Λυτρωμένος αισθάνθηκε όταν κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια ο Ιταλός.
“Οταν κρέμασα τα παπούτσια μου για τελευταία φορά ήταν σαν να απελευθερωνόμουν. Ο φυσικός πόνος που ένιωθα ήταν ένα πραγματικό βασανιστήριο και με συνόδευε σε όλη μου την ποδοσφαιρική ζωή. Τα τελευταία χρόνια ο πόνος που ένιωθα ήταν μεγαλύτερος από αυτόν που μπορούσα να αντέξω.
Όταν έπαιζα στη Μπρέσια, δυσκολευόμουν να περπατήσω για δύο ημέρες έπειτα από κάθε παιχνίδι. Όταν πήγαινα σπίτι, δεν μπορούσα να βγω από το αμάξι, και χρειαζόταν να βάζω το ένα πόδι στο έδαφος και να κρατιέμαι από την πόρτα για να σηκωθώ.
Την επόμενη Κυριακή θα έπαιζα πάλι. Πλακωνόμουν στα αντιβιοτικά, αλλά θα έπαιζα. Έδωσα τα πάντα στο ποδόσφαιρο. Μπορεί να ακούγεται παράδοξο, αλλά όταν αποσύρθηκα αισθανόμουν χαρά που είχα εκπληρώσει τους στόχους μου.
Δεν θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα. Στο San Siro, στο τελευταίο μου παιχνίδι για τη Serie A, και στη Γένοβα στην τελευταία μου εμφάνιση για την Εθνική Ιταλίας, οι οπαδοί με ξεπλήρωσαν για όλα αυτά”.
Οι τραυματισμοί του τον πόνεσαν σωματικά, αλλά και ψυχικά τον αποδεκάτισαν…
“Ο πρώτος μου τραυματισμός ήταν το 1985 σε ηλικία 18 ετών… Ήταν η εισαγωγή μου στο ποδόσφαιρο. Εάν κινδύνευα να φουσκώσουν τα μυαλά μου με τον κόσμο να με αποκαλεί φαινόμενο, η πραγματικότητα με επανέφερε στη Γη. Τότε, άφησα σε εκείνο το γήπεδο το μηνίσκο και τον χιαστό μου.
Οι γιατροί κοίταξαν το γόνατό μου, κούνησαν το κεφάλι τους και είπαν πως ήταν απίθανο να έπαιζα ξανά ποδόσφαιρο. Είχα συνολικά έξι εγχειρήσεις στα γόνατά μου, τέσσερις στο δεξί και δύο στο αριστερό μου πόδι.
Εκείνα τα χρόνια, ο μηνίσκος ήταν καταστροφή, αλλά τώρα μου φαίνεται σαν μία επέμβαση ρουτίνας. Κάθε φορά που έμπαινα μέσα στο τούνελ δεν σταματούσα να κοιτάζω ποτέ το φως στο βάθος του.
Η εγχείρηση που έκανα στη Γαλλία ήταν η χειρότερη. Έπρεπε να κάνουν μία τρύπα στην κνήμη μου για να φτιάξουν τον τένοντα που είχε υποστεί ζημιά και εγώ δεν μπορούσα να πάρω αντιφλεγμονώδη επειδή ήμουν αλλεργικός.
Μου έκαναν 220 εσωτερικά ράμματα. Έφτασα να πω στη μητέρα μου “Εάν με αγαπάς, σκότωσέ με”. Ήταν η απελπισία ενός ανθρώπου που υπέφερε και έβλεπε τα όνειρα μίας ζωής να φεύγουν. Δύο εβδομάδες μετά την εγχείριση, έχασα 12 κιλά.
Δεν έτρωγα και έκλαιγα συνέχεια, λόγω του πόνου. Εάν πω ότι ποτέ δεν σκέφτηκα να πετάξω λευκή πετσέτα, θα έλεγα ψέματα. Υπήρχαν μερικές πολύ άσχημες και μαύρες στιγμές αλλά κάθε φορά αντιδρούσα. Έλεγα στον εαυτό μου ότι θα έφτανα μέχρι το τέλος.
Ήθελα να αποδείξω ότι ήμουν πιο δυνατός από την κακή τύχη μου και πως αυτό το όνειρο άξιζε περισσότερο από ένα γόνατο. Το ποδόσφαιρο ήταν άλλωστε το πάθος μου. Συνήθιζα να πηγαίνω στο μπάνιο παίρνοντας και τη μπάλα μαζί μου.
Ως μικρό παιδί, είχα ένα όνειρο ότι θα έπαιζα σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου κόντρα στη Βραζιλία. Είμαι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που είναι τυχεροί επειδή έζησαν το όνειρό τους. Υπέφερα, έκλαψα και φοβήθηκα αλλά αυτή η μέρα ήρθε”.
