“Εντελώς μόνος” (“Tout Seul”) είναι ο τίτλος του βιβλίου, με τα γαλλικά ΜΜΕ να προχωρούν σε προδημοσίευση αποσπασμάτων του επίμαχου βιβλίου, στα οποία ρίχνει στην πυρά τους περισσότερους σταρ με τους οποίους συνεργάστηκε.
Αναλυτικά:
Για τον τελικό του Μουντιάλ του 2006: “Το θυμάμαι ακόμα το ματς με την Ιταλία, ήταν τραγωδία. Η κουτουλιά του Ζιντάν, η αποβολή, η απώλεια αυτοπεποίθησης και η ήττα”.
Για τον Ζιντάν: “Εάν είχε εναντιωθεί στις αποφάσεις μου, όλοι θα τον είχαν μιμηθεί. Για αυτό το λόγο προσπάθησα να χτίσω μία δυνατή σχέση με τον αρχηγό μου, για να περάσω καλύτερα το μήνυμά μου στην υπόλοιπη ομάδα. Ο Ζιζού ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης”.
Για τον Ανελκά: “Δεν κάνει τίποτα για τους άλλους, έπαιζε όπως πάντα για τον εαυτό του, με προσέβαλε με υβριστικές εκφράσεις στο ημίχρονο του αγώνα με το Μεξικό. Ο Ανελκά είναι ερασιτέχνης, σκότωσε την ομάδα και ούτε καν ζήτησε συγγνώμη”.
Για Ανρί: “Έχω σβήσει τον Ανρί από τη μνήμη μου. Είχε παίξει μόνο ένα ματς μέσα στο 2010 και δεν έπρεπε να είναι στην τελική φάση. Δεν έκανε καν ζέσταμα πριν το ματς με το Μεξικό, δεν τον ένοιαζε”.
Για Μαλουντά: “Δεν… άντεχε παίζει στην επίθεση. Είχε αρνηθεί να παίξει αμυντικός χαφ. Με αγνοούσε κάθε φορά που του έδινα μία συμβουλή. Ήθελε να είναι το Νο 10”.
Για Ριμπερί: “Ο Ριμπερί δεν συμπαθεί τον Γκουρκούφ, αυτό είναι βέβαιο. Πριν από το ματς με το Μεξικό είχα πει στον Γκουρκούφ: “Εμπιστεύομαι εσένα για να ηγηθείς της ομάδας”. Είδα εκείνη τη στιγμή στον Ριμπερί έναν φθόνο, μία ζήλια. Είναι σαν τον Ανελκά και τον Ανρί, όλα γυρίζουν γύρω από αυτόν. Έχει συμπεριφορά ντίβας. Οι Ανελκά και Ανρί ήταν οι πρώτοι που εγκατέλειψαν το πλοίο”.
Για Νασρί: “Ο Νασρί αποτελεί το σύμβολο του παίκτη που σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και κανέναν άλλο”.
Για Μπενζεμά: “Ο Μπενζεμά κατάφερε να αφήσει στην άκρη το “εγώ” του και έγινε σπουδαίος παίκτης λόγω της συνύπαρξής του στη Ρεάλ με τον Ζοζέ Μουρίνιο και τον έντονο συναγωνισμό με τον Αργεντίνο Γκονσάλο Ιγκουαΐν στον ισπανικό σύλλογο”.
Για το ότι δεν τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνοι οι Γάλλοι παίκτες: “Οι δικοί μας δεν μπορούν ούτε να τραγουδήσουν τον εθνικό ύμνο την ώρα που βλέπεις τον Μπουφόν να κλείνει τα μάτια του και να φωνάζει δυνατά αυτόν της Ιταλίας… Δεν πρόκειται για εθνικισμό, αλλά με το να δείχνεις στον κόσμο ότι όποιος φοράει τη φανέλα της εθνικής ομάδας είναι δεμένος με τις αξίες και την ιστορία που αντιπροσωπεύει”.
Για το ποιο θέλει να είναι το επόμενο βήμα στη ζωή του: “Τώρα θέλω να συνεχίσω να προπονώ, επειδή αγαπώ αυτό το επάγγελμα, αγαπώ το ποδόσφαιρο”.