Οι αρεοπαγίτες έκριναν ότι εξακολουθεί να ισχύει η διάταξη εκείνη του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας που προβλέπει την προσωπική κράτηση (ως μέσο αναγκαστικής εκτέλεσης) κατά εμπόρων για ενοχικές απαιτήσεις τους (οφειλές).
Η προσωποκράτηση μεταξύ των εμπόρων, υπογραμμίζουν οι δικαστές, είναι σύμφωνη με το Διεθνές Σύμφωνο για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, υπό τον όρο ότι δεν υπάρχει οικονομική αδυναμία του οφειλέτη να εκπληρώσει την υποχρέωσή του.
Έτσι, αποκλείεται η προσωποκράτηση «κατά εμπόρου για ενοχικές οφειλές, όταν η μη εξόφληση των συμβατικών υποχρεώσεών του οφείλεται αποκλειστικά σε αδυναμία αυτού προς εκπλήρωση».
Μάλιστα, επισημαίνουν οι δικαστές ότι δεν είναι αναγκαίο να αναφέρεται στην αγωγή ότι ο οφειλέτης παρ’ όλο που έχει τη δυνατότητα δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις. Αντίθετα, πρέπει ο οφειλέτης να αποδείξει ότι η μη εκπλήρωση των οικονομικών του υποχρεώσεων οφείλεται αποκλειστικά σε αδυναμία του.
Ούτε όμως η δικαστική απόφαση πρέπει υποχρεωτικά να αναφέρει ότι ο οφειλέτης παρ’ όλο που είχε τη δυνατότητα από κακοπιστία δεν εκπληρώνει την υποχρέωσή του.
Έτσι, ο Άρειος Πάγος αναίρεσε απόφαση του Εφετείου Αθηνών που δεν είχε δεχθεί αγωγή εμπόρου για προσωποκράτηση άλλου εμπόρου ο οποίος δεν είχε εξοφλήσει συναλλαγματικές και μία τραπεζική επιταγή.
Το Εφετείο απέρριψε την αγωγή ως αόριστη κρίνοντας ότι ο έμπορος που δικαιούνταν την είσπραξη των οφειλών δεν ανέφερε τα γεγονότα που συνιστούν δόλια αποφυγή του οφειλέτη να εκπληρώσει την οικονομική του υποχρέωση, παρά την ύπαρξη της οικονομικής δυνατότητάς του.
Και καταλήγουν οι αρεοπαγίτες ότι το Εφετείο δεχόμενο την αοριστία της αγωγής παραβίασε τις σχετικές διατάξεις του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, καθώς αξίωσε περισσότερα στοιχεία απ’ όσα απαιτούνται για τη θεμελίωση του δικαιώματος να ζητηθεί προσωπική κράτηση για οφειλές μεταξύ εμπόρων.