Γιώργου Καμίνη και Γιάννη Μπουτάρη, στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη αντίστοιχα. Ασφαλώς κι αυτή η επιτυχία τους οφείλεται στο ότι δεν ήταν επαγγελματίες πολιτικοί κι ότι οι ψηφοφόροι είχαν κουραστεί από τις προηγούμενες μακροχρόνιες διοικήσεις των δύο δήμων.
Ωστόσο, η γνώμη μας είναι ότι υπάρχει κι άλλη μια εξήγηση, ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα. Πιστεύουμε ότι η νίκη Καμίνη και Μπουτάρη αποτελεί και νίκη κατά του κατεστημένου τηλεοπτικού lifestyle, που προς στιγμήν πήγε να καταργήσει την αξία, την πολιτική, το όραμα, τις ιδέες, υπέρ μιάς επιφανειακής, επιπόλαιης, ανόητης εικονικής πραγματικότητας, που δημιουργεί μέσω των τηλεοπτικών μας δεκτών. Κι ίσως είναι η πρώτη φορά, που συνέβη κάτι τέτοιο. Μέχρι τώρα είχαμε την εντύπωση ότι αν δεν είσαι γνωστός από την τηλεόραση δεν υπάρχεις.
Και δεν έχεις καμιά ελπίδα να κάνεις πολιτική καριέρα. Αντιθέτως, έστω κι αν είσαι ηθοποιός, πρωταγωνιστής κάποιων δημοφιλών σήριαλ, μπουζουκοτραγουδιστής, ποδοσφαιριστής εν αποστρατεία, τηλεμάγειρος και χαζοπαρουσιαστής- διασκεδαστής των καναλιών, τότε μπορείς να εκλεγείς βουλευτής και να γίνεις ακόμα και υπουργός σε αυτό το οικογενειοκρατικο-ευνοιοκρατικό σύστημα, που έχει επιβληθεί στη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες και μετά την είσοδο της τηλεόρασης στην καθημερινότητα μας έχει κυριαρχήσει πλήρως. Ο πολιτικός λόγος είχε αντικατασταθεί από την τηλεοπτική σαχλαμάρα. Αυτό στις τελευταίες εκλογές φαίνεται ότι σε κάποιο βαθμό καταπολεμήθηκε. Κάποιοι υποψήφιοι, που είχαν κυριαρχήσει με τον λαϊκίστικο λόγο τους στα κανάλια, όπως ο Παναγιώτης Ψωμιάδης κι ο εργατολόγος Αλέξης Μητρόπουλος δεν τα πήγαν όσο καλά αναμενόταν. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, ο κ. Ψωμιάδης όχι μόνον δεν σάρωσε αλλά στην πατρίδα του τη Θεσσαλονίκη, όπου ήταν επί τετραετίες νομάρχης, έχασε. Για πρώτη φορά.
Αντιθέτως, ο παντελώς άγνωστος τηλεοπτικά κ. Καμίνης εξελέγη, εκπλήσσοντας κάποιους εκ των δημοσκόπων, που έχοντας μάθει την τέχνη τους στου «κασίδη το κεφάλι» αιφνιδιάστηκαν από το αποτέλεσμα και παρέσυραν σε λανθασμένες επιλογές τους πελάτες τους. Όπως ο εξίσου άγνωστος τηλεοπτικά Μπουτάρης τα έβαλε με τον τηλεοπτικότατο μητροπολίτη Ανθιμο και βγήκε νικητής κατά κράτος.
Χαρακτηριστικότερη όμως όλων των περιπτώσεων είναι η σύγκριση ανάμεσα στον τηλεοπτικό μας διασκεδαστή Ηλία Ψινάκη και στον καλύτερο ίσως αρχιτέκτονα, που διαθέτει η χώρα μας, τον Αλέξανδρο Τομπάζη. Ο κ. Ψινάκης ασφαλώς κι εξελέγη πρώτος με τον συνδυασμό του Νικήτα Κακλαμάνη, αλλά δεν κατάφερε να τον οδηγήσει στην επανεκλογή του. Αντίθετα, θεωρείται βέβαιο ότι απέτρεψε πολλούς εκ των αστών συντηρητικών ψηφοφόρων της πρωτεύουσας να απόσχουν από τις κάλπες η ακόμα και να υποστηρίξουν τον κ. Καμίνη. Και τούτο διότι από τον κ. Ψινάκη δεν γνωρίζουμε τίποτα άλλο πέραν του ότι είναι ένας ευφυής διασκεδαστής, χαριτωμένος, αθυρόστομος, ενίοτε προκλητικός, που η χαρακτηριστική του φράση του είναι, όταν αναφέρεται στους άνδρες, ιδίως στους αμφίβολης σεξουαλικής επιλογής, που τον ενθουσιάζουν, «είσαι θεά». Τίποτα άλλο. Ούτε φυσικά η γνώση του για την πολιτική, η το όραμα του για την βελτίωση της ζωής μας στην Αθήνα, την «πόλη της ζωής μας», όπως έλεγε το σύνθημα του συνδυασμού του.
Αντιθέτως, ο κ. Τομπάζης είναι παντελώς άγνωστος τηλεοπτικά. Σπανίως εμφανίζεται στην τηλεόραση, και κυρίως αυτό το έχει πράξει σε χαμηλής θεαματικότητας εκπομπές. Ποτέ δεν πρόκειται να έχει την τηλεθέαση του Ψινάκη. Ποτέ δεν θα μάθουμε για το που διασκεδάζει, πόσο κοσμικός είναι, ποιες είναι οι σεξουαλικές του προτιμήσεις, που περνά τις διακοπές του. Δεν θα τον δούμε να ποζάρει ποτέ παρέα με μοντέλες η με μαγιό σε κάποια κοσμική παραλία, όπως η Ψαρού στην Μύκονο. Αλλά ξέρουμε ότι είναι ο αριχτέκτονας του μουσείου της Ακρόπολης, που βραβεύτηκε προσφάτως ως το καλύτερο μουσείο στον κόσμο. Κι ότι από τα χέρια του πέρασαν τα σχέδια για μερικά από τα πιο εντυπωσιακά οικοδομήματα στην Ελλάδα και στον κόσμο.
Μπορεί να μην τον γνωρίζουν όλοι. Μπορεί να μην τον ξέρει το φιλοθεάμον κοινό της σαχλοτηλεοπτικής πραγματικότητας. Αλλά τον γνωρίζουν αρκετοί ώστε να κάνουν την διαφορά. Κι αυτό κατά τη γνώμη μας επιβεβαιώνει την εκτίμηση μας ότι υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα, που δεν εγκλωβίζεται στην ανοησία και στην μπουρδουλογία της τηλεόρασης. Κι υπό την έννοια αυτή, η εκλογή του Τομπάζη στην Αθήνα, όπως και του Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, αποτελεί από πλευράς αισθητικής και πολιτισμού αλλά κι από πολιτική άποψη ίσως το πιο αισιόδοξο γεγονός των τελευταίων μίζερων μηνών, που βιώνει αυτός ο δύσμοιρος τόπος.