Αυτό που έγινε χθες βράδυ στο Σύνταγμα και σε πολλές ακόμη κεντρικές πλατείες της χώρας δεν έχει προηγούμενο. Τουλάχιστον στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, ακριβώς δηλαδή όσο ζω.
Γεννημένη το 1973, λίγο μετά το Πολυτέχνειο, ανήκω στη γενιά εκείνη που ποτέ έως τώρα δεν είδε να οργανώνεται μια διαδήλωση δίχως κομματικό, συνδικαλιστικό ή άλλο καπέλο.
Μέχρι που το ίντερνετ για μια ακόμη φορά έδωσε τη λύση.
Ένα μήνυμα στο facebook ήταν η σπίθα που κινητοποίησε χιλιάδες πολιτών, ήταν η σπίθα που κινητοποίησε εμένα και τους φίλους μου να κατέβουμε στην πλατεία Συντάγματος.
Δίχως να πούμε πολλά λόγια, δίχως φανφάρες και προετοιμασίες μόλις σχολάσαμε από τις δουλειές μας, συναντηθήκαμε κάτω.
Μόλις φτάσαμε, γύρω στις 6.15 το απόγευμα, στην Βασιλίσσης Σοφίας στο ύψος της Σέκερη όπου η αστυνομία είχε αποκλείσει τον δρόμο, αιφνιδιάστηκα με το πόσα πολλά μηχανάκια είδα παρκαρισμένα παντού. Μόλις έκανα λίγα βήματα ήχησαν στα αυτιά μου τα συνθήματα και αμέσως είπα στους φίλους μου “έχει κόσμο”.
Φτάνοντας στην Βουλή δεν πίστευα αυτό που έβλεπα, ο κόσμος ήταν παντού. Ανέβηκα σε ένα πεζούλι για να δω καλύτερα και το θέαμα μου έκοψε την ανάσα.
Άνθρωποι όλων των ηλικιών, ολων των τάξεων, άλλοι ντυμένοι αθλητικά, άλλοι με τζιν και μπλουζάκια, άλλοι με κοστούμια και ταγιέρ, οικογένειες με παιδιά, ηλικιωμένοι με μαγκούρες, γερόντισσες μαυροφορεμένες, ποδηλάτες, όλοι ήταν εκεί.
Κατέβηκα από το πεζούλι και άρχισαν να ανακατεύμαι με τον κόσμο. Είδα μια παρέα 15 ατόμων, σαραντάρηδες οι περισσότεροι, να φορούν όλοι το ίδιο μπλουζάκι που έγραφε “τα δύσκολα πέρασαν, τα χειρότερα έρχονται”.
Λίγο πιο πέρα μια οικογένεια με τα παιδιά τους στο καροτσάκι, άκουγα τους γονείς να λένε “για τα παιδιά μας το κάνουμε”.
Μπροστά από τη Βουλή, στο σημείο που ήταν παρατεταγμένα τα ΜΑΤ, μια μαυροφορεμένη ηλικιωμένη γυναίκα με τον άντρα της ο οποίος κρατούσε την ελληνική σημαία μου έκαναν πολύ έντυπωση. Φώναζαν συνθήματα με τόση ζωντάνια, ζούσαν τη στιγμή με τόση ένταση σαν να ήταν έφηβοι. Τους πλησίασα και ανταλλάξαμε δυο κουβέντες. Κράτησα την πιο σημαντική “αυτά δε συνέβαιναν ούτε στην κατοχή”.
Ένας γέροντας με τη μαγκούρα του είχε άνεβει στο πεζούλι και φώναζε. Ένας αλλος ηλικιωμένος, ντυμένος με ωραίο του κοστούμι κρατούσε 2 πλακάτ. Στο δεύτερο που έγραφε “φέρτε πίσω τα κλεμμένα” είχε κρεμάσει και ένα ζευγάρι χειροπέδες.
Στο ενδιάμεσο ο κόσμος χειροκροτούσε, σφύριζε, μούντζωνε προς τη Βουλή, τραγουδούσε, φώναζε συνθήματα, “εεε,οοο,πάρτε το μνημόνιο και φύγετε απο εδώ, ΟΥΣΤ”, “Πάγκαλε πεινάμε, κατέβα να σε φάμε”, “Γιωργάκη μ……α, δεν ήρθαμε για πλάκα”, “Φέρτε πίσω τα κλεμμένα”, “Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το 73”.
