Κανείς δεν περιμένει και κανείς δεν απαιτεί η Εθνική μας ομάδα να επαναλάβει το θαύμα του 2004. Όλοι όμως περιμένουν για μία φορά σε αυτό το τουρνουά, να δείξει το καλό της πρόσωπο. Αυτό που παρουσιάζει στα δύσκολα. Αυτά που της αρέσουν δηλαδή. Πικρόχολη κριτική επί του παρόντος δεν χρειάζεται, άλλωστε ο Σάντος και οι παίκτες του ήδη κάνουν την αυτοκριτική τους.
Το αποδεικνύουν αυτό τα σκυθρωπά πρόσωπα και τα βλέμματα αμηχανίας στο αεροδρόμιο του Βρότσλαβ λίγο πριν την αναχώρηση για Βαρσοβία. Τότε που ακόμα η Ρωσία ήταν μπροστά στο σκορ με την Πολωνία. Αλλά αυτό δεν τους ένοιαζε και πολύ. Τους ένοιαζε μόνο το ότι δεν κατάφεραν για δεύτερο σερί ματς να χαρούν το παιχνίδι.
Όταν προσγειώθηκαν στην Βαρσοβία, έμαθαν πως το άλλο παιχνίδι είχε τελειώσει 1-1. Αυτό αυτομάτως τους έδινε τις ελπίδες πρόκρισης στα δικά τους χέρια. Όχι ότι το πανηγύρισαν κιόλας. Αλλά αν μη τι άλλο, πλέον ξέρουν πως χρωστάνε μια καλή εμφάνιση πρώτα πρώτα στους ίδιους τους εαυτούς τους. Κι εκείνοι κι ο Σάντος. Αυτή η μία καλή εμφάνιση μπορεί να είναι και αρκετή.
Κι η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε να προσπαθήσουν να γράψουν άλλη μια χρυσή σελίδα στην ιστορία της επίσημης αγαπημένης όλων των Ελλήνων με πρόκριση επί των Ρώσων. Όπως το 1979, με τον Νικολούδη που χάρισε την πρόκριση με 1-0 (επί της ΕΣΣΔ τότε) στο ευρωπαϊκό του 80’ για πρώτη φορά στην ιστορία της Εθνικής. Ή όπως το 1993 με το γκολ του Μαχλά για το πρώτο μας Μουντιάλ. Ή μήπως δεν ήταν ευχάριστη η ήττα το 2004 με το γκολ του Βρύζα;
Τρεις μέρες μείνανε για έναν ακόμα μεγάλο τελικό. Δύσκολο δε λέω, αλλά όχι ακατόρθωτο. Σάμπως υπάρχουν ακατόρθωτα πράγματα στο ποδόσφαιρο; Δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε το παρελθόν μας, ούτε τα προσόντα μας. Επί του παρόντος πρέπει όλοι να σταθούμε στο πλευρό της Εθνικής. Πρέπει ο Σάντος κι οι παίκτες του να ανακτήσουν την αυτοπεποίθηση τους μέσα από ουσιαστική αυτοκριτική. Κι η κριτική έπεται. Αυτά. Εν αναμονή του τελικού λοιπόν.