Δεν ξέρω τι θα νιώσω όταν στο πρώτο επίσημο παιχνίδι γυρίσω το βλέμμα μου στον πάγκο και δεν σε δω.
Δεν ξέρω τι να ψελίσω όταν περιμένοντας την είσοδό σου στο τεραίν, θα περιμένω να δω το χέρι σου να ακουμπά την καρδιά σου και να λέει ευχαριστώ. Στα αυτιά μου θα ακούω ακόμα τις φωνές σου επειδή η ομάδα δεν παίζει καλά παρόλο που νικάει με 40 πόντους διαφορά την αντίπαλη ομάδα.
Στην κάθε απονομή, θα μου λείπει η ατάκα που έλεγες πάντα ….”One more…”’…..
Θα μου λείψουν οι αφοπλιστικές σου απαντήσεις όπως όταν κάποτε που σε ρώτησαν γιατί δεν πηγαίνεις σε άλλη ομάδα που σου δίνει τα διπλάσια και εσύ απάντησες: Τι να τα κάνω τα πολλά; Εδώ δυσκολεύομαι να φάω και αυτα που μου δίνει ο κ. Γιαννακόπουλος.
Όταν σε ρωτούσαν για τους παίκτες σου τους έλεγες παιδιά σου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ που βραχνιασμένος στην Μπολόνια δεν μπόρεσα να τραγουδήσω το όνομά σου αλλά εσύ πήρες το Κύπελλο, το σήκωσες ψηλά και φώναξες: ”’For you !!!!”
Όμως όλα τα ωραία έχουν και ένα τέλος. Και ας μην μπορώ να το πιστέψω. Αλλά έτσι είναι η ενασχόληση με το Τριφύλλι.
Δάκρυ, χαρά, όνειρο, τρέλα και μαχαιριά. ΟΛΑ ΜΑΖΙ!
ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΚΟΟΥΤΣ……..