Ειναι απαράδεκτα τα όσα συμβαίνουν δηλώνει ο παρατηρητής -σχολιαστής καλύτερα- των γεγονότων Υπουργός Παπουτσής. Και ως σχολιαστής άδικο δεν έχει.
Γιατί να πιστέψουμε τις υποσχέσεις σας για το τι θα κάνετε, εσεις οι χρεοκοπημένοι και πολλαπλώς ψευδόμενοι και επανειλημένα διαψευσθέντες, απαντούν οι κάτοικοι. Κι εκείνοι δίκιο έχουν.
Κι απο το δίκιο που όλοι έχουν και τους πνίγει θα πνιγούμε κι οι υπόλοιποι στο σκουπίδι που αφειδώς και ασυστόλως όλοι από κοινού παράγουμε.
Κερατέα, Μεσόγεια ανατολική Αττική. Η χαρά του αυθαίρετου, η μήτρα της πολεοδομικής εγκληματικότητας, σταθερό υπόδειγμα αυτοδιοικητικής και θεσμικής διαφθοράς. Όλα και όλοι στην υπηρεσία της οικονομίας του αυθαίρετου!
Σκουπίδια. Λέξη χωρίς πρόσωπο, απορριμένη, έννοια αδιάφορη στον καθένα ως προς την παραγωγή της, συγκλονιστική στη διαχείρισή της. Τα παράγουμε όλοι και αρνούμαστε την ύπαρξή τους γιατί τα ρίχνουμε σε κάδο έξω από το σπίτι.
Αρνούμαστε σημαίνει ποτέ δεν σκεφτήκαμε να μειώσουμε ατομικά την ποσότητα που ο καθένας παράγει. Εδώ σε ειδικές σακκούλες δεν τα βάζουμε να μου πεις, η παραγωγή σε μάρανε. Και σαπίζουν και βρωμάν οι κάδοι και όλοι σιχαίνονται να τους πλύνουν αλλά και να περάσουν από δίπλα με ανοιχτή τη μύτη.
Παράγουμε όλο και περισσότερα, σκουπίδια εννοείται. Χτίζουμε όλο και περισσότερο, χτίζαμε πιο σωστά.
Πρόνοια ατομική ή συλλογική ; Καμμία. Τι να κάνουν και τα σκουπίδια, χωρίς ταυτότητα χωρίς πατρότητα, αυτά τα αδέσποτα,τα μούλικα του πολιτισμού μας. Να αυτοκαταστραφούν;
Ένας σταθμός πρωτόγονος για 4 εκατ. κατοίκους . Λιόσια. Και άπειρες, μικρές , μεσαίες και μεγαλύτερες αυθαίρετες υποδομές. Παράνομες δηλαδή χωματερές. Στα τέως δάση, στα παλαιά ρέματα, στις απότομες παραλίες. ‘Οπου το νερό και ο αέρας αναλαμβάνουν δωρεάν την χωρική διασπορά τους. Και το μεγάλο συλλογικό μας στρουθοκαμηλικό μάτι έτσι ησυχάζει και απολαμβάνουμε ευχάριστα την ωραία φύση, ενδεχόμενα μέσα από τη τζαμαρία της παραθαλάσσιας , αυθαίρετα δομημένης και συνήθως χωρίς υγειονομική άδεια και αποδείξεις, κρεατοψαροταβέρνας.
Μαύρη εικόνα; Όχι, ψεύτικη ζωή σε μαύρο φόντο που μας έπνιξε.
Μπορεί η κυβέρνηση να τηρήσει τις συνταγματικές της υποχρεώσεις, να τιμήσει την διακυβερνητική της αποστολή; Θα έπρεπε. Όμως ως συνήθως αφήνει το θέμα να σαπίσει και το σχολιάζει βαθυστόχαστα στα δελτία. Σαν το τσιγάρο που η απαγόρευσή του είναι η χρεοκοπία της πενταετίας.
Πολύ φοβάμαι πως η στοιχειώδης συνείδηση συνδιαχείρισης και συνύπαρξης, η αφετηρία για τον ορισμό του πολίτη, του μέλους εξέλειπε. Δηλαδή η συνείδηση πως η αδιαπραγμάτευτη εφαρμογή του νόμου είναι η μέγιστη προστασία για τον καθένα μας και κυρίως για τους αδύναμους.
Κι ότι στην κάθε Κερατέα, στο κάθε παράνομο σταχτοδοχείο που μάγκικα και αυτονόητα ζητάμε στο μαγαζί με νόημα, οπουδήποτε δηλαδή το ατομικό πρόσκαιρο συμφέρον ή απόλαυση συγκρούονται με την αποδοχή της ευθύνης της συλλογικής μας υπόστασης, εκεί κι εδώ λοιπόν με την Κερατέα είμαστε, χίλιες καθημερινές Κερατέες στις πράξεις των περισσοτέρων.
Γι αυτό γίνεται η ζωή η κοινή δυσβάσταχτη, κι οι γνωστές θεωρίες της παρακμής για την απόλαυση του πρόσκαιρου θριαμβεύουν. Γιατί με το δίκιο του κανείς δεν ξέρει τι ξημερώνει σε μια τέτοια χώρα, σε μια τέτοια πόλη, σ΄ενα τέτοιο σπίτι με τετοιους συμπατριώτες, συμπολίτες, συγκατοίκους κι άρα ο καθένας του κεφαλιού του. Κι έτσι πάμε μπροστά.
Το δραματικά ανήσυχο είναι πως ανάμεσα στους άλλους που δεν υπολογίζουμε -εμείς της Κερατέας- είναι και οι επόμενοι, οι κληρονόμοι από τα σκουπίδια των πράξεων μας. Πεθαίνουμε δήθεν για τα παιδιά μας, ενώ οι πράξεις μαςκαταστρέφουν σήμερα το συναισθηματικό-παραδειγματικό οικοσύστημα αναφοράς τους και υπονομεύουν το αυριανό κοινωνικό και φυσικό τους περιβάλλον.
Μπόχα αφόρητη μιας παρακμής που συγχέει την προσπάθεια για ελπίδα ανθρώπινης ζωής με την φυγόπονη άρνηση του κόστους πραγμάτωσής της.