Έ, λοιπόν, μάλλον πολύ θα το θέλαμε, αλλά δεν το μπορούμε, γιατί μας τρώει η μαύρη χλαπάτσα της σύγχυσης και της ασχετίλας. Υπάρχει απόλυτη παραληρηματική παραπληροφόρηση και παροξυσμική αποπληροφόρηση, τόσο από το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ, όσο όμως και από το «φόλλοου-απ» των απλών πολιτών, που γκρινιάζουν χωρίς να ξέρουν τι θέλουν και πάντα ρίχνουν την ευθύνη στον Άλλο… Έτσι η κοινωνία μας οδηγείται με χίλια και στο ΝΑΙ και συνάμα στο ΟΧΙ, και στο ΜΠΡΟΣΤΑ και συνάμα στο ΠΙΣΩ, και στο ΠΑΝΩ και συνάμα στο ΚΑΤΩ, ώσπου να τρελαθούμε εντελώς και με φόρα να αυτοκαταστραφούμε…
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από την (θλιβερή) επικαιρότητα.
Προχθές μας έφερε το τρομακτικό συνταρακτικό νέο της απώλειας ενός απλού ανθρώπου, του 44χρονου Μανόλη, που ήρθαν τρία σκουλήκια και του πήραν την πατρική χαρά από το στόμα και την κάνανε τραγωδία για την οικογένειά του. Και έπεσαν όλοι -έγκυροι και άσχετοι- και βρίζανε θεούς και μνημόνια για την ατυχία μας να μην έχουμε καλή αστυνόμευση.
Χθες πάλι είχαμε τη συνήθη εκδήλωση «ταξικής πάλης», όπου τα (καλά) «παιδιά» αγωνίζονται για να εκδιώξουν την αιτία του κακού, που είναι οι (κακοί) «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Συνήθως, εάν εξαιρέσουμε και κάποιους «μπα, γου, δολ» (οι οποίοι διαπράττουν και καμιά κατάχρηση εξουσίας που όλοι λίγο πολύ έχουμε ψιλογευτεί στη πλάτη μας), οι περισσότεροι πια δεν χτυπάνε απροκλήτως. Χτυπάνε όταν κάποιος από τα (καλά) «παιδιά» σπάει ό,τι βρει, ή προσπαθεί να μπουκάρει κάπου όπου η Δημοκρατία θέλει απρόσβατη τη βία.
Ας πούμε στη Βουλή. Ναι σε αυτό το μπιπ τη Βουλή, που όσο άθλιοι και αν είναι κάποιοι εκεί μέσα, δεν παύει να είναι η Βουλή. Και φυσικά είναι πολύ αθλιότερο να προσπαθούμε με αυτοδικία να ασκήσουμε βία μέσα στη Βουλή. Οπότε, αν κάποιος πάει να ασκήσει βία στη Βουλή, τότε καλώς η Αστυνομία τον αποτρέπει, στην ανάγκη και με τη βία…
Και εδώ ας πούμε καθαρά πως τότε, δημοκρατικός είναι ο «μπάτσος» που αποτρέπει κάποιον «δημοκρατικό» τραμπούκο από μια αντιδημοκρατική πράξη. Και όσο αυτό δεν γίνεται σαφές, όσο η κοινωνία δεν παίρνει θέση καθαρή επ’ αυτού, τόσο θα είμαστε χωμένοι στη μαύρη μπίχλα και θα ξανασερνόμαστε στις χρεωκοπίες και στα μνημόνια, εμείς τα θλιβερά τα κακομοίρια, τα αθύρματα του λαϊκισμού εμείς…
Και όταν σε μια διαδήλωση, μετά από μια τέτοια κακιά αρχή αρχίζουν τα σπασίματα από τους μεν και οι μπούφλες από τους δε, το κακό γενικεύεται και κανείς δεν ξέρει ποιος την δίνει και ποιος την τρώει και γίνεται η χαρά του μαύρου (με την κουκούλα) και η στενοχώρια της ενεργής κοινωνίας, που αντικειμενικά πληγώνεται.
