Δεν είναι τόσο η ήττα με 3-0 από τον Ολυμπιακό, ούτε η εμφάνιση αυτή καθεαυτή. Εξάλλου κάθε ομάδα δικαιούται να έχει και κακές στιγμές. Είναι η ηττοπάθεια που αποκάλυψε αυτή η ομάδα. Η αδυναμία να εμφανιστεί στο γήπεδο με πνεύμα πρωταθλητή και να διεκδικήσει τη νίκη.
Είναι το ηττοπαθές πνεύμα που έδειξε ο προπονητής της, ο οποίος αντί να εμφυσήσει στους ποδοσφαιριστές του την επιθυμία για νίκη, φανέρωσε φόβο και παρέταξε την ομάδα του με ένα σύστημα και διάθεση που αποκάλυπτε αυτό το φόβο, ένα σύστημα και διάθεση που δεν ταιριάζει σε καμία περίπτωση σε πρωταθλητές.
Και το χειρότερο είναι πως σε καμία στιγμή στη διάρκεια του παιχνιδιού ο Κετσπάγια δεν έδειξε ότι είναι ικανός να εμφυσήσει στους παίκτες τη διάθεση και την επιθυμία για νίκη, να αλλάξει το σύστημα και να ανατρέψει την κατάσταση. Αποδείχτηκε κατώτερος των προκλήσεων που καλούνται να υπερβούν εκείνοι που στοχεύουν στο πρωτάθλημα.
Οσο κι αν μας θλίβει εμάς τους ΑΕΚτζήδες, ο προπονητής και η ομάδα της ΑΕΚ δεν έχουν τη στόφα του πρωταθλητή. Το παραμύθι της διεκδίκησης του πρωταθλήματος πήρε πρόωρα άδοξο τέλος.
Γιατί μία ομάδα υποψήφια για πρωτάθλημα θα έπρεπε, πάση θυσία, και για ένα πρόσθετο, στρατηγικό λόγο να κερδίσει τον τωρινό Ολυμπιακό. Για να τον βυθίσει σε μεγαλύτερη κρίση και να απαλλαγεί από το βασικότερο διεκδικητή του τίτλου. Επρεπε να το είχε επιδιώξει αν έχει ως στόχο και πιστεύει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Όμως, ούτε μία στιγμή δεν έδειξε πως ήταν στα πλάνα της. Ισως γιατί η ομάδα μπήκε στο γήπεδο χωρίς πλάνο.
Η χθεσινή ΑΕΚ, μόνο τη φιλοδοξία, τη στόφα, το χαρακτήρα του διεκδικητή, του μαχητή, του πρωταθλητή δεν είχε. Ηταν ομάδα που δεν πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει και το έδειξε στο γήπεδο, τόσο με το στήσιμο και τον αγωνιστικό προσανατολισμό, όσο και με τη συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών της.