Στον τελικό του Μουντιάλ των ΗΠΑ έχασε εκείνο το πέναλτι κόντρα στη Βραζιλία και η ομάδα του το τρόπαιο. Μέχρι και διαφήμιση έγινε, μα δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να το ξεπεράσει…
“Φανταστείτε αυτή την εκπληκτική σκηνή με το όνειρό μου γίνεται πραγματικότητα. Είμαι στο Παγκόσμιο Κύπελλο, σε κάθε ματς η Ιταλία προχωράει περισσότερο. Από τη φάση των νοκ-άουτ αγώνων και έπειτα, δεν σταμάτησα να σκοράρω.
Κάθε φορά που πετύχαινα ένα γκολ, σκεφτόμουν τι γινόταν στα σπίτια των Ιταλών που έβλεπαν τα ματς. Τότε πήγαμε στον τελικό και έχασα το πέναλτι. Αισθανόμουν ότι πέθαινα μέσα μου και την ίδια στιγμή σκέφτηκα την αντίδρασή που θα είχαν οι συμπατριώτες μου.
Είναι κάτι πολύ δύσκολο και μέχρι τώρα δεν έχω αποδεχτεί αυτό που έχει συμβεί. Ήμουν εγώ που έστειλα το χαρούμενο τέλος στο όνειρό μου στις εξέδρες, ένα όνειρο που την ίδια στιγμή το είχαν όλοι οι Ιταλοί. Ακόμα με στοιχειώνει αυτή η φάση”.
Για τον Μάριο Μπαλοτέλι: “Θα ήθελα να του μιλήσω λίγο. Αυτή είναι η προτελευταία ευκαιρία που έχει, εάν δεν είναι η τελευταία. Εάν δεν κάνει το βήμα τώρα, θα έχει πρόβλημα. Θα καταντήσει να έχει μόνο τύψεις. Κατά τη γνώμη μου είναι ένας από τους κορυφαίους παίκτες στον κόσμο όμως φαίνεται να επιθυμεί να παρουσιάσει μία εικόνα του εαυτού του που δεν είναι πραγματική”.
Για την καλύτερη Εθνική Ιταλίας στην οποία έχει αγωνιστεί: “Έχω παίξει σε τρία Μουντιάλ. Ήταν τρεις πραγματικά δυνατές ομάδες. Τρεις φορές χάσαμε στα πέναλτι. Το 1990 ήταν μία μεγάλη εθνική Ιταλίας, κάναμε έξι νίκες και μία ισοπαλία και τερματίσαμε τρίτοι. Χρειάζεται και τύχη και εμείς δεν την είχαμε”.
Για το σουτ στο δοκάρι που είχε στον προημιτελικό του 1998 κόντρα στη διοργανώτρια Γαλλία: “Έαν η μπάλα πήγαινε στα δίχτυα θα μιλούσαμε τώρα για άλλη ιστορία. Μπορούσαμε να πάρουμε εκείνο το Μουντιάλ”.
Για το μεγαλύτερο ταλέντο του ιταλικού ποδοσφαίρου στη σύγχρονη εποχή: “Δεν έχω αμφιβολία, είναι ο Μπεράρντι. Μου αρέσει πολύ”.
Για τον διάδοχό του σε παγκόσμιο επίπεδο: “Οι διάδοχοί μου είναι μόνο τα παιδιά μου. Εάν με ρωτάτε για τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο, αυτος κατά τη γνώμη μου είναι ο Μέσι. Οταν αποφασίζει να βάλει ένα γκολ, το κάνει. Θα μου άρεσε να παίξω μαζί του. Θα μου άρεσε να παίζω στη σημερινή εποχή. Με τους νέους κανονισμούς και την πολλή τηλεόραση, σίγουρα θα δεχόμουν λιγότερες κλωτσιές και θα είχα λιγότερους τραυματισμούς”.
Για το ποια ομάδα θα κατακτήσει το φετινό σκουντέτο: “Αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολύ παράξενο να πω ομάδα από τη στιγμή που έχουμε παίξει μόνο 3 αγωνίστικές αλλα είμαι πεπεισμένος πως η Γιουβέντους έχει κάτι παραπάνω από όλους τους άλλους”.
Για το γεγονός ότι έχει ασπαστεί τον βουδισμό: “Προέρχομαι από καθολική οικογένεια, όμως στη Φλωρεντία ένας φίλος που είχε ασπαστεί το βουδισμό με προσκάλεσε. Ήμουν δύσπιστος στην αρχή, αλλά μέσα σε τρεις ημέρες συνειδητοποίησα πως αυτός ήταν ο δρόμος μου. Συνειδητοποίησα πως όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, συνηθίζεις πάντα να ρίχνεις το φταίξιμο στους άλλους και να θεωρείς τον εαυτό σου θύμα. Ήμουν λάθος που σκεφτόμουν έτσι. Δεν υπάρχει λόγος να ψάχνεις να βρεις αιτίες που δεν εκπληρώνεις τους στόχους σου, τις επιθυμίες σου. Είναι χάσιμο χρόνου. Η μοίρα σου είναι πάντα στα χέρια σου”.
Για την ομάδα που υποστηρίζει: “Ενδιαφέρομαι για όλες τις ομάδες που έχω παίξει αν και ο σύλλογος που υποστηρίζω πραγματικά είναι η Μπόκα Τζούνιορς”.