Προχωρόντας συνάντησα μια παρέα φοιτητών της Νομικής. Μου είπαν “αυτο που γουστάρουμε είναι ότι δεν είδαμε κανέναν πολιτικό, κανένα λαμόγιο από αυτούς που μας έφτασαν σε αυτο το χάλι”.
Στη συζήτηση μπήκε και μια κυρία από δίπλα, μια γυναίκα γύρω στα 50. “Αυτό που με πειράζει εμένα είπε πως εγώ κάθε πρωί που ξυπνάω νοιώθω αναξιοπρεπής και αυτό με χαλάει”.
Μπήκα μέσα στην πλατεία Συντάγματος. Είδα παρέες να κάθονται κάτω, να πίνουν μπυρίτσα, να συζητάνε όπως ακριβώς θα έκαναν και στο σπίτι τους. Μόνο που τώρα σηκώθηκαν από τον καναπέ και αυτο από μόνο του λέει πολλά.
Δίχως να το καταλάβω η ώρα είχε πάει 8.30. Εκείνη τη στιγμή έφτασε η συγκέντρωση της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ στην κάτω πλευρά της πλατείας. Με εντυπωσίασε πως ο κόσμος δεν τους ήθελε εκεί, στη δική τους ειρηνική και ακαπέλωτη διαμαρτυρία. Τους ζητούσε να φύγουν, τους έλεγε “δε θέλουμε συνδικαλιστές, είστε μέρος τους προβλήματος, να φύγετε να πάτε αλλού”.
Εκείνη την ώρα, στην πλατεία κάτω από το συντριβάνι στρώθηκε ένα τεράστιο σε μήκος χαρτί στο οποίο όποιος ήθελε έγραφε κάτι και υπέγραφε. Στρέφοντας το βλέμμα μου στα δεξιά της πλατείας είδα τον ηθοποιό Σταύρο Ζαλμά παρέα με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Παπαϊωάννου. Είδα τον ηθοποιό Ιωσήφ Πολυζωίδη με την παρέα του και μάλιστα ήταν από τους ζωηρούς “αγανακτισμένους”, φώναζε διαρκώς συνθήματα. Μια παρέα γυναικών έλεγαν πως σήμερα θα ξαναπάνε στην πλατεία αλλά θα κρατούν και τις άδειες κατσαρόλες τους.
Η ώρα είχε πάει 11.00 και ο κόσμος δεν κουραζόταν, δεν έφευγε. Παρέες – παρέες κάθονταν κάτω, άναβαν κεράκια, έτρωγαν και κανένα βρώμικο, έπιναν μπύρες. Τόσο απλά, τόσο ειρηνικά, τόσο όμορφα.
Ξαναπήγα μπροστά στη Βουλή. Οι άνδρες των ΜΑΤ παρατεταγμένοι πάντα στις θέσεις τους, όμως ήρεμοι, με τις ασπίδες τους κάτω, έδειχναν με αυτο τον τρόπο πως και οι ίδιοι δε θέλουν να γίνει το παραμικρό, να μην ανοίξει ούτε μύτη. Και το γεγονός πως δεν άνοιξε μύτη, πως οι πολίτες περιφρούρησαν τη διαδήλωση και δεν άφησαν κανέναν να χαλάσει το ηρεμο κλίμα είναι μια πρώτη μεγάλη νίκη.
Η συνέχεια σήμερα…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Δείτε εικόνες από τους “αγανακτισμένους” σε όλη την Ελλάδα
Θεσσαλονίκη: Με αντίσκηνα στον Λευκό Πύργο οι “αγανακτισμένοι”
Οι 300 “αγανακτισμένοι” της Ηλείας θα συγκεντρωθούν και πάλι
Πάτρα: Πάνω από 3.000 διαδηλώνουν στο κέντρο της πόλης!
Κρήτη: Οι ”αγανακτισμένοι” βγήκαν στους δρόμους και γεμίζουν τις πλατείες!