Δεν πέρασαν πολλές μέρες από τον θρίαμβο του ΑΠΟΕΛ και ήρθε ο Δημήτρης Χονδροκούκης, ένα παιδί 24 ετών, να επαναφέρει στη μνήμη τη φράση του Διονύση Χιώτη: «όταν τα βάζεις με τους δυνατούς, δε χάνεις».
Η επιτυχία του 24χρονου άλτη στο Παγκόσμιο κλειστού στίβου της Κωνσταντινούπολης κρύβει μέσα της την ελπίδα ενός ολόκληρου λαού. Στην Ελλάδα του «κουρέματος», των συνεχόμενων μειώσεων στους μισθούς, της ανεργίας, στην Ελλάδα που λοιδορείται από φίλους κι εχθρούς, υπάρχει ακόμη φλόγα.
Μπορεί να σιγοκαίει, αλλά υπάρχει! Η φλόγα και η θέληση να σηκώσει κεφάλι, να βρει τη χαμένη αξιοπρέπειά της, την επιθυμία της να δείξει ότι δεν είναι όλα κακώς καμωμένα. Ότι πέρα από εκείνους που τα «έφαγαν» -μαζί ή και μόνοι τους- υπάρχουν κι εκείνοι που προσπαθούν, που με λίγα ή και με τίποτα ακόμα, τα καταφέρνουν μόνο με τις δυνάμεις τους. 
Τι έκανε ο Χονδροκούκης το απόγευμα της Κυριακής στην Κωνσταντινούπολη, μια πόλη συνώνυμο των χαμένων (μας) ελπίδων; Μας έκανε περήφανους όχι μόνο γιατί πήδηξε πιο ψηλά απ’ όλους, όχι μόνο γιατί κρέμασε στο λαιμό του το χρυσό Παγκόσμιο μετάλλιο ή πανηγύρισε με την ελληνική σημαία στα χέρια φωνάζοντας «Ελλάς Ελλάς». 
Μας έκανε περήφανους γιατί τόλμησε να υψώσει ανάστημα σε αθλητές που είχαν την τύχη να μπορούν να προετοιμαστούν με περισσότερα μέσα από εκείνον, με μεγαλύτερη –κρατική ή ιδιωτική- βοήθεια, γιατί έκανε πραγματικότητά κάτι που φαινόταν αδύνατο. Γιατί μπόρεσε να μας θυμίσει ποια είναι η Ελλάδα και ποιοι θα θέλαμε να ήμασταν κι εμείς.
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ: REUTERS
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