Είναι φυσικό να έχουν αυξημένο ενδιαφέρον. Πολύ περισσότερο που ο πρωθυπουργός τους έδωσε χαρακτήρα δημοψηφίσματος.
Ναι η αποχή ήταν μεγάλη. Και δεν ήταν αποχή μόνο αδιαφορίας ήταν και πράξη νοήματος από σιχτίρισμα, αποδοκιμασία του κομματικού συστήματος, ήταν και άρνηση εγκλωβισμού στο δίλημμα του πρωθυπουργού. Να καεί να καεί …….η βουλή όπως τραγουδιέται και στις ευπρεπείς διαμαρτυρίες κατά μνημονίου και κατά πάντων.
Το πρώτο και βασικό συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι στις εκλογές της χρεοκοπίας χρεοκοπεί, απορρίπτεται το κομματικό σύστημα εξουσίας. Αυτός ο απαράλλαχτος μεταπολιτευτικός κύκλος που όρισε την εναλλαγή στην εξουσία ως ύψιστη δημοκρατική κατάκτηση και την ευτέλισε σε βαθμό χρεοκοπίας.
Η κυβέρνηση κάθε φορά είναι ο μόνος παράγοντας πολιτικού εξορθολογισμού. Η αντιπολίτευση είναι δομική, αρνητική σε όλα- σαν τα λεφτά που υπάρχουν- και παρά το πρωθυπουργοκεντρικό του συστήματος, η εσωκομματική αντιπολίτευση ροκανίζει σε κάθε ευκαιρία. Όταν οι ρόλοι εναλλάσσονται το ίδιο ακριβώς φαινόμενο επαναλαμβάνεται. Ταλιμπαν αντιπολίτευση για λόγους συσπείρωσης του σκληρού κομματικού πυρήνα, έκκληση στη λογική από τους τέως ταλιμπάν και νυν κυβερνώντες. Ο Καραμανλής έταζε επανίδρυση του κράτους και προσέλαβε άλλους τόσους, ο Παπανδρέου έγραψε ιστορία με το «λεφτά υπάρχουν». Και πριν από αυτούς χαρήκαμε για «ακόμη καλύτερες ημέρες» το 85 και «έξω οι κλέφτες» το 90. Τη μια εσωκομματικά καραδοκεί ο Εβερτ, την άλλη ο Σαμαράς, ο Σημίτης , ο Βενιζέλος , η Ντόρα.
Το «παιχνίδι» έγινε προοδευτικά ένας φαύλος κύκλος φαυλότητας. Γύρω του οργανώνονται για περισσότερα από 30 χρόνια οι κοινωνικές δυνάμεις και στηρίζεται η λειτουργία του κράτους. Στον πόλεμο των εντυπώσεων που αναπόφευκτα γεννά το σύστημα, για να δικαιολογήσει τις χαμαιλεοντικές μεταμορφώσεις, αρωγοί και πρόθυμοι συμπαραστάτες οι τηλεοπτικοί σταθμοί. Περίπου συλλήβδην. Φυσικά ενδιαφέρονται και προβάλλουν, ως διαχειριστές εντυπώσεων, τις αντιπολιτευτικές κραυγές και τις εσωκομματικές μπηχτές. Η εκάστοτε προσπάθεια εξορθολογισμού, δηλαδή διακυβέρνησης, είναι αδιάφορη γιατί τους στερεί την ένταση, κάτι σαν να παίρνεις το αίμα από τους παραμυθένιους βρικόλακες.
Κάθε κυβέρνηση λοιπόν, σε περίοδο εναλλαγής, χρειάζεται τουλάχιστον έξι μήνες για να απαλλαγεί από τον αντιπολιτευτικό μανδύα της και σύντομα, βρίσκεται μπροστά σε νέες εκλογές που ανεξαρτήτως περιεχομένου (δημοτικές, ευρωεκλογές) εμφανίζονται ως ευκαιρία ολικής αντιπαράθεσης μεταξύ των νέων και των πρώην ταλιμπάν, δηλαδή ανεύθυνων. Και φυσικά η αντιπαράθεση εξαντλείται στο ποιος έβλαψε περισσότερο τη χώρα, ποιος μεγάλωσε περισσότερο το έλλειμμα, φάνηκε περισσότερο ανακόλουθος στις υποσχέσεις.
