Η πλατεία του Συντάγματος, είναι η πλατεία των Ελλήνων, δηλαδή όσων έχουν συμφωνήσει να εκχωρήσουν ένα μέρος της προσωπικής τους ελευθερίας ώστε να ζήσουν μαζί, στον γεωγραφικό χώρο της Ελλάδας, σεβόμενοι τους κανόνες του καταστατικού χάρτη, που ονομάζεται Σύνταγμα. Αυτή την ελευθερία που εκχωρούν την εμπιστεύονται να την διαχειρισθεί, δηλαδή να τους κυβερνήσει, στην εκάστοτε κυβέρνηση που σχηματίζεται με εκλογές, στη βάση της αρχής της πλειοψηφίας και των κανόνων του Συντάγματος.
Επίσης στις εκλογές επιλέγονται τριακόσιοι βουλευτές για να νομοθετούν δηλαδή να εξειδικεύουν και να εφαρμόζουν το Σύνταγμα στα επί μέρους της κοινής ζωής και της δημόσιας σφαίρας.
Ο αυτόχειρας του Συντάγματος πήρε πίσω την ελευθερία που είχε εκχωρήσει με τον πιο δραματικό τρόπο. Συναίρεσε το ιδιωτικό και το δημόσιο, αφαιρώντας την ύπαρξη.
Οι ανατροπές ζωής, η πραγματικότητα έχει γίνει τόσο μαύρη για τόσους πολλούς, ώστε να μην γίνεται αποδεκτή.
Όταν η πραγματικότητα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή τρεις τύποι λύσεων υπάρχουν.
Γίνεται η ζωή αβάσταχτη και αν αντέχεις την αφαιρείς. Αν δεν αντέχεις, λιώνεις στα σκουπίδια και την άστεγη ανέχεια.
Πολλοί άλλοι, οι περισσότεροι αρνούνται την πραγματικότητα. Την τροποποιούν γιατί συγκεντρώνονται στο συναίσθημα που γεννά η απότομη αλλαγή της. Ή απλά μένουν στα παλιά, αναλλοίωτοι, ίδιοι με πριν. Και σταματάνε τον χρόνο στο γιατί έγινε, πως φτάσαμε εδώ. Τυφλώνονται , δεν ενδιαφέρονται για το τι θα γίνει. Έτσι φτιάχνονται πολλές άλλες εκδοχές πραγματικότητας, κατασκευάζονται όπως στα παραμύθια. Μπορείς να μπεις μέσα τους , όπως με τα παιχνίδια τα ψηφιακά και να εθιστείς, να ζήσεις στο κουκούλι της απατηλής κατασκευής . Με τον καρκίνο της οργής και του μίσους να τρώει ό,τι σου έχει απομείνει. Ή με την ψευδαίσθηση, στην άλλη άκρη, του σωτήρα που γλύτωσε τον εαυτό και τους συνανθρώπους του από τα χειρότερα. Ή την πεποίθηση του αιώνιου καταφερτζή, πως θα επιβιώσει στα μαύρα μαυραγορίτης, στα κανονικά νοικοκυραίος και στα καλά νεόπλουτος.
Λίγοι αντέχουν να αποδεχθούν την καταστροφή και να κοιτάξουν τον δημόσιο θάνατο στα μάτια, με τον εξανθρωπισμό της λογικής τους. Να κρατήσουν μετερίζια, να περιθάλψουν θύματα, να αντέξουν πάνω απ όλα την αγελαία κατακραυγή, το πληβειακό μίσος, τον κίνδυνο και την απειλή του εξιλαστήριου θύματος.
Να περισώσουν ότι απομένει και να χτίσουν τις προϋποθέσεις του νέου, με την επώδυνη συνείδηση της καταστροφής, με τον συνεχή μετασεισμικό κίνδυνο της κατάρρευσης. Έχοντας και την πίκρα πως δεν θα το χαρούν και πως απλά θα το παραδώσουν.
Αυτοί οι πρόσφυγες του παρελθόντος, ξεχορταριάζουν για να στήσουν τα παραπήγματα του παρόντος. Είναι πολλοί από εμάς και δεν φωνάζουν, γι αυτό ίσως δεν ακούγονται
Στη γιαγιά που κάηκε με πετρέλαιο, στον αυτόχειρα σήμερα στο Σύνταγμα να στείλουμε χαιρετισμό. Ας σφίξουμε τα δόντια κι ας ανοίξουμε τα μάτια.
Για να συναισθανθούμε την απόγνωση, για να διευρύνουμε τη γνώση.
Ώστε να είμαστε σε θέση να υπηρετήσουμε το Σύνταγμα, δηλαδή να επιβεβαιώσουμε την κοινή απόφαση να ζήσουμε μαζί, με την ανεξιθρησκεία της αλήθειας του καθενός, στην όμορφη χώρα που δεν ανήκει σε κανέναν ξεχωριστά.
Στο Σύνταγμα και στην πλατεία του, ψάχνουμε για να ορίσουμε πάλι το κοινό καλό, το κοινό συμφέρον με τρόπο που να μας χωρά όλους.
Ο άλλος δρόμος είναι τα ατομικά ή μικρο ομαδικά διαβήματα. Τα μεν απονενοημένα, τα δε καταδικασμένα σε τροπολογίες βουλευτών, σε ταξίδια συνδικαλιστών, σε γενόσημα γιατρών, σε στρατόπεδα δημάρχων, σε πανεπιστήμια πρυτάνεων, σε ρουσφέτια, πελάτες και αέρα, πολύ αέρα.