Είναι πραγματικά αστείο αυτό που συμβαίνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο και φανταστείτε ότι βρισκόμαστε μόλις στη δεύτερη αγωνιστική του πρωταθλήματος.
Ο Μαρινάκης βγήκε έξαλλος και κατήγγειλε το παρακράτος που συντηρεί ο Παναθηναϊκός. Οι “πράσινοι” αφού πρώτα συνέστησαν ψυχραιμία εν συνεχεία, έστω και ανεπίσημα, λένε ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί. Θυμίζουν στους αντιπάλους ότι επί 13 χρόνια κυριαρχούσαν στο παρακράτος και γι’ αυτό τώρα δεν έχουν δικαίωμα να ομιλούν.
Η ΑΕΚ λίγο αργότερα, με αφορμή ένα φάουλ στη μεσαία γραμμή και ενώ το ματς είχε κριθεί, μιλάει για πρωτάθλημα που δεν θα τελειώσει, για τον Σαντάμ Χουσείν που κάνει διάλεξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για τα μυστικά γεύματα των “αιωνίων”.
Άκρως ενδιαφέροντα όλα αυτά. Όμως κανείς τους δεν μας λέει τι θα γίνει. Πώς αυτή η αρρώστια θα φύγει από το ποδόσφαιρο. Και ξέρετε γιατί δεν μας λένε. Διότι πολύ απλά κανένας δεν θέλει να ξεβρωμίσει το ποδόσφαιρο, απλά θέλει η “βρώμα” να είναι με το μέρος του.
Απλά, όμορφα και ωραία. Αυτό συμβαίνει εδώ και δεκαετίες. Ο εκάστοτε ισχυρός, υπερασπίζεται τις “βρομιές” του με βάσει το τι έκανε παλιότερα ο άλλος. Ο κόσμος ακολουθεί το γαϊτανάκι και το θέμα απλά διαιωνίζεται.
Λύση δεν θα βρεθεί ποτέ, εκτός κι αν γίνει ένα θαύμα. Ποιο είναι αυτό; Πρέπει κάποια στιγμή να βρεθεί ένας “ισχυρός” που θα αποφασίσει να ξηλώσει το “παρακράτος” που ο ίδιος θα ελέγχει. Τολμηρός ή τρελός θα χαρακτηριστεί αλλά σίγουρα θα είναι “σωτήρας”.
Θα μου πει κάποιος ότι πώς θα εξασφαλίσει το ότι μετά δεν θα βρεθεί κάποιος άλλος ο οποίος θα πάρει τα ηνία του “παρακράτους”; Δεν θα βρεθεί γιατί θα έχει ξηλωθεί το “παρακράτος”, γι’ αυτό που όλοι συζητούν αλλά… κανένας δεν ξέρει ποιο είναι.
Μέχρι λοιπόν να γίνει το θαύμα, θα συνεχίσουμε να ζούμε στην όμορφη ατμόσφαιρα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με τους Δαλούκες και τους Παπουτσέληδες να είναι οι πρωταγωνιστές και οι Σισέ, Ριέρα, Λυμπερόπουλος, Σαλπιγγίδης, Κόκε να περνούν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα.
Και για να μην βγάζουμε την “ουρά” μας απέξω, σαφώς και οι δημοσιογράφοι έχουν μερίδιο ευθύνης. Η διαιτητοκουβέντα πουλάει και το ξέρουμε. Γι’ αυτό και την “πουλάμε”. Και στο χώρο μας, χρειάζονται τρελοί ή τολμηροί… Ίσως βρεθούν κι αυτοί κάποια στιγμή.