Όπως συνηθίζει ο Τζιμπρίλ Σισέ στις συνεντεύξεις του έκανε ειδική αναφορά στον κόσμο του Παναθηναϊκού, μίλησε για την εθνική ομάδα της Γαλλίας αλλά και για την απεργία που έκαναν το καλοκαίρι στη Νότια Αφρική.
“Στο Champions League δεν πάμε καλά. Αλλά θα παλέψουμε μέχρι τέλους. Ξέρω ότι πρέπει να σκοράρω στην Ευρώπη για να επιστρέψω στην Εθνική. Πάντως, λατρεύω να παίζω εδώ. Σε κάθε ματς υπάρχουν περίπου 40.000 άνθρωποι. Το ποδόσφαιρο είναι τα πάντα για τους Έλληνες. Όπως και το μπάσκετ. Πολλοί δίνουν μάχη για να βρουν δουλειά και βρίσκουν καταφύγιο στο ποδόσφαιρο. Μου αρέσουν πολύ. Είναι φωνακλάδες και ποτέ ικανοποιημένοι. Και έχω καταφέρει να γίνω ένας από τους αγαπημένους τους. Έμεινα εδώ παρότι είχα προτάσεις κι αυτό… έκλεψε τις καρδιές τους.”
“Κανείς δεν με φανταζόταν στην Εθνική ομάδα, αλλά πήγα στο Μουντιάλ. Έκανα αυτό που έπρεπε στο γήπεδο και ο προπονητής δεν μπορούσε να αγνοήσει έναν παίκτη που σκόραρε σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο. Αυτό λοιπόν θα κάνω και φέτος γιατί θέλω να επιστρέψω στην Εθνική. Αυτός είναι ο νούμερο ένα στόχος μου. Είδα τις κλήσεις του κ. Μπλαν στην τηλεόραση και απογοητεύτηκα που δεν ήμουν μέσα. Ο προπονητής είπε ότι θέλει νέο αίμα και έτσι κάνω υπομονή. Όμως αν κάνω μια καλή σεζόν όπως πέρσι, πιστεύω ότι θα πάρω την ευκαιρία μου. Έχω 40 συμμετοχές στην Εθνική αλλά μόνο 8 ή 9 γκολ. Ξέρω ότι μπορώ να τα πάω καλύτερα. Όσο για τον ανταγωνισμό, οι επιθετικοί που καλούνται είναι καλοί παίκτες αλλά μπορώ να τα πάω όσο καλά κι αυτοί. Διανύω καλή περίοδο με 5 γκολ σε 6 ματς. Αν συνεχίσω έτσι, δεν μπορούν να με αγνοούν για πάντα.”
“Έχω τη δύναμη να γυρίζω γρήγορα σελίδα. Αλλά με έκανε να νιώθω… σκατά όλο αυτό. Πάλευα για τρία χρόνια να γυρίσω στην Εθνική. Και να τελειώνουν όλα με αυτό τον τρόπο, είναι σκληρό. Ήταν σκοτεινό επεισόδιο στην καριέρα μου αλλά πρέπει να το ξεχάσω. Έχω μετανιώσει τώρα που ξανασκέφτομαι όσα έγιναν. Μπορούσαν να αποφευχθούν όλα τόσο εύκολα. Αλλά όταν η μηχανή πάρει μπροστά, δύσκολα ανατρέπεται η κατάσταση. Το φταίξιμο είναι συνολικό. Όποιος δεν ήθελε να συμμετάσχει, έπρεπε να βάλει… τις μπάλες του στο τραπέζι και να κατέβει από το λεωφορείο. Κανείς δεν το έκανε. Εγώ μετάνιωσα αλλά όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν πια. Συζήτησα με τον Ντομενέκ μετά την απεργία που κάναμε. Μετά ήθελε να φύγει από την ομάδα. Με αρρώστησε το ότι τον είδα να είναι σε αυτή την κατάσταση. Ειπώθηκε ότι προσπάθησα να τον πείσω να μείνει. Δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό. Και πάλι είχε την περηφάνια και την τιμή να τελειώσει το θέμα. Με αυτόν έζησα καλές και κακές στιγμές. Τον γνωρίζω πολύ καιρό, είχα προπονητή τον αδερφό του στην Αρλ, όταν ήμουν 8-9 ετών. Όπως και να έχει τον εκτιμώ.”