Περί το 1960 ο φιλόσοφος, συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ είχε σχολιάσει ότι αδυνατούσε να φανταστεί θάνατο πιο στερούμενο νοήματος από το να σκοτωθεί κανείς σε αυτοκινητιστικό. Λίγους μήνες αργότερα του συνέβη κατά τραγική ειρωνική συγκυρία, σε ηλικία 44χρόνων, τρία χρόνια αφότου τιμήθηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας.
Τότε βεβαίως τα αυτοκίνητα ήταν λίγα και οι θάνατοι εκατομμύρια από τον πρόσφατο πόλεμο, οπότε ένας θάνατος από τροχαίο σε καιρό ειρήνης ήταν πιο αδιανόητος. Ο αρχέγονος προβληματισμός για το τι συνιστά έναν καλό θάνατο, δεν βρήκε ποτέ ρεαλιστική απάντηση, ούτε για τους απλούς ανθρώπους, ούτε για τους φιλοσόφους που το ψάχνουν αιώνες.
Το ταξίδι στην αιωνιότητα και τη σιωπή για τον Θ. Αγγελόπουλο γίνεται σε μια νέα εκδοχή πέτρινων χρόνων για την Ελληνική κοινωνία, από μια αιτία που αφανίζει πάνω από χίλιους ανθρώπους κάθε χρόνο. Νέους, νεότατους, μεσήλικες, άσημους και διάσημους, πλούσιους και πένητες.
Τα υπηρεσιακά δελτία και τα συμβατικά δικόγραφα θα γράψουν παράσυρση πεζού και πως εξελίσσεται προανάκριση για το μοιραίο, μια βροχερή κρύα βραδιά στη Δραπετσώνα. Άργησε λένε το ασθενοφόρο, αλλά σάμπως τι δεν άργησε σ’ αυτή τη χώρα χρόνια τώρα.