Όχι δεν ήταν στα Ζωνιανά, ήταν στην Ελλάδα, στη δαπάνη του δημοσίου για φαρμακευτικές ουσίες.
Έτσι τα 2,4 δις που ξόδευε το κράτος για φάρμακα το 2004, έγιναν 5.26 δις το 2009.
Για να μην ξεχνιόμαστε, Υπουργοί Υγείας στο διάστημα αυτό χρημάτισαν οι κκ. Ν. Κακλαμάνης και Δ. Αβραμόπουλος.
Όποιος τους δει ας τους ρωτήσει, από περιέργεια, πως επέτυχαν τόσο θαυμαστά σταθερή αύξηση δαπανών για μια πενταετία.
Η τρόικα ζήτησε, λες και χρειαζόταν τρόικα να το ζητήσει, η δαπάνη να περιορισθεί στα 2.88 δις, περίπου στο 1.3% του ΑΕΠ για τα επόμενα χρόνια.
Τα μέτρα που προτάθηκαν ήταν τρία, απλά.
1. Να ανοίξει το επάγγελμα των φαρμακοπωλών, όπου νομοθετικά δούλευαν με περιθώριο κέρδους 35% !
2. Να ελεγχθεί η ακατάσχετη συνταγογράφηση των ιατρών, που οδηγεί στο να παρέχονται στην Ελλάδα ακριβά, πρωτότυπα φάρμακα, όσα και στην Μ. Βρετανία.
Να ελεγχθεί διαμέσου της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης υιοθετώντας τα λεγόμενα θεραπευτικά πρωτόκολλα από άλλες χώρες μιας και δικά μας δεν αξιωθήκαμε να φτιάξουμε.
Τι είναι αυτά; Απλά οι προδιαγραφές ανά ασθένεια με δημογραφικά χαρακτηριστικά, που λένε για παράδειγμα ότι καρκίνο του προστάτη τύπου β παθαίνει κατά μέσο όρο το 3% των ανδρών μιας ηλικίας κάθε χρόνο.
Άρα αν τα πανάκριβα φάρμακα θεραπείας του, δίνονται σε ποσοστό 8% στην Ελλάδα, θα συμπεράνουμε πως κάποιοι γιατροί ..πείσθηκαν περισσότερο από τον ιατρικό επισκέπτη.
3. Τέλος να αυξηθεί το ποσοστό των γενοσήμων φαρμάκων στο 50%, όπως σε όλη την Ευρώπη, τα οποία γενόσημα θα πωλούνται στο 40% της αξίας του πρωτοτύπου.
Στα φάρμακα επειδή το κόστος έρευνας , παραγωγής, δοκιμής είναι τεράστιο κάθε νέο που επιτρέπεται να εισαχθεί στην αγορά (πρωτότυπο) έχει υψηλή τιμή όσο διαρκεί η άδεια ευρεσιτεχνίας, το πατέντο του.
Μετά , παράγονται εξίσου καλά φάρμακα αλλά πια όχι κατά αποκλειστικότητα. Κι επειδή και τα κόστη έρευνας έχουν αποσβεσθεί η τιμή μειώνεται στο μισό τουλάχιστον.
Αυτά τα καινούργια-όχι πρωτότυπα φάρμακα- λέγονται γενόσημα.
Ο κ. Λομβέρδος από το 2009 είχε 2 χρόνια για να συνεργασθεί με τη βιομηχανία, τους φαρμακοπώλες και τους γιατρούς ώστε να προχωρήσει τα μέτρα.
«Φαρμακο-τρίφθηκε» για δύο χρόνια με το ωράριο των φαρμακείων και μείωσε καταρχήν το ποσοστό κέρδους των.
Τίποτε άλλο.
Τώρα οι διαρθρωτικές αλλαγές συνιστούν, όπως είναι της μόδας να λέγεται, μνημονιακή επιταγή.
Άρα θα εφαρμοσθούν.
Δικαίως οι ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες φωνάζουν πως στην ουσία οδηγούνται σε αφανισμό.
Γιατί σε διάστημα ενός μήνα πρέπει να προσαρμοσθούν σε μια αγορά με 50% μικρότερα έσοδα, με πλημμελείς ελέγχους των ιατρικών συνταγογραφήσεων, έκθετες στον ανταγωνισμό, που καταντά αθέμιτος, των πολυεθνικών.
