Ο Φώτης, αγαπούσε πολύ τα Μαθηματικά. Και αγαπούσε και τα παιδιά. Γι’ αυτό και έγινε ένας άριστος δάσκαλος. Όπου κι αν δίδαξε αγαπήθηκε πολύ. Τόσο από τους μαθητές του όσο και από τους συναδέλφους του.
Ο Φώτης είχε κι άλλα χαρίσματα. Χαμογελούσε πολύ. Έλεγε πολύ ωραία ανέκδοτα. Δεν ήταν χάχας. Ήταν αστείος εκεί που έπρεπε, την στιγμή που έπρεπε.
Δεν θυμάμαι πόσες φορές ξεκαρδίστηκα με τα αστεία του. Έχω χάσει τον λογαριασμό.
Αποφάσισα να γράψω δυο κουβέντες για τον ξάδερφό μου, Φώτη Σερέτη γιατί έκανε αθόρυβα και με πολλή αγάπη αυτό που κάνουν με θόρυβο και με υστεροβουλία πολλοί άνθρωποι γύρω μας τους οποίους αποθεώνουμε για δεκάδες λόγους.
Γιατί ήταν ένας καταξιωμένος δάσκαλος, ένας στοργικός πατέρας και ένας άνθρωπος που αγάπησε και αγαπήθηκε πολύ από την αγαπημένη του Σοφία.
Γιατί, πρόσφερε στα 57 χρόνια που πάτησε σε αυτή την γη όσα δεν έχουν προσφέρει δεκάδες άλλοι οι οποίοι κάνουν από μόνοι τους λάβαρο την προσφορά τους και σου παίρνουν με ντουντούκα τ’ αυτιά.
Την ημέρα του τελευταίου αποχαιρετισμού έγινε κάτι μαγικό. Κάτι για το οποίο πρέπει να είναι περήφανοι όλοι όσοι αγάπησαν και άγγιξαν αυτό τον άνθρωπο.
Το κοιμητήριο στην Πάτρα ήταν γεμάτο κόσμο αλλά δεν είναι αυτό το μαγικό. Το μαγικό ήταν ότι στην πλειοψηφία τους ήταν παιδιά 13 και 15 και 17 χρονών. Μαθητές και μαθήτριές του με δάκρυα στα μάτια αποχαιρετούσαν τον αγαπημένο τους καθηγητή.
Παιδιά, που τα έφεραν οι γονείς τους γιατί ένιωθαν την ανάγκη να δουν για τελευταία φορά τον άνθρωπο που τους έμαθε ν’ αγαπούν τα Μαθηματικά.
Ο Φώτης Σερέτης έφυγε νωρίς αφήνοντας πίσω του πολύ πόνο αλλά και κάτι άλλο. Άφησε πίσω του ως παρακαταθήκη ένα πρότυπο δασκάλου για τους συναδέλφους του και αγάπη για μάθηση στα εκατοντάδες παιδιά του.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη καταξίωση για έναν άνθρωπο.