ότι οι εργοδότες δεν είναι υποχρεωμένοι να επαναπροσλάβουν τον απολυθέντα εργαζόμενο, εκτός εάν η απόλυση του κριθεί καταχρηστική από τα δικαστήρια.
Συγκεκριμένα, έκριναν οι αρεοπαγίτες ότι η νόμιμη άρνηση του εργοδότη να αποδέχεται την εργασία του μισθωτού καθίσταται παράνομη όταν υπερβαίνει τα κριτήρια που θέτει το άρθρο 281 του Αστικού Κώδικα και αποβαίνει έτσι καταχρηστική η απόλυση. Δηλαδή, όταν θίγονται υλικά ή ηθικά συμφέροντα του εργαζομένου ή επέρχεται χωρίς λόγο προσβολή της προσωπικότητάς του.
Ειδικότερα, το Εφετείο είχε κρίνει άκυρη την καταγγελία συμβάσεως εργασίας στην οποία είχε προβεί Τράπεζα και έκανε δεκτά τα αιτήματα τραπεζοϋπαλλήλου και υποχρεώθηκε η Τράπεζα να καταβάλει μισθούς υπερημερίας στον απολυθέντα.
Επίσης το Εφετείο απέρριψε τα αιτήματα του εργαζομένου να αποδέχεται η Τράπεζα την εργασία του, να τον απασχολεί στη θέση που είχε πριν την απόλυσή του ή σε παρεμφερή ή ομοειδή θέση.
Αναλυτικότερα, η εφετειακή απόφαση έκρινε ότι η αγωγή του εργαζομένου ήταν μη νόμιμη κατά τα τελευταία εν λόγω αιτήματα (να αποδέχεται την εργασία του, κ.λπ.) γιατί δεν γινόταν επίκληση περιστατικών που να θα καθιστούσαν καταχρηστική την άρνηση της Τράπεζας να υλοποιήσει τα αιτήματα του εργαζομένου τα οποία απερρίφθησαν.
Η Ολομέλεια τάχθηκε με την άποψη του Εφετείου και απέρριψε την αίτηση αναίρεσης του τραπεζοϋπαλλήλου.