Αναλυτικά όσα είπε ο Τζόρνταν στο ESPN:
“Μου αρέσει να φέρνω και πάλι στο μυαλό μου τις αναμνήσεις. Το κάνω τώρα, παρακολουθώντας μπάσκετ. Λέω, μακάρι να έπαιζα τώρα’. Θα παρατούσα τα πάντα τώρα, για να επιστρέψω και να παίξω μπάσκετ…”.
Δεν κρύβει πως πάντα πίστευε ότι θα πέθαινε νωρίς: “Πάντα πίστευα ότι θα πέθαινα νέος”, παραδέχεται. “Στα 30 μου πήγαινα τόσο γρήγορα. Ποτέ δεν είχα το χρόνο να σκεφτώ όλα όσα έκανα, ό,τι ακουμπούσα. Τώρα όταν γυρνάω πίσω το χρόνο και βρίσκω αυτά τα πράγματα, μου ξυπνούν τόσες πολλές διαφορετικές σκέψεις: Θεέ μου, είχα ξεχάσει αυτό. Τόσο γρήγορα προχωρούσα. Τώρα μπορώ να επιβραδύνω κι ελπίζω να θυμάμαι τι σήμαιναν όλα αυτά”, υποστηρίζει για την εποχή της δόξας του.
Για το πως είναι η ζωή του χωρίς μπάσκετ, λέει: “Δεν μπορείς να ζεις χωρίς το μπάσκετ. Απλά μαθαίνεις να ζεις χωρίς αυτό. Είναι μία διαδικασία. Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Είναι εθισμός. Ζητάς για εκείνη την ξεχωριστή δύναμη, για να φτάσεις σε αυτά τα ύψη και μετά θέλεις να την επιστρέψεις, αλλά δεν μπορείς. Αν μπορούσα να την επιστρέψω, τότε θ’ ανέπνεα με ανακούφιση…
Με τρώει όλη αυτή η δίψα μου για ανταγωνισμό. Είμαι ο χειρότερος εχθρός μου. Εσπρωξα τόσο πολύ τον εαυτό μου, σε σημείο όπου μέχρι σήμερα ζω με αυτές τις προκλήσεις. Ζω με αυτά. Δεν ξέρω πως να τα ξεφορτωθώ. Δεν ξέρω αν μπορώ καν να ‘μαι εδώ, ακόμα συνδεδεμένος με το μπάσκετ…
Πώς θα μπορέσω ν’ απολαύσω τα επόμενα είκοσι χρόνια της ζωής μου, χωρίς αυτή η ένταση να με καταναλώνει; Πώς θα μπορέσω να βρω γαλήνη μακριά από το μπάσκετ;”.
Για τον LeBron και το πως θα τον αντιμετώπιζε ως αντίπαλο, εξηγεί: “Θα μπορούσε ο LeBron να είναι επιτυχημένος στη δική μας εποχή; Ναι. Θα ήταν το ίδιο επιτυχημένος; Οχι. Τον μελετώ. Ετσι αν έχω να τον μαρκάρω, θα τον σπρώξω να πάει προς τ’ αριστερά, έτσι ώστε εννιά στις δέκα φορές να σουτάρει ένα jump shot. Αν πάει δεξιά, θα φτάσει μέχρι το καλάθι και δεν θα μπορέσω να τον σταματήσω. Οπότε δεν τον αφήνω να πάει δεξιά”.