Για τον άνεργο η Κυριακή είναι ότι η γιορτή για τον μοναχό, το χωρισμένο.
Δεν τον αφορά.
Δεν κάνω μνημόσυνα, ούτε τζάμπα κλάμα.
Όμως βλέπω τους μαυρισμένους στην τηλεόραση που επιστρέφουν με τα αστραφτερά τους χαμόγελα, γιατί είναι λέει λαμπερά πρόσωπα και νοιώθω πως κοιτούν αλλού, πέρα από αυτούς που δεν διέκοψαν, μακριά από όσους δεν έχουν παρά τη μονιμότητα της αναμονής τους που θα εύχονταν να σταματήσουν.
Κι όμως οι άνεργοι είναι κουρασμένοι. Από την αγωνία του βιογραφικού που ταξιδεύει, της συνέντευξης που προσθέτει δοκιμασία. Από την προσμονή και την έλλειψη δημιουργίας. Από την αφραγκιά.
Κι έτσι σιγά σιγά η Ελλάδα αλλάζει. Φέτος οι δρόμοι τον Αύγουστο στις κοντινές διαδρομές της θάλασσας γέμιζαν. Το καθημερινό μπάνιο -άνευ διανυκτέρευσης- με 5 στριμωγμένους στο Uno και το Smart μπήκε ορμητικά στην οικονομία της διασκέδασης.
Τι να το κάνεις που η οικογένεια τσοντάρει, ο άνεργος φαρμακώνεται στην ανημποριά του.
Αν κάτι έχουμε να παλέψουμε , συλλογικά, είναι αυτή την ήττα και την αποτυχία.
Ήττα της χώρας, της ζωής, του άνεργου, του παιδιού που έχασε στις εξετάσεις.
Ήττα στα όνειρα γιατί κι εμείς συνηθίσαμε και τα παιδιά μεγάλωσαν με όνειρα βολής και πρότυπα της ευκολίας διακοποδάνειων.
Βλέπω παντού ρεπορτάζ για το τι έκαναν και πως προχώρησαν όσοι μπήκαν πρώτοι σε σχολές πριν 10 ή 5 χρόνια. Και τώρα ψάχνουν τους πρώτους να τους ρωτήσουν τα ίδια στερεότυπα πράγματα.
Θάθελα και το ρεπορτάζ των “αποτυχημένων”. Η ζωή σταματά στις Πανελλαδικές; στα 18 ή τα 20 χρόνια; Πόσα παιδιά το γύρισαν κι έκαναν την “αποτυχία” αφετηρία διαδρομής στη ζωή τους;
Ποιος ενήλικας έχει να διηγηθεί μόνο νίκες προσωπικές;
Ψάχνουμε λέει για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Και να η κουβέντα και φτου κι απ την αρχή οι μισθοί και οι συντάξεις και η τρόικα.
Και κάτι τέτοιες μέρες μετά τις διακοπές που πολλοί, πάρα πολλοί δεν έκαναν, μετά τις Πανελλαδικές, που πολλοί δεν πέτυχαν βρίσκω και σκέφτομαι πως το πιο μεγάλο βήμα για τη δικαιοσύνη, το πιο μεγάλο όπλο που κανείς δεν μπορεί να μας πάρει είναι αυτό που έχουμε παρατήσει.
Την εμπιστοσύνη στον ήλιο, τη θάλασσα, την εγγενή καρτερία της άγονης χώρας μας, το πολιτισμικό γονίδιο της εφευρετικότητας του στριμωγμένου.
Που κολλάει ο ήλιος και η θάλασσα;
Είναι το δικό μας αντικαταθλιπτικό που σε σπρώχνει στη δημιουργία όχι στην αυτοκτονία.
Αυτή τη δικαιοσύνη της προσπάθειας, την ομορφιά του ταξιδιού, τη ζωή που δεν είναι μόνο “εδώ και τώρα”, την άρνηση στην απελπισία του αποτελέσματος που δεν έχει επόμενη μέρα, αυτά ήταν η μεσογειακή διατροφή της επιβίωσης μας.
Αυτή η διατροφή είναι η βάση για να ξαναχτίσουμε κοινωνία που να πηγαίνει με τον ήλιο του Αιγαίου, τις Κυκλάδες στο ηλιοβασίλεμα και το γαλάζιο στις αμμουδιές του Ιονίου. Να είναι δηλαδή όμορφη με τα μέτρα μας.
Τα τηλεοπτικά ξέκωλα στη Μύκονο και τα celebrities της συμφοράς είναι κατασκευές του πόνου, είναι δανεικά και άδεια. Πιο άδεια κι από τις τσέπες των ανέργων ή τα ταμεία του κράτους ή τις ψυχές όσων έμαθαν να αναπνέουν μόνο σε ξένες επιθυμίες .