Έτσι φτάσαμε στο γκρέμισμά της και το δικτάτορα να παίρνει έναν ακόμα τίτλο αυτόν του προέδρου της δημοκρατίας.
Άρχισαν να πληθαίνουν οι πιέσεις στη χούντα από διάφορες μεριές. Στην Πολυκλινική είδε το Μουστακλή με το οργισμένο βλέμμα να επαναλαμβάνει συνέχεια βρισιές, που ‘λεγε καθώς φαίνεται στους βασανιστές του σαν τον σακάτευαν. Αυτό ήταν και έμεινε μέχρι τέλους το λεξιλόγιό του. Για πολλά χρόνια μέχρι το θάνατό του θα ‘καναν συχνά παρέα και με τον αχώριστο φίλο του το Βαρδάνη.
Εν τω μεταξύ ο δικτάτορας υποχρεώθηκε να προχωρήσει σε μέτρα φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος, όπως είπε. Ο Μαρκεζίνης και το πείραμά του όμως δεν έδειχνε να πετυχαίνει, κάποιοι απ’ την αριστερά νόμισαν πως ήταν ευκαιρία, στήριξαν την προοπτική δηλώνοντας πρόθεση συμμετοχής σ’ εκλογές, βάθαινε το χάσμα στον κόσμο τους, οι συμβιβασμοί δε σκλήραιναν τη διάθεση για αντίσταση, αντίθετα χαλάρωναν οι προσπάθειες, διαφωνούσαν συχνά με τους άλλους, έτσι έφτασαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Πήγε και τούτος εκεί την πρώτη μέρα, να δει τί γίνεται, δεν χόρταινε τα παιδιά, τα συνθήματα, το πανηγύρι, τις ατέλειωτες και παθιασμένες συζητήσεις, όλα όσα συνέβαιναν μέσα και απέξω. Πιο γρήγορα από ποτέ κινούνται οι άνθρωποι σε τέτοια φαίνεται, κανένας δεν ήθελε να μείνει ο κόσμος όπως ήταν, τον γκρέμιζαν και θέλανε να χτίσουν το δικό τους, τον σχεδίαζαν με ψωμί με μόρφωση και ελευθερία, το φώναζαν, έγινε το σύνθημα γιγάντιο, έμεινε μέχρι σήμερα και καθώς φαίνεται θα μείνει για πολύ ακόμα.
Διαβάστε περισσότερα στο αφιέρωμα του OnAlert.gr για το Πολυτεχνείο