H παραγωγή πολιτικής περιορίζεται, μετασχηματίζεται, επικεντρώνετα – διαλέγετε ρήμα κατά βούληση – στην εφαρμογή των μέτρων. Η εφαρμοστικότητα είναι το νέο μότο.
Η σκοπιμότητα, οι συνέπειες, η όποια σκέψη, κουβέντες τέλειωσαν. Εφαρμοστικότητα.
Αλλαγή πολιτικής, αλλαγή επικεφαλής.
Τον παλαιό Υπουργό αντικατέστησε ο εφαρμοστικός Βαγγέλης.
Σαν κριτικός φέρνω στο μυαλό μου και αναλύω δυο παραστάσεις, δύο μονόπρακτα.
Τις συνεντεύξεις Τύπου, πρώτα Παπακωνσταντίνου και λίγες μέρες μετά Βενιζέλου, για τα νέα μέτρα.
Εάν στον Παπακωνσταντίνου φόβιζε η απειρία πολιτικής σκέψης στην ανακοίνωση των μέτρων, που έμοιαζε με αδιαφορία και κατέληγε σε ανικανότητα απλής αιτιολόγησης της αναγκαιότητάς τους, στον Βενιζέλο εξοργίζει ο φλύαρος κυνισμός, η βουλιμική σχεδόν απαίτηση να χωρέσει όλες τις νοηματικές εκδοχές, τις συνεκδοχές στην ίδια απέραντη φράση, η έντεχνη προσπάθεια να κρύψει το απευκταίο δια ταύτα στο χείμαρρο των παρενθετικών αιτιολογήσεων.
Ο παλαιός υπερασπίζεται την ορθότητα μιας διετούς πολιτικής, ο νέος υπεραμύνεται της πικρής αναγκαιότητας υλοποίησης μέτρων εδώ και τώρα.
Ο πρώτος, χωρίς να «ξέρει», κάνει πολιτική. Ο δεύτερος, χωρίς να «ξέρει», κάνει τον manager.
Ο πρώτος δεν «ξέρει» γιατί εδώ και δυο χρόνια, δεν έπεισε ότι έχει σχέδιο και άρα άποψη, διαπραγμάτευση, δυνατότητες.
Ο δεύτερος δεν «ξέρει» γιατί ο μακρύς υπουργικός του βίος- αλλά και οι απόπειρες αρχηγικής του ανάδειξης- μαρτυρούν πως οι διευθυντικές του δυνατότητες υπολείπονται σημαντικά της ρητορικής του δεινότητας.
Κάπως ανάποδα λοιπόν στην περίοδο χάραξης πολιτικής διεύθυνε ο ανέτοιμος πολιτικά Παπακωνσταντίνου και στην περίοδο της εφαρμογής ο μη αποτελεσματικός Βενιζέλος.
Αν ο παραπάνω συλλογισμός είναι σωστός τότε η τοποθέτηση κατάλληλων ανθρώπων στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη χρονική στιγμή είναι από τις δεξιότητες που δεν χαρακτηρίζουν τον πρόεδρο Παπανδρέου. ΄Ωστε το έλλειμμα να μεγαλώνει.
Η κόπωση από την παράσταση Βενιζέλου θα παρέλθει. Επικοινωνιακά ήδη επισκιάζεται από τα στημένα και την πτώση της Ολυμπιακής αυτοκρατορίας. Άρα ιδιότυπα και συμπτωματικά(???) ο Υπουργός παίρνει χρονική παράταση.
Όσο αν κι ο ίδιος της μειώνει τη διάρκεια με καθημερινές παρεμβάσεις όπου δηλώνει, ως ανεξάρτητος σχολιαστής, το άδικο των μέτρων τα οποία καλείται να εφαρμόσει.
Δυο βάρκες στη φουρτούνα; Δύσκολη ισορροπία ακόμη και για Βενιζέλο.
Το σφάλμα στρατηγικής του Υπουργού, όπως διαφαίνεται από τις πρώτες ημέρες του βίου του, είναι πως σκοπεύει να δώσει τη μάχη σε πρώτο πρόσωπο στο επικοινωνιακό πεδίο. Εκεί που ο ίδιος προσωπικά αισθάνεται ισχυρός. Λάθος κρίση, λάθος γήπεδο. Τα αυτιά του κόσμου έχουν βουλώσει, θυμός, φόβος, απογοήτευση και άλλα κοσμητικά κυριαρχούν. Όσο μιλά θα εξαγριώνει και θα απαξιώνεται.
Κρείττον το σιγάν.
Τα μέτρα έχουν δυο αν. Αν θα εφαρμοστούν. Αν θα αποδώσουν. Και για τα δυο τα λόγια που χρειάζονται είναι λίγα.
Δωρικού ρυθμού το στυλ, οικονομίες ενέργειας και λεκτικής έκθεσης θα πήγαιναν περισσότερο στην κατάστασή μας.
Το κώνειο δεν αιτιολογείται, καταπίνεται. Οι επιζήσαντες θα κρίνουν τις ιαματικές του ιδιότητες.