Είναι ψυχωσικός. Η νόσος του είχε εκδηλωθεί με τα σαφή χαρακτηριστικά της, προ ολίγων μόλις ετών.
Ο υποψιασμένος και πραγματιστής πατέρας του έσπευσε λίγο αργότερα και περιέγραψε σε μένα τον ίδιο την περίεργη και επίμονη συμπεριφορά του παιδιού του. Η ψυχιατρική αξιολόγηση των πατρικών περιγραφών δεν άφηνε αμφιβολία για την διάγνωση. Την επικύρωσα ωστόσο με επίσκεψη στο σπίτι του πατέρα. Υπέδειξα φαρμακοθεραπεία.
Η κατάσταση του αρρώστου παιδιού βελτιώθηκε. Την βελτίωση διαπίστωσε ο πατέρας, αλλά και εγώ προσωπικά στην επόμενη επίσκεψη μου. Η μητέρα του παιδιού ωστόσο – οι γονείς έχουν χωρίσει προ πολλού – λειτουργώντας με ελάχιστο ρεαλισμό, και με υπερτροφικό συναίσθημα, δεν μπορούσε να δεχτεί ότι το παιδί της, που φυσικά υπεραγαπούσε, ήταν άρρωστο, και να αντέξει την οποιαδήποτε φαρμακοθεραπεία του. Αντιστεκόταν όσο μπορούσε στην σχέση του παιδιού της με την ψυχιατρική και τα θεραπευτικά της μέσα.
Όσο υπερίσχυε ο ορθολογισμός του πατέρα, το παιδί έπαιρνε τα φάρμακα και η συμπεριφορά του ήταν στα φυσιολογικά πλαίσια.
Κάποια στιγμή η μητέρα κακολόγησε αγρίως στο παιδί τα φάρμακα, και τα φάρμακα φυσικά διεκόπησαν. Αυτό έγινε πριν από μερικούς μήνες. Από τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση, η οποία έφτασε στους επίδικους πυροβολισμούς και τελικά στην σύλληψή του.
Λίγο νωρίτερα – ας θυμηθούμε – ο υπογράφων, ο οποίος δεν γνώριζε ακόμη την ταυτότητα του πυροβολητή των αγνώστων και των τυχαίων, είχε προσανατολιστεί από αυτή εδώ την διαδικτυακή σελίδα σε δυο ενδεχόμενα: στην ψύχωση και την ψυχανωμαλία. Η σύνδεση με το παρελθόν του αρρώστου επικυρώνει την πρώτη, και αποκλείει απολύτως την δεύτερη εκδοχή.
Μανώλης Μυλωνάκης
Ψυχίατρος