Η Ελλάδα λέει ότι οι σκληρές περικοπές στις δαπάνες καθιστούν πιο δύσκολη την εφαρμογή του συστήματος μετανάστευσης και ασύλου. Οπως και με την κρίση του χρέους, οι χώρες που αντιμετωπίζουν επείγον πρόβλημα λαθρομετανάστευσης χρειάζονται βοήθεια από την ΕΕ, με αντάλλαγμα βαθιές μεταρρυθμίσεις. Οι χώρες της ΕΕ πρέπει να εναρμονίσουν την πολιτική ασύλου για να γεφυρωθούν οι μεγάλες διαφορές που υπάρχουν ανάμεσά τους», γράφει το περιοδικό.
Οι νότιες χώρες θέλουν να έχουν την επιλογή, σε περιόδους κρίσεως, να μπορούν να απελαύνουν τους αιτούντες άσυλο στην πρώτη χώρα εισόδου στην ΕΕ. Οι βόρειοι φοβούνται την εξαγωγή του προβλήματος από τον Νότο.
Ο Economist εκτιμά ότι μπορεί να υπάρξει ένας οδυνηρός συμβιβασμός: «Αν θέλει η Ελλάδα να αναστείλει την ισχύ της Συνθήκης του Δουβλίνου, θα πρέπει να αποδεχθεί την προσωρινή αναστολή της Συνθήκης του Σένγκεν και την επιστροφή στους συνοριακούς ελέγχους.
Μέρος της λύσης βρίσκεται στη συνεργασία με τους γείτονες της Ευρώπης. Η Ελλάδα δέχεται πιέσεις επειδή η Τουρκία επιτρέπει σε κάποιους από τους γείτονές της είσοδο χωρίς βίζα. Η Τουρκία εφαρμόζει επίσης τον “γεωγραφικό περιορισμό” στη συνθήκη του 1951 για τους πρόσφυγες, περιορίζοντας το άσυλο μόνο στους ευρωπαίους. Αν η Τουρκία επιθυμεί μεγαλύτερη επιρροή στην ΕΕ και στη Μέση Ανατολή, θα πρέπει να βάλει τέλος σε αυτή τη νομική ανωμαλία.
Ενα αποτελεσματικό καθεστώς ασύλου πρέπει να είναι μέρος μιας πιο λογικής πολιτικής ασύλου, καθώς η γηραιά Ευρώπη θα χρειαστεί στο μέλλον περισσότερους εργάτες από το εξωτερικό. Αλλά δεν πρέπει να συγχέουμε τους πρόσφυγες με τους οικονομικούς μετανάστες. Οσο υπάρχει πόλεμος και καταπίεση, πρέπει να υπάρχει άσυλο. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου το ξέρει αυτό καλύτερα από τους περισσότερους: στη διάρκεια της χούντας των συνταγματαρχών, η οικογένειά του είχε λάβει άσυλο στη Σουηδία», καταλήγει το περιοδικό.