η οποία με διαφορά μίας ψήφου (16 υπέρ έναντι 15 κατά) έκρινε ότι οι λιμενικοί υπάλληλοι δικαιούνται αναδρομικά τα οδοιπορικά έξοδα της τριετίας 2007-2009.
Ειδικότερα, το προηγούμενο έτος η αρμόδια Επίτροπος του Ελεγκτικού Συνεδρίου αρνήθηκε να θεωρήσει χρηματικά εντάλματα του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, που αφορούσαν την καταβολή στο προσωπικό του Λιμενικού Σώματος εξόδων μετακίνησης στο εσωτερικό εκτός έδρας (οδοιπορικά έξοδα) για εκτέλεση υπηρεσίας κατά τα έτη 2007-2009.
Η Επίτροπος αρνήθηκε τη θεώρηση των ενταλμάτων αυτών, καθώς για τις εν λόγω δαπάνες δεν υπήρχαν αποφάσεις ανάληψης δαπανών ούτε αποφάσεις έγκρισης πίστωσης.
Στη συνέχεια το υπουργείο Προστασίας του πολίτη επανέφερε το θέμα στην Επίτροπο λέγοντας ότι είναι νόμιμες οι πιστώσεις, επικαλούμενο ότι η υπέρβαση των επίμαχων πιστώσεων καλύπτεται με την από 13.4.2010 απόφαση του Πρωθυπουργού και υπουργού Οικονομικών.
Η Επίτροπος επέμεινε στην άρνησή της να εγκρίνει τα εντάλματα υποστηρίζοντας ότι η απόφαση του Πρωθυπουργού και υπουργού Οικονομικών δεν καλύπτει τις υπερβάσεις των πιστώσεων που αφορούν δαπάνες μετακίνησης και παρέπεμψε το όλο ζήτημα στο Ι’ Τμήμα του Ελεγκτικού Συνεδρίου.
Το Τμήμα με τη σειρά του τάχθηκε με τις θέσεις της Επιτρόπου κρίνοντας ότι τα εντάλματα εκδόθηκαν καθ’ υπέρβαση των εγγεγραμμένων στον προϋπολογισμό δαπανών και ότι η μεταγενέστερη απόφαση του Πρωθυπουργού και υπουργού Οικονομικών “δεν δύναται να νομιμοποιήσει υπερβάσεις πιστώσεων που αφορούν τις επίμαχες δαπάνες μετακίνησης”.
Στη συνέχεια ο αρχηγός του Λιμενικού Σώματος ζήτησε την ανάκληση της απόφασης του Τμήματος, το οποίο με νεώτερη απόφασή του επέμεινε στις θέσεις του, ενώ επιπρόσθετα χαρακτήρισε “όλως αόριστη και γενική” την απόφαση του Πρωθυπουργού και υπουργού Οικονομικών. Όμως παράλληλα, το Τμήμα παρέπεμψε το όλο ζήτημα στην Ολομέλεια του Ανωτάτου Δημοσιονομικού Δικαστηρίου προς οριστική κρίση λόγω μείζονος σπουδαιότητας.
Η πλειοψηφία των δέκα έξι συμβούλων της Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου έκρινε ότι τα χρηματικά αυτά εντάλματα πρέπει να θεωρηθούν, καθώς το Π.Δ. 200/1999 δεν προβλέπει ότι για την πραγματοποίηση της μετακίνησης του λιμενικού προσωπικού προϋπόθεση είναι η ύπαρξη σχετικής πίστωσης στον οικείο προϋπολογισμό κατά το χρόνο μετακίνησης.
Μάλιστα, οι 16 δικαστές υπογραμμίζουν ότι οι όροι μετακίνησης των στρατιωτικών πρέπει να διακρίνονται από μία ελαστικότητα, λόγω της φύσης των καθηκόντων τους που υπόκεινται πολλές φορές σε άμεσες και μη προβλέψιμες μετακινήσεις. Και όλα αυτά σε αντίθεση με τις μετακινήσεις των πολιτικών υπαλλήλων που εμφανίζουν κανονικότητα, είναι προβλέψιμες και μπορούν να προγραμματιστούν με ακρίβεια, με βάση τα υφιστάμενα δημοσιονομικά δεδομένα, συνέχισε η πλειοψηφία.
