Η μετωπική σύγκρουση με τη Τουρκία, έχει μετατρέψει το Ισραήλ σε “λιοντάρι μέσα σε κλουβί”.Η έλλειψη ζωτικού χώρου για να ασκηθούν οι στρατιωτικές της δυνάμεις δεν είναι μικρό πρόβλημα για περικυκλωμένο από εχθρούς Ισραήλ. Γι ´ αυτό και η στροφή του προς την Ελλάδα είναι περίπου αναγκαία και υποχρεωτική. Άλλωστε,ας μη κρυβόμαστε. Το …φλερτ υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ το 1992 και η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου υπέγραψε τη πρώτη αμυντική συνεργασία με τον μακαρίτη Γιτσάκ Ράμπιν. Μια συμφωνία που ανανέωσαν με τις υπογραφές τους όλοι οι υπουργοί Άμυνας από το 1993 έως σήμερα.
Το φλερτ δεν μπόρεσε ποτέ να εξελιχτεί σε θυελλώδη έρωτα, λόγω της παραδοσιακής φιλίας μας με τους Άραβες,από την οποία χαμένοι δεν βγήκαμε. Το καλοκαίρι του 2008,πιαστήκαμε επ´ αυτοφώρω να κάνουμε τη πρώτη μας “απιστία ” ,όταν είχαμε δώσει “γη,ύδωρ” και κυρίως ουρανό σε 100 ισραηλινά μαχητικά για να κάνουν άσκηση, η οποία από τα Αμερικανικά μέσα ενημέρωσης είχε χαρακτηριστεί ως πρόβα τζενεράλε για επίθεση στο Ιράν.
Παρά τις αντιδράσεις που προκάλεσε η αποκάλυψη,το φλερτ συνεχίστηκε και την ημέρα που οι Ισραηλινοί επιτέθηκαν στο τουρκικό πλοίο ανοιχτά της Γάζας ισραηλινά μαχητικά πετούσαν στο Αιγαίο. Η άσκηση διακόπηκε αλλά όπου να ´ ναι θα επαναληφθεί.
Επί της ουσίας η συνεργασία με το Ισραήλ είναι ένα ζήτημα εξαιρετικά λεπτό για την ελληνική κυβέρνηση.Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντιμετωπιστεί με την απλοϊκή λογική που θέλει ” τον εχθρό του εχθρού μου, φίλο μου”,ούτε όμως με δογματισμούς του παρελθόντος. Ο κόσμος έχει αλλάξει δραματικά και η Ελλάδα πρέπει επιτέλους να προσδιορίσει τις θέσεις της,τους στόχους και τις επιδιώξεις της. Η … μοναξιά που βιώνουμε στη γειτονιά μας,στα Βαλκάνια , όπου η Τουρκία των Ερντογάν-Νταβούτογλου κυριολεκτικά “αλωνίζει”,πρέπει να μας προβληματίζει και να μας κάνει πιο ευέλικτους στη σύναψη συμμαχιών που δεν είναι σίγουρο ότι θα καταστρέψουν άλλες. Η λογική μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δεν μπορεί να κυριαρχεί στην διπλωματία.