Πέμπτη, 28 Μαρ.
21oC Αθήνα

Που καταντήσαμε Παιανία; Με το νόμο ή με το αίμα;

Που καταντήσαμε Παιανία; Με το νόμο ή με το αίμα;

Κανείς δεν θα ήθελε να βρεθεί στη θέση του νεαρού 23χρονου που σκότωσε στην Παιανία.

Φονιάς ή δειλός; Σκοτώνεις ή αφήνεις να σου απειλούν τη μάνα, τον διπλανό;
Δεν επιτρέπεται να φτάσεις σε αυτό το δίλημμα. Δεν υπάρχει.
Δεν επιτρέπετε να παράγουμε καταστάσεις που οδηγούν σε αυτό το δίλημμα.
Κι όμως υπήρξαν κι όμως το έζησε!

Ένας άνθρωπος, κακοποιός σίγουρα, έχασε τη ζωή του. Άοπλος. Σε μια χώρα που έχει καταργήσει την θανατική ποινή, που έχει αποφασίσει δηλαδή πως η ζωή είναι υπέρτατο αγαθό, το οποίο ούτε η δημοκρατία στην οποία έχουμε εκχωρήσει το μονοπώλιο της βίας, δεν μπορεί να αφαιρέσει.
Η αφαίρεση ζωής είναι λοιπόν έγκλημα. Το μεγαλύτερο.

Ένα παιδί 23 χρονών, την ώρα που ο πατέρας λείπει, αναλαμβάνει το ρόλο του. Προστατεύει σαν άνδρας. Μπαίνει κλέφτης στο σπίτι κι απειλεί τη μάνα του. Συμπλέκονται, τον διώχνουν. Ξαναγυρίζουν σε άλλο σπίτι. Και τρίτη φορά. Κλεφτοπόλεμος στους δρόμους της γειτονιάς.
Παίρνει την καραμπίνα την κυνηγετική του πατέρα και βγαίνει στην καταδίωξη. Ίσως και να φοβάται πιο πολύ από τον ληστή.
Σκοτώνει και χαντακώνεται. Ό,τι και να γίνει ποινικά, αυτός μέσα του ξέρει πως κουβαλάει φόνο. Θα τον αλλάξει σίγουρα, μακάρι να μην του καθορίσει τη ζωή.

Ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη έχει περιγράψει αυτή ακριβώς την κατάσταση.
Ο Κρέων ο βασιλιάς, είναι ο νόμος, η προσπάθεια των ανθρώπων να ζήσουν μαζί. Με κανόνες, πολλές φορές ατομικά άδικους, αλλά κοινά δίκαιους. Δεν θα ταφεί ο Ετεοκλής
Η Αντιγόνη το ξέρει το καταλαβαίνει, το σέβεται και το διαγράφει με τη ζωή της. Γιατί μόνο η προσφορά της ζωής της μπορεί να άρει την ατομικότητά της πάνω από το νόμο , το κοινό συμφέρον.
Το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη, προσφέρεται. Ο δεσμός αίματος, ο “νόμος των θεών” είναι για εκείνη ένα αγαθό που δεν μπορεί να το προσφέρει στη “δημοκρατία”. Δίνει σε αντάλλαγμα τον εαυτό της.
Η τραγωδία ήταν ο τρόπος να συλλογιστούν οι άνθρωποι την κοινή ζωή, την δημοκρατία στην Αθήνα. Την έχτισαν οι τρεις μεγάλοι με τις “παραβολές τους”, όπως ο Χριστός αργότερα το δικό του πιστεύω.

Στο σήμερα και στην Ελλάδα, η μεγάλη πίκρα από κάποιον που τα παιδιά του θα μπορούσαν κάλλιστα να βρεθούν στην ίδια θέση, είναι πως η δημοκρατία μας 2500 χρόνια μετά παράγει ακόμη τόσο τραγικά διλήμματα στους νέους.
Γιατί η εγκληματικότητα, το μεταναστευτικό δεν είναι προτεραιότητες της διακυβέρνησης εδώ και δεκαετίες, ούτε καν σήμερα.
Κι ακόμη και τα νέα κόμματα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, που ευαγγελίζονται την αλλαγή, μιλάνε ιδεοληπτικά για αφοπλισμένη αστυνομία και μόνο μακροπρόθεσμα σχέδια για την μετανάστευση. Ιδέες παλιές, συνταγές αποτυχίας.

Το σκηνικό της διάλυσης συμπληρώνουν 150 φασισταριά που κάνουν πορεία με μηχανές στα Μεσόγεια.

Στο νέο της Παιανίας δεν έχει κανείς τους να πει τίποτε. Ούτε κι εμείς εκτός από τη συγκίνηση της αδυναμίας μας και την συναίσθηση της αποτυχίας.

Ελλάδα Τελευταίες ειδήσεις

Σχολιάστε