Γνώμη μου είναι πως έχουν αλλιώς τα πράγματα. Όταν είσαι προπονητής στην Βραζιλία τα πράγματα είναι απλά. Βρίσκεσαι εκεί για να πάρεις το Μουντιάλ. Κάθε άλλη θέση είναι αποτυχία. Πόσο μάλλον όταν σε “καθαρίζουν” στη φάση των “8”.
Ο Ντούνγκα εξηγήθηκε μια χαρά, ανακοινώνοντας την παραίτηση του. Έπαιξε κι έχασε. Δημιούργησε μια ομάδα κατ’ εικόνα και ομοίωση του ποδοσφαίρου που έπαιζε ο ίδιος. Δυνατή στην άμυνα, πειθαρχημένη, με βεντέτες που έβαζαν το κεφάλι κάτω όταν τους μιλούσε. Αγνόησε τις όποιες επικρίσεις του Τύπου, όπως αγνόησε π.χ τον Ροναλντίνιο και τον Πάτο. Πήγε στη Νότιο Αφρική για να πάρει το τρόπαιο κι αφού απέτυχε τα μάζεψε κι έφυγε χωρίς πολλά – πολλά.
Μπράβο του. Ο προπονητής της σπουδαιότερης ποδοσφαιρικής μηχανής στον κόσμο, ήξερε γιατί κάθισε στον πάγκο και τι έπρεπε να πετύχει. Ας το πούμε καθαρά. Κανένας άλλος προπονητής των ομάδων που συνεχίζουν στο Μουντιάλ δεν θα θεωρηθεί αποτυχημένος αν δεν κατακτήσει το “Ζιλ Ριμέ”. Μόνο για τον Ντούνγκα ίσχυε κάτι τέτοιο. Με την απόφαση του να φύγει ίσως ζημιώνει τον εαυτό του. Ομως κι αυτό είναι το πιο σημαντικό διαφυλάσσει το κύρος της Εθνικής Βραζιλίας. Γιατί στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο μόνο οι βραζιλιάνοι είναι καταδικασμένοι να είναι μόνο πρώτοι. Εστω κι έτσι ο Κάρλος Ντούνγκα έδειξε καθαρά ποιος είναι ο πρώτος στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.