Αναλυτικά η ανάρτηση του:
“Ήταν περίπου δύο το πρωί. Ο Νίκος, έφυγε από τη δουλειά του και ανηφόρισε τη Μιχαλακοπούλου. Λίγο πριν τη Μεσογείων ένας πιτσιρικάς, πιωμένος, βγήκε κάθετα στη Μιχαλακοπούλου και εμβόλισε με το αυτοκίνητό του τον Νίκο και τη μηχανή του. Αιμόφυρτος ο φίλος μου. Πανικόβλητος ο πιτσιρικάς. «Φίλε, τι σου έκανα»! Αστυνομία, ασθενοφόρο, ΚΑΤ.
Εγώ όλα αυτά τα μαθαίνω το πρωί στο νοσοκομείο. Το κράνος που φορούσε του έσωσε τη ζωή. Το δεξί του πόδι όμως έπαθε ζημιά και θα μείνει για καιρό στο κρεβάτι. Αλλά δεν θέλω παραμονή Χριστουγέννων να σας μαυρίσω τη ψυχή. Άλλωστε, όσοι ανεβαίνουμε σε μηχανές έχουμε μια θεωρία: «Κάθε τράκα που δεν σε σκοτώνει, σε σώζει από μια επόμενη τράκα που θα ήταν χειρότερη». Θέλω όμως να σας πω ότι τα «χρόνια πολλά» που λέμε τόσο συχνά οι Έλληνες και σίγουρα συχνότερα από πολλούς άλλους στην Ευρώπη – γενέθλια, επετείους, εθνικές γιορτές, θρησκευτικές γιορτές – τα «χρόνια πολλά» λοιπόν πρέπει να αποκτήσουν περιεχόμενο. Προχωράω στους διαδρόμους του ΚΑΤ, κοιτάω από τις ανοιχτές πόρτες των δωματίων και νιώθω λες και είμαι απεσταλμένος στο μέτωπο. Εκατοντάδες τραυματίες κάθε εβδομάδα, δεκάδες νέοι ανάπηροι και 20 νεκροί! Ναι, ένας ακήρυχτος πόλεμος με 20 νεκρούς κάθε εβδομάδα στους ελληνικούς δρόμους! Έτσι θα συνεχίσουμε; Ο πιτσιρικάς που παραβίασε την προτεραιότητα, τώρα, καταριέται τη στιγμή που ήπιε «ένα ακόμη ποτηράκι». Βρίζει τους φίλους που του έλεγαν «έλα ρε πιες, το αμάξι ξέρει και μόνο του το δρόμο».
Λεβέντες πρέπει να το ξανασκεφθείτε. Δεν υπάρχει κακιά στιγμή. Οι κακές μας συνήθειες τις προκαλούν.
Φεύγοντας από το ΚΑΤ ένας οδηγός, μου έδωσε προτεραιότητα στην έξοδο της Κηφισίας. Η συνοδηγός του χαμογέλασε. Προφανώς θα ήταν το δικό της «χρόνια πολλά», μέρες Χριστουγέννων, στον άγνωστο μοτοσικλετιστή. Στην αγκαλιά της έπαιζε ένα παιδί! Τι να της πω; Ότι αν στην επόμενη στροφή τρακάρει με 50 χιλιόμετρα, το βάρος της θα έχει γίνει 3 τόνοι και το παιδί θα συνθλιβεί;
Ακούστε λοιπόν τους τραυματίες και τους εξαιρετικούς γιατρούς και νοσηλευτές του ΚΑΤ. Δεν πίνουμε όταν οδηγάμε – φοράμε κράνος – φοράμε ζώνη – δεν μιλάμε στο κινητό και τα παιδιά είναι δεμένα με τη ζωή στο πίσω κάθισμα.
Χρόνια πολλά. Και ξανασκεφθείτε το. Αν δεν αλλάξει ο καθένας από εμάς, δεν θα αλλάξει η χώρα”.