Για το λόγο δε αυτό -προσθέτουν οι 16- για τους πολιτικούς υπαλλήλους εφαρμόζεται ο Ν. 2685/1999, σύμφωνα με τον οποίο προϋπόθεση για την έκδοση εντολής μετακίνησης αποτελεί η ύπαρξη σχετικής πίστωσης στον προϋπολογισμό.
Αντίθετα, συνεχίζουν οι 16, η προϋπόθεση αυτή δικαιολογημένα δεν ισχύει για τους στρατιωτικούς (λιμενικούς) υπαλλήλους, για τους οποίους ο νομοθέτης έχοντας επίγνωση της διαφορετικότητας των καθηκόντων τους όρισε ειδικώς για τις μετακινήσεις στο εσωτερικό του στρατιωτικού προσωπικού δεν ισχύουν οι διατάξεις του Ν. 2685/1999, αλλά αυτές του Π.Δ. 200/1993.
Έτσι, οι 16 σύμβουλοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι για τα οδοιπορικά των λιμενικών υπαλλήλων εντός της χώρας δεν εφαρμόζεται ο Ν. 2685/1999 και οι σχετικές δαπάνες νόμιμα εξοφλούνται σύμφωνα με την από 13.4.2010 απόφαση του Πρωθυπουργού και υπουργού Οικονομικών.
Η μειοψηφία των 15 μελών της Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου τάχθηκε υπέρ των θέσεων του Τμήματος του Ανώτατου Δημοσιονομικού Δικαστηρίου.
Συγκεκριμένα, η μειοψηφία υπογραμμίζει ότι “η αρχή της νομιμότητας των δημοσίων δαπανών, η οποία αποτελεί ειδικότερη έκφανση της συνταγματικής αρχής της νομιμότητας της διοικητικής δράσεως, προϋποθέτει αφενός μεν την ύπαρξη σχετικής πιστώσεως αφετέρου δε την πρόβλεψη της σχετικής δαπάνης στο νόμο”.
“Η διάταξη της παραγράφου 2 του άρθρου 3 του Ν. 2685/1999 εφαρμόζεται και επί των διαταγών κίνησης για τις μετακινήσεις στο εσωτερικό των λιμενικών υπαλλήλων” -συνεχίζουν οι 15- και προσθέτουν: “Απαραίτητη προϋπόθεση δηλαδή για την έκδοση διαταγής κίνησης των λιμενικών υπαλλήλων και την, με βάση αυτήν καταβολή οδοιπορικών εξόδων σ’ αυτούς, είναι η ύπαρξη σχετικής πίστωσης στον προϋπολογισμό του οικείου φορέα, η οποία δεν έχει εξαντληθεί κατά το χρόνο έκδοσης της διαταγής, καθόσον μάλιστα δεν υφίσταται κανένας λόγος που να δικαιολογεί τη διαφορετική μεταχείρισή τους, ως προς το θέμα αυτό, σε σχέση με τους λοιπούς υπαλλήλους του δημοσίου”.
Και καταλήγει η μειοψηφία: “Αντίθετη εκδοχή από αυτή που εξέφρασαν, αφενός μεν θα προσέκρουε στη συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της νομιμότητας των δημοσίων δαπανών, αφετέρου δε θα υπονόμευε το σκοπό για τον οποίο θεσπίστηκε ως ιδιαίτερη προϋπόθεση νομιμότητας των μετακινήσεων των υπαλλήλων η ύπαρξη σχετικής πίστωσης στον προϋπολογισμό πριν από την πραγματοποίηση της μετακίνησης αφού θα είχε ως συνέπεια την ανατροπή των σχετικών με τα οδοιπορικά έξοδα προβλέψεων του προϋπολογισμού με μετακύληση του σχετικού δημοσιονομικού βάρους στα επόμενα οικονομικά έτη”.