Η επιβίωση του Ιωσήφ από τα τραύματά του ήταν απίθανη από τη πρώτη στιγμή που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Ηρακλείου,αλλά όπως πάντα στη ζωή του το πάλεψε. Τα κρίσιμα 24ωρα που ο Ιωσήφ έδινε τη τελευταία μάχη επιβίωσης και η οικογένεια του συναδέλφου του θρηνούσε το χαμό του,ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά για την εναέρια σύγκρουση των F-16 . Τα περισσότερα αφορούσαν τις πανάκριβες μηχανές οι οποίες καταστράφηκαν και το πως θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί η σύγκρουση με την προμήθεια και τοποθέτηση κι άλλων συστημάτων στα αεροσκάφη!
Ζητήθηκε από τον υπουργό Άμυνας να πάρει κεφάλια συνεργατών του,γιατί δεν προωθούν αυτές τις αγορές και άνοιξε μια συζήτηση …περί εξοπλισμών με μια ψυχή ήδη χαμένη και μια δεύτερη να παλεύει να κρατηθεί στη γη δίπλα στη γυναίκα του και τα παιδιά του. Το ίδιο είχε συμβεί και με το θάνατο των δύο χειριστών του ελικοπτέρου Apache στα Μέγαρα!
Όλα αυτά μοιάζουν ακατανόητα και παράδοξα σε μία χώρα που τα τελευταία 20 χρόνια έχει χάσει 35 άξιους πιλότους οι οποίοι άφησαν πίσω οικογένειες. Πριν αγγίξουμε τα τεχνικά θέματα των ατυχημάτων πρέπει να ασχοληθούμε με τους ανθρώπους που χάθηκαν όχι επειδή αυτό θα τους φέρει πίσω,αλλά για να διασφαλίσουμε όσο μπορούμε, ότι αυτοί που συνεχίζουν να εκτελούν τις υπεράνθρωπες αποστολές στους ελληνικούς ουρανούς,θα έχουν την απαραίτητη ηρεμία για εξακολουθήσουν να πετούν με υπερηχητικές ταχύτητες λίγα μέτρα πάνω από τα κύματα του Αιγαίου,κυνηγώντας εχθρικές κουκίδες στον ορίζοντα,παίζοντας τη ζωή τους κορώνα γράμματα κάθε μέρα.
Πριν μερικούς μήνες, οι χειριστές της ΠΑ,είχαν προχωρήσει σε μία συμβολική ενέργεια,μία “λευκή απεργία”. Κατηγορήθηκαν σχεδόν για …ανταρσία και απείθια,όχι μόνο από τους πολιτικούς και στρατιωτικούς τους προϊσταμένους αλλά και από ένα σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης,που μέσα στη δική του απόγνωση από την οικονομική κατάρρευση,θεώρησε ότι όλοι πρέπει να αντιμετωπιστούν το ίδιο από τα κυβερνητικά μέτρα.
Κατά ένα περίεργο σκεπτικό, οι μάχιμοι χειριστές της ΠΑ -αναφερόμαστε αποκλειστικά στους πιλότους που κάθε μέρα πετάνε- παρουσιάστηκαν περίπου ως προνομιούχοι της ελληνικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας η οποία έχει …κοστολογήσει τις έξω από κάθε ανθρώπινη λογική πτήσεις αναχαίτισης στο Αιγαίο,περίπου στα 2000 ευρώ το μήνα που είναι ο μέσος όρος ενός μισθού ιπταμένου.
Για δεκαετίες το ελληνικό κράτος αναγνωρίζοντας προφανώς ότι ένας πιλότος που καλείται δυο και τρεις φορές την ημέρα να πετάει σε πτήσεις αυτοκτονίας στο Αιγαίο,θα έπρεπε τουλάχιστον να μπορεί να ζει αξιοπρεπώς την οικογένειά του, πριμοδοτούσε το πενιχρό εισόδημά τους με επιδόματα,με κυριότερο απ΄ αυτά το λεγόμενο επίδομα επικινδυνότητας ή πτητικό. Η έλευση του ΔΝΤ και η απειλή οικονομικής κατάρρευσης οδήγησε τη κυβέρνηση σε λύσεις πανικού που είχαν ως αποτέλεσμα τις δραστικές περικοπές στα εισοδήματα των πιλότων.
Οι διορθωτικές κινήσεις που ακολούθησαν από την ηγεσία του Πενταγώνου ,ισσορόπησαν κάπως τη κατάσταση,αλλά η πληγή που άνοιξε δύσκολα θα κλείσει,γιατί το κύριο ζήτημα δεν είναι το οικονομικό.Το ζήτημα είναι ότι οι πιλότοι της ΠΑ,νοιώθουν ότι ασχολούνται μαζί τους μόνο όταν το άγημα ρίχνει τις προβλεπόμενες τιμητικές βολές πάνω από το φέρετρό τους,που συνήθως είναι κενό. Δεν είναι,δεν νοιώθουν και δεν θέλουν να γίνουν προνομιούχοι της κοινωνίας,όπως ήταν τόσοι και τόσοι συμπολίτες τους που εργάζονταν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και οι οποίοι είναι σαφές ότι δεν εργάζονταν σε περιβάλλον που επιβάρυνε τον οργανισμό τους με 9 και 10 g, διαλύοντας το σκελετό τους.
Η αδιαφορία με την οποία επί χρόνια αντιμετωπίζονται δεν τους αποκαλύφθηκε τώρα με τις περικοπές των εισοδημάτων τους. Την νοιώθουν κάθε φορά που αναγκάζονται να εκτελούν υπηρεσίες ετοιμότητας αναχαίτισης, σε νησιά του Αιγαίου,ζώντας σε εγκαταστάσεις που εύκολα χαρακτηρίζονται τρώγλες.
Την βιώνουν κάθε ημέρα στην υπηρεσία τους,στην οποία αφιερώνουν το μεγαλύτερο μέρος του 24ωρου,αφήνοντας στην άκρη τις δεδομένες οικογενειακές τους υποχρεώσεις. Κι όταν κάτι πάει στραβά,είναι οι πρώτοι που θα κληθούν να επωμιστούν τις ευθύνες του “ανθρώπινου λάθους” που στην Ελλάδα καλύπτει γρήγορα,εύκολα και βολικά τις όποιες ευθύνες αρμοδίων και αναρμοδίων.
Όλη αυτή η απαξίωση που εισπράττουν “σβήνεται” από ένα υψηλό αίσθημα ευθύνης και καθήκοντος που χαρακτηρίζει τους χειριστές της ΠΑ,αλλά και από την όμορφη “τρέλα” με την οποία μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν εκπαιδευόμενοι για “μαχητές του Αιγαίου”. Το ερώτημα είναι για πόσο θα αντέχουν να βλέπουν ψυχές να χάνονται στον ουρανό και πίσω κάποιοι να τσακώνονται για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να αγοραστούν νέα συστήματα για τα αεροσκάφη.