Στην τηλεοπτική εκδοχή αυτό βαφτίζεται ως μπλε και πράσινος χάρτης το βράδυ των εκλογών. Εκεί ολοκληρώνεται η τραγική εκλογική αντιπαράθεση. Είναι σίχαμα που όμως συνεχίζεται αδιόρθωτα και επίμονα.
Ακόμη και τώρα μετά τη χρεωκοπία, που πασίδηλα δεν είναι μόνο οικονομική, ο ίδιος ο αρμόδιος Υπουργός ορίζει λέει τον πήχη σε διαφορά 4% από τη Ν.Δ. χωρίς να λέει πως θα μετρήσει αυτή τη διαφορά, όταν υπάρχουν ανεξάρτητες, αντάρτικες, πολυκομματικές υποψηφιότητες, όταν δηλαδή η ζωή επιμένει να μην καλουπώνεται ακριβώς στην κομματική πραγματικότητα. Κι όταν κυρίως, η ψήφος στις καινούργιες περιφερειακές εκλογές είναι κάτι αδιευκρίνιστα ρευστό, όπου ελάχιστοι γνωρίζουν τις αρμοδιότητες και εξουσίες του περιφερειάρχη.
Ψηφίζουμε λοιπόν, κάπως σαν καταγραφή, χωρίς κεφαλαιώδες δίλημμα εξουσίας, δηλαδή διακυβέρνησης. Ανακατεύονται και μπερδεύονται το μνημόνιο, η διακυβέρνηση, το πρωθυπουργικό δημοψήφισμα, οι έρημοι οι υποψήφιοι, οι κομματικές προτιμήσεις. Πως όλα αυτά συναιρούνται σε μπλε και πράσινο, με κόκκινες και ροζ αποχρώσεις μόνον τα κόμματα και οι τηλεοπτικοί τους συνέταιροι το γνωρίζουν.
Κι έτσι σπαζοκεφαλιάζουν οι τηλεοπτικοί δημοσιολόγοι και αναλυτές, πώς να αθροίσουν τον Τατούλη που τον υποστηρίζει ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ με τον Δημαρά, που είναι ανεξάρτητος ΠΑΣΟΚ πρώην ΔΗΚΚΙ, πόσους να αφαιρέσουν από την ΝΔ για τον Καχριμάνη ή τον Παυλίδη για λογαριασμό του ΛΑΟΣ.
Μοιάζει και είναι κατάντια. Βρισκόμαστε τόσο κοντά σε ένα βαθύ κύκλο ύφεσης με ορατά ήδη σημάδια δυστυχίας πρωτόγνωρης για σημαντικά τμήματα του πληθυσμού, βρισκόμαστε σίγουρα στην πιο δύσκολη μετά τον εμφύλιο κατάσταση της χώρας και η κουβέντα είναι αν το ΠΑΣΟΚ πέρασε τον πήχη ή η Ν.Δ. αναγεννήθηκε με βάση αριθμητικές αλχημείες τηλεοπτικού επιπέδου.
Έτσι οι ελάχιστοι πλέον εθνικοί μας πόροι, το κεφάλαιο διακυβέρνησης του πρωθυπουργού, το κεφάλαιο ευθύνης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το κεφάλαιο δημιουργικότητας και παρέμβασης των άλλων κομμάτων λιγοστεύουν επικίνδυνα , εξαντλούνται σε ανυπόφορους τηλεοπτικούς καυγάδες με βάση τον κωλοχάρτη και τα χρώματά του. Και οι ρεζίληδες , οι ίδιοι ρεζίληδες δημοσιογράφοι και αναλυτές επιχαίρονται της βαβούρας, που συμπαράγουν και διευθύνουν και την άλλη μέρα ιδιωτικώς ή εντύπως στηλιτεύουν.
Αν είναι αυτή η Ελλάδα, άντε καληνύχτα.
Όμως για ελπίδα, γιατί ακόμη εδώ ζούμε, ας πάμε την Κυριακή να βγάλουμε κανένα δήμαρχο, κανονικό δήμαρχο, που να μη θεωρεί πως το κουστούμι του δήμου του πέφτει μικρό, να μην ονειρεύεται τον υπουργικό του θώκο και απλώς δοκιμάζει άλλες καρέκλες για προπόνηση. Γιατί η ζωή παράγει σκουπίδια που θέλουν μάζεμα, έχει δυστυχία που θέλει ανακούφιση, έχει παιδάκια που θέλουν παιχνίδι, έχει νεόφερτους που θέλουν ενσωμάτωση.
Πέτρος Φιλίππου