Και να που μέσα στη ντίρλα του «ταξικού αγώνα», είχαμε χτες το ατυχές συμβάν. Ένα παιδί που δεν ξέρουμε βέβαια και δεν έχει σημασία, εάν ήταν από τα «παιδιά», ή από τα παιδιά που απλώς ήθελαν να διαδηλώσουν για όσα καλώς ή κακώς θεωρούν στραβά, χτύπησε σοβαρά, πιθανόν από χτύπημα αστυνομικού, ίσως όμως και όχι χωρίς αυτό να είναι το μείζον. Το μείζον είναι να γίνει καλά το παιδί.
Γιατί ΑΝ -Ο ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ- ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΚΟ, ΘΑ ΠΡΟΚΛΗΘΟΥΝ ΛΑΘΟΣ ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ, ΤΟΥ ΣΤΥΛ «ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ», που δεν έχουν καμιά σχέση, αφού εδώ δεν υπάρχει Κορκονέας…
Υπάρχει όμως εδώ το διευρυμένο Σύστημα «σπάστα όλα», μαζί με την ουρά του (η οποία είναι μέρος της πολιτικής και της κοινωνίας που βλέπει με συμπάθεια αυτό το Σύστημα). Ένα Σύστημα με ισχυρά συστημικά χαρακτηριστικά, που διψάει για νεκρούς, για αίμα, για οδυρμούς, για μάρτυρες, για λιοντάρια και λοιπά θρησκευτικά καναβούρια…
Γι αυτό ας γίνει καλά το παλικάρι, γιατί πάλι οι μαγαζάτορες του κέντρου της πόλης θα την πληρώσουν πρώτοι και μετά όλη η κοινωνία αντάμα…
Οπότε ξαναγυρίζουμε στο αρχικό θέμα. Τελικά, τους θέλουμε τους «μπα. γου. δολ.» ή όχι; Αφού προχθές βρίζαμε και λέγαμε «μα πού ήταν οι μπάτσοι να σώσουν τον 44χρονο Μανόλη;», ενώ χθες λέγαμε «εξαφανιστείτε Μπάτσοι γουρούνια, δολοφόνοι», τελικά μην τους τρελάνουμε και μην τρελαθούμε, τους θέλουμε ή όχι;
Αν τους θέλουμε, γιατί μας πονάει να χάνονται άδικα κάποια παλικάρια στο δρόμο από αδίστακτους εγκληματίες, τότε να το λέμε για να το ξέρουν ότι ηθικά τους στηρίζουμε ώστε να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Και όταν έχουμε καθαρή άποψη ότι κάνουν κατάχρηση εξουσίας, να τους το λέμε τεκμηριωμένα και να απαιτούμε να σέβονται τους θεσμούς…
Αν δεν τους θέλουμε, γιατί εξ ορισμού είναι κακά όργανα ενός κακού κράτους, τότε να το λέμε ξεκάθαρα και να μην γκρινιάζουμε όταν δεν θα υπάρχει κάποιος να διαφυλάξει την ασφάλεια των πολιτών.
Σίγουρα υπάρχουν -και μάλιστα αρκετοί- διεφθαρμένοι και επίορκοι αστυνομικοί, που «πουλάνε την ηρωίνη», μαστροποί, νονοί του υποκόσμου, γενικά παράνομοι, που πρέπει να είναι η ντροπή κάθε αστυνομικού (που αυτός πρέπει να βρει πώς θα τους κάνει εμετό η Αστυνομία)… Εν τούτοις, η Αστυνομία (πρέπει να) είναι βασικό όργανο της Δημοκρατίας και όλοι πρέπει να βοηθήσουμε να βελτιώνεται… Άλλωστε, από την ίδια κούνια βγαίνει και ο «μπάτσος» και ο μη μπάτσος… Αδερφός κάποιου φοροφυγάδα, κάποιου αυθαιρετζή, κάποιου λαμόγιου σαν κι εμάς τους θρασύδειλους «αδιάφθορους», που βρίσκουμε και βρίζουμε, θα είναι και ο μπάτσος…
Γι αυτό μας παίρνει να δηλώσουμε μια σοβαρή θέση ως κοινωνία και να πάψουμε να είμαστε οι συνήθεις ανεύθυνοι Τσιφτετέλληνες.
Τους θέλουμε ή δεν τους θέλουμε τους «μπάτσους»; Δεν γίνεται να είμαστε και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ…