Οι Ολλανδοί κλείστηκαν καλά στο μισό γήπεδο κι έπαιξαν ένα σκληρό ποδόσφαιρο με πολλά φάουλ, ορισμένα δε από αυτά αντιαθλητικά.
Ο κόσμος αγαπάει τους Ολλανδούς για τους δύο τελικούς που έχασαν το ’74 και το ’78.
Όμως απέναντι στους Ισπανούς υπετάγησαν φυσιολογικά. Θα είχαν χάσει μάλιστα νωρίτερα και πιο… άνετα αν ο Μαρβάικ τους έστελνε στο γήπεδο να παίξουν το παιχνίδι στα ίσια. Η ποιότητα των «φούριας ρόχας» θα αντικατοπτριζόταν αμέσως στην εικόνα του παιχνιδιού.
Ο κόουτς Μαρβάικ έκανε το καλύτερο που μπορούσε. Δεν είναι ασφαλώς δική του ευθύνη που ο σπουδαίος τερματοφύλακας Κασίγιας δεν επέτρεψε στο «τσακ» στον Ρόμπεν να βάλει το γκολ και να στείλει τις «τουλίπες» στα ουράνια.
Αλλά όταν μια ομάδα κάνε αλλαγή και βάζει «μέσα» τον Σεσκ Φάμπεργκας τη στιγμή που η άλλη βάζει έναν κάποιο Ελίας, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτή η διαφορά κλάσης.
Οι πρωταθλητές Ευρώπης του 2008 έγιναν με το σπαθί τους παγκόσμιοι πρωταθλητές του 2010!
Πήγαν στη Νότιο Αφρική σαν ένα από τα μεγάλα φαβορί και επιβεβαίωσαν τον τίτλο τους.
Οι Ολλανδοί σταμάτησαν τον Βίγια, μπλόκαραν τον Τσάβι αλλά βρήκαν τον μπελά τους από τον μικροσκοπικό Ινιέστα. Μπορεί να χάλασαν το παιχνίδι των Ισπανών αλλά δεν τα κατάφεραν μέχρι το τέλος. Η επιλογή τους να παίξουν σκληρά και αμυντικά ίσως ήταν η μόνη ενδεδειγμένη.
Εδώ που τα λέμε όμως καλό για το ποδόσφαιρο, τις περισσότερες φορές να κερδίζει ο καλύτερος…
Τρεις φορές σε τελικό παγκοσμίου κυπέλλου, οι Ολλανδοί, τρεις φορές χαμένοι. Στους προηγούμενους άξιζαν περισσότερο!