των συνεταίρων της, ενώ η σχέση δυο τηλεοπτικών αστέρων χρεοκόπησε.
Οι συζητήσεις και οι γνώμες διχάζονται ως προς τις πταίει για τα μεν και το δε.
Σίγουρα οι περισσότερες και πιο παθιασμένες αφορούν στη χρεοκοπία της σχέσης όχι στο διαζύγιο της χώρας. Δε φταίει καμιά τηλεόραση γι αυτό. Καμιά ακρότητα- και είναι πολλές- πρωινών ή μεσημεριανών εκπομπών, της πρωταγωνίστριας συμπεριλαμβανομένης.
Η κα Μενεγάκη και ο πρώην σύζυγος της πρόσφεραν άθελά τους τεράστια κοινωνική υπηρεσία. Ένα θέμα, τόσο δύσκολο να το συζητήσεις ανοιχτά, όταν μάλιστα αφορά στη γυναίκα, τώρα άνετα -δήθεν πως μιλάς για το Λάτσιο ή τη Μενεγάκη- το πραγματεύεσαι με τον/την σύντροφό σου, τους/τις φίλες και τον όποιο κοινωνικό περίγυρο.
Δηλώνεις χαλαρά και με πάθος τη θέση σου όποια κι αν είναι, σε τρίτο πρόσωπο. Λυτρωτικό για όλους, Ανθρωποφαγία για τους πρωταγωνιστές, που όμως είναι δημόσια και μάλιστα τηλεοπτικά πρόσωπα.
Το πιο ενδιαφέρον – και σοκαριστικό- για την δημόσια συζήτηση, είναι η αναγνώριση πως οι γυναίκες συνάπτουν σχέσεις, τις διεκδικούν και προχωρούν. Δεν είναι με άλλα λόγια δεδομένες στο γάμο και στη σχέση. Αυτονόητο; Ίσως για ένα ελάχιστο ποσοστό στον ιδιωτικό βίο. Δημόσια απολύτως απαγορευμένο γιατί τα στερεότυπα της πουτάνας και του κερατά είναι αβάσταχτα.
Κι έτσι ο διπλός στιγματισμός καλύπτει την υπόλοιπη ουσία. Την ανάγκη να παλεύεις, να κερδίζεις, να ανανεώνεσαι, να μοιράζεσαι, να συναισθάνεσαι. Όταν και όσο αυτά υποχωρούν, ευτυχώς για όλους κι ας μην το δεχόμαστε, οι ανάγκες καλύπτονται κι ας είναι επώδυνα. Είναι η περίφημη φθορά της σχέσης, απατηλή ονομασία, μιας και παραπέμπει σε κάτι αδήριτο, αναπόφευκτο, άρα ουτοπικό να το παλέψεις.
Δεν υπάρχουν τελικά υπέρ και κατά, σιγουριές στην αποκλειστικότητα σαν ιδιοκτησία, μα ούτε και τα αντίθετα, τουλάχιστον για την κοινωνία που όσοι και όσες έχουν περάσει τα 40 έχουν ζήσει και γαλουχηθεί. Δύσκολο να είσαι υπεράνω όσο κι αν λογικά μπορείς να το υποστηρίξεις.
Τα συναισθήματα και η λογική δηλαδή έρχονται σε αντίθεση κι αλίμονο σε όσους πάνε μονόπατα εδώ ή εκεί.
Θα φανεί ίσως ιερόσυλο στους εμβριθείς αλλά όλα τα παραπάνω ισχύουν ατόφια για το κατάντημα της οικονομίας και την ντροπή που προκαλεί η εικόνα της χώρας.
Στη σχέση συμμετοχής που είχε η χώρα και μιλώ βέβαια για την ΕΕ, βολεύτηκε πολύ και για πολύ χρόνο στο να παίρνει και να μη δίνει. Επιδοτούμενη χώρα, δήθεν αδύναμη, που εισέπραττε για πολλά χρόνια, κοροϊδεύοντας τους κουτόφραγκους συνεταίρους. Τους θεωρήσαμε δεδομένους, τους σπόνσορες!
Απλά δεν πήραμε την ευθύνη της σχέσης συνεταιρισμού με την ΕΕ, όπως και στην προσωπική ζωή την ευθύνη της σχέσης του συντρόφου.
Ελάχιστη προσπάθεια για αλλαγή, ενσωμάτωση ρηχή με κύρια μορφή τον υπερκαταναλωτισμό στις κοσμογονικές αλλαγές της τεχνολογίας. Έτσι ώστε να ακυρώνονται οι ευεργετικές τους συνέπειες. Δείτε σαν παράδειγμα την τηλεόραση και το κινητό. Και τα δύο υφίστανται τρελή κριτική και όχι άδικα, γιατί πανάλαφρα, τα χρησιμοποιούμε αλόγιστα, στιγμιαία, χαζοχαρούμενα οι χαζοχαρούμενοι.
Στην καλοπέραση με δανεικά, προστέθηκαν τα ψέματα όταν οι συνέταιροι άρχισαν να ρωτάν τι γίνεται. Πράξεις ανεύθυνες, κόλπα με τα ελλείμματα, χαλκευμένα νούμερα. Το θέμα δεν είναι πως πέσαμε έξω, αλλά πως είμαστε ψεύτες και απατεώνες.
Το χειρότερο; Πως μυαλό δεν βάζουμε. Οι δημόσιοι άνδρες ανακαλύπτουν εχθρούς, τους κακούς κερδοσκόπους, που μας βαράν αλύπητα. Δεν στέκονται στο γιατί αυτοί οι κερδοσκόποι , που πάντα υπάρχουν, διάλεξαν εμάς .
Όπως στις σχέσεις. Φταίει η πουτάνα, η το τρίτο πρόσωπο που ξελογιάζει. Ποτέ ο άνδρας, ποτέ δεν κοιτάμε μέσα πριν τα ρίξουμε δίπλα ή έξω.
Απελπισία. Όχι, καθόλου. Γιατί ο κόσμος πάει σωστά, μιλά περισσότερο για τη χρεωκοπία της σχέσης και αποστρέφεται τους δραματικούς λόγους περί διαζυγίου της χώρας.
Όσο οι ταγοί δεν ξέρουν, ή φοβούνται, δεν τολμούν να συνδυάσουν την αναζήτηση των μεν με τα δε, προκοπή δεν θα δουν και δεν θα δώσουν.