και τον δικό μου δρόμο. Πρέπει να ξέρουμε εγκαίρως αν η οικογένεια σταματά, αν κάποιος συνεχίζει και τι προοπτική θα έχει αυτή η συνέχεια».
-Εσείς από τι θα εξαρτήσετε την παραμονή σας; Υπό ποιες προϋποθέσεις θα μείνετε;
«Κανείς δεν ήρθε εδώ να μου πει κάτι, να μου αναλύσει κάτι, για να σκεφτώ και εγώ κάτι. Για να αρχίσω να σκέφτομαι, θα πρέπει να έχω κάτι χειροπιαστό».
-Στην Κωνσταντινούπολη δίνει εξετάσεις η Ελλάδα, όχι μόνο οι δυο σύλλογοι. Θα πρέπει λοιπόν να πάρουμε άριστα. Τι σκέφτεστε για τη συμπεριφορά των Ελλήνων φιλάθλων σε αυτά τα παιχνίδια;
«Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Πρέπει να σκεφτούμε την Ελλάδα πάνω από όλα. Ελπίζω ότι οι φίλαθλοι θα διαλέξουν τον σωστό δρόμο και όλα θα πάνε καλά».
-Για την επίσκεψη του Ολυμπιακού στο Πατριαρχείο και αν υπάρχει ανάλογο πλάνο και για τον Παναθηναϊκό;
«Δεν υπάρχει στο πρόγραμμα μας. Πρώτη φορά το ακούω. Εμείς πάμε να παίξουμε μπάσκετ εκεί. Εγώ δεν θα πήγαινα. Εγώ πάω εκεί για να παίξουμε μπάσκετ, δεν πάω για κανέναν άλλο λόγο. Στο Πατριαρχείο πρέπει να πάμε για τους λόγους που πρέπει να πάμε και οι λόγοι αυτοί είναι πάρα πολύ σοβαροί».
-Θα αναλαμβάνατε την Εθνική Ελλάδος;
«Στα 13 χρόνια που είμαι εδώ, είχα οκτώ προτάσεις να αναλάβω εθνικές ομάδες. Δεν θέλω. Μόνο στην πατρίδα μου δούλεψα. Τώρα, ούτε στην πατρίδα μου δεν θέλω».
-Πιστεύετε ότι οι Έλληνες θα ξεπεράσουμε την κρίση;
«Αυτές τις δύσκολες ώρες πρέπει οι Έλληνες να βρουν έναν τρόπο να είναι μαζί. Να χαίρονται μαζί. Να παρηγορούνται μαζί. Να παραμεριστούν οι πολιτικές διαφορές. Μόνο ο κόσμος μπορεί να αλλάξει τα πράγματα και βέβαια το χειρότερο απ’ όλα θα ήταν η βία. Η βία όμως δεν χρειάζεται στους Έλληνες, – έναν λαό με σύνεση και με τεράστια παράδοση στην ιστορία. Οι πολιτικοί δεν μπορούν να κάνουν αυτό το πράγμα, μόνο ο λαός μπορεί να το κάνει. Πρέπει ο λαός να κάνει την υπέρβαση. Όταν ένας λαός είναι ενωμένος, τότε αυτός ο λαός είναι αήττητος».
-Οι Έλληνες σας αγαπάνε πολύ. Τι αισθήματα σας εκδηλώνουν αυτές τις ώρες;
«Οργή και θυμό. Ο κόσμος πιστεύει ότι έχει τη μικρότερη συμμετοχή σε αυτό που συνέβη στη χώρα και αυτό τον οργίζει. Είναι υγιές το ότι κόσμος αντιδράει. Αλίμονο αν ήταν απαθής. Όχι όμως και να οδηγηθεί σε τυφλή βία. Ζούμε σε μια πανέμορφη χώρα, όπου οι άνθρωποι και οι τόποι έχουν μια μοναδική ομορφιά. Αυτό δεν το βρίσκεις πουθενά, πρέπει να κάνουμε υπομονή. Δεν μπορεί να αλλάξουν όλα σε μια στιγμή. Η Ελλάδα τώρα περνάει ένα μεγάλο σχολείο, περνάει ένα πανεπιστήμιο. Αυτά τα διδάγματα θα τη βοηθήσουν στο μέλλον για να μην ξαναζήσει τέτοιες στιγμές. Δυστυχώς το έχει και αυτό η Δημοκρατία. Ψηφίζεις κάποιους πολιτικούς που δεν είναι οι κατάλληλοι, μετά τους κατηγορείς, αλλά εσύ τους διάλεξες. Είναι σαν να κατηγορείς τον εαυτό σου».