Οι τελευταίες θα μπορούν να πιέζουν τόσο για θεραπείες χωρίς υποκατάσταση (πρωτότυπα φάρμακα πανάκριβα) όσο και να εισάγουν γενόσημα από χώρες παραγωγής χαμηλότερου κόστους όπως Ινδία και Κίνα που θα συνθλίψουν την εγχώρια παραγωγή.
Με το δίκιο της η ελληνική βιομηχανία ζητά δωδεκάμηνη περίοδο προσαρμογής, δεσμευόμενη στο να τηρηθούν οι στόχοι δαπάνης των 2.8 δις που περιλαμβάνονται στον προϋπολογισμό.
Περίοδο όπου τα ταμεία θα ορίσουν μια τιμή αναφοράς για την κάθε δραστική ουσία.
Ζητούν όμως παράλληλα τον έλεγχο, σοβαρό, συστηματικό, μεθοδικό της συνταγογράφησης.
Ζητούν δηλαδή, γιατί αυτοί ξέρουν, κάποιος να προφυλάξει το σύστημα, από τους «θεματοφύλακες της δημόσιας υγείας», τους γιατρούς.
Κανείς δεν αμφιβάλλει και όλοι μας έχουμε φίλους, εμπειρίες ή ακούσματα από εξαίρετους γιατρούς, επιστήμονες αλλά και ανθρώπους.
Επίσης όμως δεν αμφιβάλλουμε πως ο κυνισμός κυρίως, αλλά και η διαφθορά και η απληστία, φοροδιαφυγή κι εκμετάλλευση, στον δικό τους κλάδο υπερβαίνει τον ήδη επαχθή μέσο όρο των άλλων επαγγελμάτων.
Τα παραδείγματα άφθονα και η τωρινή στάση των ιατρικών συλλόγων αποκαλυπτική μιας ανατριχιαστικής Ελλάδας.
Αυτά τα 2 με 3 δις που η κακή τρόικα επιβάλλει να κόψουμε και ο Λοβέρδος νομοθετεί, λείπουν από τα ασφαλιστικά ταμεία, το σύστημα δημόσιας υγείας και τελικά το αποκούμπι περίθαλψης και σύνταξης των κατά τεκμήριο πιο αδύναμων Ελλήνων.
Γιατί διαμαρτύρονται λοιπόν και απεργούν και βγάζουν και διαφημιστικά μηνύματα πως η υγεία καταρρέει;
Γιατί πλέον δεν θα γράφουν το όνομα του φαρμάκου, αλλά τη δραστική θεραπευτική ουσία που πολλά διαφορετικά φάρμακα περιέχουν.
Δεν θα γράφει «amo…”, θα γράφει πενικιλίνη. Και πενικιλίνη έχουν πολλά φάρμακα. Ο φαρμακοπώλης θα προτείνει όσα έχουν, αλλά το ασφαλιστικό ταμείο θα δικαιολογεί το φθηνότερο. Ο καταναλωτής θα αποφασίζει.
Το σύστημα υπάρχει παντού, μα παντού. Γιατί οι σύλλογοι οι ιατρικοί αντιδρούν; Γιατί απεργούν;
Γιατί ορισμένοι από αυτούς, έχουν μάθει να ..επιβραβεύονται.
Καταρχήν από τους ασθενείς, με αυτό που λέγεται φακελάκι.
Την άλλη επιβράβευση την δίνουν οι φαρμακοβιομηχανίες. Πως; Γιατί;
Μα για το όνομα του φαρμάκου. Του δικού τους, της κάθε εταιρίας.
Που ο γιατρός είχε την εξουσία, και τώρα την χάνει, να αναγράφει στη συνταγή-εντολή προς φαρμακοπώλη.
Κι έτσι στην αλυσίδα της υγείας, αυτός ο γιατρός που ο όρκος του είναι να παίρνει τον πόνο από τους ανθρώπους, μεσάζοντας και αυθέντης λειτουργός, απολαμβάνει τα δώρα της επιστήμης του.
Τι κι αν τα ταμεία χρεοκοπούν; Κι αν η χώρα παραπαίει και η υγεία καταρρέει;
Πάντα υπάρχουν άλλοι, πολιτικοί, υπουργοί, ξένοι, Γερμανοί για να φταίνε.
Οι γιατροί συμπονούν, συμπάσχουν αλλά και εισπράττουν.
«Θεματοφύλακες της δημόσιας υγείας».
Όπως οι δράκοι στα παραμύθια που φυλάνε ζηλόφθονα το θησαυρό τους.
Και τα ρουθούνια τους πετάνε φλόγες, διαστέλλονται από τον κίτρινο πυρετό.