Με την τοποθέτηση αυτή έθεσε τις βάσεις μιας άγονης προσώρας αντιπαράθεσης με τον αναπληρωτή υπουργό υπεύθυνο για την τάξη και την ασφάλεια, πρώην αξιωματικό καριέρας στα τεθωρακισμένα, Νίκο Τόσκα. Τον κατηγόρησε για έλλειψη σχεδιασμού στο θέμα που ανέδειξε , δηλαδή την ανοχή στην παραβατικότητα και περίπου υπέδειξε ως κενή περιεχομένου την πολύμηνη θητεία του. Ακολούθησαν αιχμές περί πλατείας Βρυξελλών και σπόντες για το γκέτο του Δεδροποτάμου στην Θεσσαλονίκη κάτι ανάλογο με αυτό της Αυλιζας στο Μενίδι.
Είναι ξεκάθαρο ότι ο υπουργός της Κατεχάκη, ως πρώην ένστολος τοποθετήθηκε εκεί για να ασκήσει μια οικεία μεν ουδέτερη δε πολιτική διαχείρισης των σωμάτων ασφαλείας. Με μηδενική παραγωγή εσωκομματικής όξυνσης και όχι για πολιτική θέσεων και πρωτοβουλιών , κάτι που επιχείρησε ο προκάτοχος του καθηγητής , Γιάννης Πανούσης και βρέθηκε στην δίνη ενός θεσμικού και παραθεσμικού κυκλώνα, με αποτέλεσμα την απομάκρυνση του . ‘Όλως τυχαίως έλεγε και αυτός για την ανοχή στην ανομία , στην παραβατικότητα και στα άβατα.
Στον τομέα της Δημόσιας Τάξης και Ασφάλειας και μετά Προστασίας του Πολίτη έχω παρακολουθήσει τις δράσεις 25-30 υπουργών ,μαζί με τους υπηρεσιακούς , και πολλοί απ΄ αυτούς ήταν τύποις , αφού το γενικό πολιτικό πλαίσιο έθετε λανθασμένα την καλλιέργεια κουλτούρας σεβασμού των κανόνων και της νομιμότητας . Είτε με ευκαιριακές σερίφηκες και καταδρομικές επιχειρήσεις πυγμής στα λεγόμενα άβατα και στα κοινωνικά γκέτο , δηλαδή καταστολή .Είτε με απουσία κάθε μακροπρόθεσμου ,συστηματικού σχεδιασμού αποπεριθωριοποίησης , με αποτέλεσμα την ανάπτυξη εστιών εκτός κοινωνικού πλαισίου. Χωρίς δικαιώματα και μέριμνα ,δηλαδή με αυτορρύθμιση.
Έτσι έχουμε φθάσει στο σημείο να είμαστε όπου και πριν 30 χρόνια και με εξαιρετικά δυσμενείς κοινωνικούς όρους οικονομικής χρεοκοπίας, ανέχειας, ανεργίας, πλήρους αδυναμίας υποστήριξης κοινωνικών δομών ενσωμάτωσης . Αυτές οι ευκαιρίες χάθηκαν πανηγυρικά τα χρόνια των ανέσεων και τώρα γίνονται συζητήσεις πως η αστυνομία μπορεί να μπει στην Αύλιζα μόνο ως μηχανοκίνητο τάγμα 300 αστυνομικών για να μην τους κάψουν ή για το πως πρέπει τα παιδιά εκεί να πάνε στα σχολεία και να καταρτιστούν επαγγελματικά.
Για την ιστορία θυμάμαι ότι το άβατο του Μενιδίου άρχισε να σφίγγει όταν η αστυνομία , πριν 20 χρόνια , σκότωσε εν ψυχρώ έναν νεαρό Ρομά, που δεν σταμάτησε σε αστυνομικό έλεγχο , Έκανε χρόνια η Αστυνομία να μπει . Το έκανε μετά από χρόνια ,ύστερα μετά από άλλο έγκλημα με εισβολή των ΕΚΑΜ που προέβησαν σε αγριότητες και μόνο που δεν έκαψαν τον καταυλισμό. Και πάλι άβατο για χρόνια.
Γίνονται επίσης συζητήσεις για την εκτεταμένη εγκληματική δραστηριότητα ,όπως αναδείχθηκε με την μερική εξάρθρωση της λεγόμενης συμμορίας των Ρομά με τις εκατοντάδες διαρρήξεις και την αφαίμαξη μικρών και μεγάλων περιουσιών, που είχαν συγκεντρωθεί στα σπίτια εν όψει των κεφαλαιακών ελέγχων και του κλεισίματος των τραπεζών. Αναφέρεται η επιτυχής αντίδραση, άλλα όχι η παρενέργεια πολιτικής , που προκάλεσε άτυπη ανακατανομή εισοδήματος , που ίσως υπερβαίνει το ένα δις σε μετρητά, το οποίο πέρασε στα χέρια του οργανωμένου εγκλήματος την τελευταία διετία.
Γίνονται επίσης προτάσεις για αυστηρότερη νομοθεσία όταν δεν τηρείται ούτε η χαλαρή . Δηλαδή να γίνει κακούργημα η άσκοπη οπλοχρησία . Όταν κατά τραγική ειρωνεία στο Μενίδι οι άσκοποι πυροβολισμοί λέγεται προήλθαν από πανηγυρισμούς για ευμενή δικαστική απόφαση μη προφυλάκισης για υπόθεση ναρκωτικών . Φαύλος κύκλος .Και άντε να εφαρμοστούν οι αυστηρότεροι νόμοι στα άβατα ,της Κρήτης για παράδειγμα ,με τρεις στρατιωτικούς τύπου επιχειρήσεις τα τελευταία 22 χρόνια, χωρίς αποτέλεσμα.
Στην Κρήτη ,όπου ανάλογο περιστατικό με αυτό του Μενιδίου συνέβη πριν λίγα χρόνια όταν Σκανδιναβός τουρίστας σκοτώθηκε σε βεράντα ξενοδοχείο στην περιοχή Χερσονήσου από αδέσποτα βλήμα , που δέχτηκε εξ ουρανού στο κεφάλι, ενώ έπινε τον καφέ του. Αλλά και όπου αλλού αναπτύσσονται, συνεπεία και της κρίσης και της κρατικής αποδιοργάνωσης , ειδικές κοινωνικές συνθήκες που γεννούν σημεία και τέρατα.
Στην Ελλάδα της κρίσης ,που θα συνεχίσει να βαθαίνει στο κοινωνικό επίπεδο επί χρόνια ,το στοίχημα της ζητούμενης ανάπτυξης ακόμη κι αν αυτή έρθει είναι βέβαιο πως θα χαθεί ,αν δεν τεθεί από κοινού ,πλαίσιο κανόνων σύγχρονης κοινωνίας υπό ασφυκτική οικονομική επιτήρηση . Πλαίσιο που θα εγγυηθούν όλα τα υγιή κόμματα για να συγκρατήσει την κοινωνική αποσύνθεση και το γενικό πλιάτσικο σε μια χρεοκοπημένη πολυδιασπασμένη χώρα , όπου Κολομβιανοί μαφιόζοι αποψιλώνουν ακόμη και τα μισοδιαλυμένα Νοσοκομεία της.