Είναι που ξέρουμε πως η νηστεία, που την αρχή της γιορτάζουμε σήμερα, προετοιμάζει για τη μετάβαση στην άνοιξη, στο Πάσχα των χριστιανών, στην καινούργια φάση του κύκλου.. Η τελετουργία της άνοιξης
Δεν έχουμε πια ανθεστήρια, δεν υπάρχουν ελευσίνιες πομπές.
Κι όμως η ταραμοσαλάτα μας δεν είναι για να τη σνομπάρεις. Ούτε βέβαια τα θαλασσινά και η λαγάνα και τα υπόλοιπα.
Γιορτάζουμε από συνήθεια; Ίσως. Κακό είναι;
Οι συνήθειες που πολλές φορές η αδιάλειπτη επαναληπτικότητά τους μας κουράζει, είναι το κουκούλι της ασφάλειας μας, η τελετουργική βεβαίωση στον πυρήνα μέσα μας, πως υπάρχουν σταθερές, πως η ζωή παλεύεται, πως ότι και να γίνει η Σαρακοστή θα ξανάρθει.
Κι όσο κι αν φαίνεται περίεργο αυτά τα κοινά τελετουργικά μας επιτρέπουν να αλλάζουμε. Δίνουν τη δύναμη της διαφοροποίησης, όταν υπάρχουν και βιώνονται, όχι όταν απλά καταναλώνονται.
Τι δουλειά έχουν τα Κούλουμα με όσα πρωί πρωί αραδιάζω;
Δεν ξέρω αλλά πάντα είχα αδυναμία στη σαρακοστή και στην Καθαρή Δευτέρα. Μερικές έννοιες αποδίδονται καλύτερα σε συγκεκριμένη γλώσσα. Η Καθαρή Δευτέρα μας ανήκει, είναι μια υπέροχη απόδοση. Οι Γάλλοι μιλάν για «λιπαρή Τρίτη». Εστιάζουν στο φαγοπότι. Στα Ελληνικά αναγγέλλουμε τον εξαγνισμό. Μου αρέσει !
Κι έπειτα σήμερα όλοι έχουμε- άσχετα αν φέτος δεν θα γίνει- μια κοινή αγωνία και ευκαιρία. Να πετάξουμε, να συνδεθούμε με την «καλούμπα» και να πάμε ψηλά, να νικήσουμε το βάρος μας, να παίξουμε χωρίς ντροπή παλιμπαιδισμού, να τσακωθούμε ακόμη για το ποιος έμπλεξε την ουρά του άλλου. Μιλώ για τους άντρες βέβαια.
Η Καθαρή Δευτέρα δεν έχει θηλυκό πρόσωπο, αλλά είναι μια θηλυκή αναφορά. Για τη θυσία του φαγητού για το ξεφάντωμα της γιορτής, για ότι υπόσχεται ότι θα έρθει.
Είναι ρομαντική η λόγια η αναφορά;
Ναι εύκολα μπορεί να την ξεχαρβαλώσει η εικόνα άπειρων φωνακλο-κοιλαράδων αποκαμωμένων μπροστά σε λαδόχαρτα του πολέμου των πιάτων σε κάθε ταβέρνα-και είναι πολλές- της επικράτειας. .Με τις γυναίκες στο πλάι και τα παιδιά να μαθαίνουν πως δεν γιορτάζεται η γιορτή
Θυμάμαι όμως πάντα μια αναφορά του μακαρίτη του Χατζή. Πως άμα ξύσεις, όποτε τα κουράγια σου το αντέχουν, άμα ξύσεις λοιπόν τη μάκα του κάθε βουνίσιου ή καμπίσιου, σε συνεπαίρνει το κύμα της κοινής ανθρωπιάς που ξεχύνεται.
Κι έτσι, κοντά στον πάτο που πιάνουμε, και δεν ξέρουμε κιόλας αν είναι ο πιο κάτω, μέσα στην κατήφεια της μνημονιακής απονοηματοδότησης και στην μελαγχολία του καιρού, λέω να σηκώσω το κεφάλι με ενδιαφέρον στις φυλές των αγνώστων που με περιστοιχίζουν. Ο καθένας και η καθεμιά τους έχουν ένα βιβλίο ζωής να μοιραστούν και μια ζωή που μπορεί να γίνει βιβλίο να ζήσουν.
Έτσι είναι οι γιορτές και η καθαρή Δευτέρα μας.. Στιγμές συνάντησης, μύησης.
Καλή Σαρακοστή!
Τάσος Γιαλίδης