Θετικές εννοώ για τη δυνατότητα της Ελλάδας να πάρει ανάσα και να ψάξει πιο ψύχραιμα, με τη θηλιά λιγότερο σφιγμένη στο λαιμό, για το μέλλον της.
Ναι θα πουν κάποιοι αλλά τα 50δις; Που και πως θα βρεθούν. Γιατί οι όροι ανακούφισης παραχωρήθηκαν με την προϋπόθεση εξοικονόμησης των 50 δις για μείωση του χρέους!
Ο συλλογισμός είναι ισόμορφος με το ερώτημα για το χρέος και το έλλειμμα. Ναι μειώνουμε το έλλειμμα, δηλαδή το πόσα λείπουν κάθε χρόνο ανάμεσα στα έξοδα και τα έσοδα του Δημοσίου.
Ναι θα πουν οι ίδιοι κάποιοι, όμως έτσι που γίνεται η μείωση με δραματικές περικοπές στους μισθούς δεν παράγουμε, μπαίνουμε σε ύφεση, άρα με τι θα ξεπληρώσουμε το χρέος, αυτά που χρωστάμε;
Δεν είναι σκέψεις για πέταμα τα ερωτηματικά κι οι ενστάσεις. Κόμποι στο λαιμό μοιάζουν γιατί δεν έχουν απαντήσεις, φτιάχνουν κύκλους, δηλαδή αδιέξοδα.
Κι επειδή αδιέξοδα δεν υπάρχουν τελικά, πάμε πίσω για να ξαναδούμε την ένσταση των κάποιων από απόσταση και ίσως να τροποποιήσουμε την ερώτηση, όχι για να την αποφύγουμε αλλά για να προσπεράσουμε το εμπόδιο, να λύσουμε τον κόμπο να προχωρήσουμε.
Τσακώνομαι με τη γυναίκα μου γιατί με τις κάρτες φτάνουμε να ξοδεύουμε κάθε μήνα περισσότερα από τους μισθούς μας.
Τι κάνουμε; Πρώτον, κόβουμε τις πιστωτικές κάρτες, φέρνουμε τα έξοδα με τα έσοδα σε λογαριασμό. Ισοσκελίζουμε τον προϋπολογισμό σε οικονομική γλώσσα, μειώνουμε το έλλειμμα στην δημοσιογραφική επικαιρότητα.
Ναι αλλά τα επιτόκια των καρτών τρέχουν, έχουμε δόσεις κάθε μήνα για αυτά που χρωστάμε και οι μισθοί δεν φτάνουν. Άσε που με το σφίξιμο έχουμε πέσει σε μιζέρια κι αγωνία και χάλασε η ζωή μας.
Τελικά τι θα γίνει; Θα δουλεύω για τους τόκους και τις τράπεζες; Θα κλαίω τη μοίρα μου; Ναι και όχι. ΟΧΙ .
Γιατί η γυναίκα μου θυμήθηκε εκείνα τα χωραφάκια από τη θεία της κληρονομιά, και πάω στην Τράπεζα να συζητήσω. Τι; Μα να μου αλλάξουν τους όρους , να πληρώνω μικρότερη δόση, να κόψουν το ληστρικό επιτόκιο, γιατί αλλιώς θα τα βροντήξω και θα χάσουν κι εκείνοι τα λεφτά τους. Εγώ είμαι που είμαι χαμένος.
Δεν γίνεται κύριε μου λένε. Οι εποχές είναι δύσκολες, να το σκεφτόσασταν όταν ξοδεύατε και τα …γνωστά των τοκογλύφων.
Θα σας διευκολύνω λέω να βρούμε μια λύση. Αυτά τα κτήματα είναι περίπου το 12% όσων χρωστάω. Αν τα πουλήσω και σας δώσω τα λεφτά, αν δηλαδή μειώσω το χρέος μου, θα κάνετε κι εσείς τη μείωση επιτοκίου και την επιμήκυνση αποπληρωμής;
Το σκέφτονται οι τσιφούτηδες, συνεδριάζουν, παίρνουν άδεια από τα κεντρικά και λένε ναι.
Έλυσα το θέμα μου; Όχι. Προχώρησα; Ναι!
Πως; Διαχειρίσθηκα τα περιουσιακά μου στοιχεία και άλλαξα τη σύνθεσή τους. Περιουσιακό στοιχείο το χωράφι που κάθεται και έχει ρημάξει, περιουσιακό στοιχείο και το χρέος που τρέχει. Έδωσα το ένα , μείωσα την ταχύτητα και τον όγκο του άλλου. Κέρδισα ανάσα να δω αν μπορώ να βρω άλλη δουλειά, μήπως το καλοκαίρι βοηθήσουν και τα παιδιά και να το παλέψω.
Η γυναίκα μου η μοιρολογίστρα δεν το βλέπει έτσι. Κλαίει για το χωράφι που ήταν της θείας της αγαπημένης, που κι αν είχε αγριέψει εκείνης της θύμιζε την ιστορία της, την προσφυγιά και την οικογένεια. Καταριέται τους τσιφούτηδες, τους αχόρταγους, που βρήκαν εμάς τους μεροκαματιάρηδες να τους ρημάξουν. Έχει χάσει την όρεξη και το κέφι της. Και τι κατάφερες μου λέει. Να δεις που ούτε τη μισή τιμή δεν θα πιάσει το χωράφι. Κι αν ακόμη βρεθεί κανένα κορόιδο και το πάρει μετά τι θα γίνει; Πάλι θα χρωστάμε πάλι θα στενεύουμε, τζάμπα οι κόποι και η ζωή μας.
Το έχει πάρει βαριά, μου κόβει και μένα τα πόδια. Αν συνεχίσει έτσι , αν δεν αλλάξει μυαλά θα την έχουμε άσχημα. Αλλά εδώ που είμαστε δεν μπορώ να σκέφτομαι και χωρισμούς. Πρέπει να βρω τρόπους να την βοηθήσω να αλλάξει ματιά, να βγει από την απελπισία και την ακινησία. Παραπέρα να πάμε μαζί, αλλιώς τι πολεμάμε; Άσε που οι χωρισμοί μεγαλώνουν και τα έξοδα!
Τελικά νομίζω ούτε το χωράφι ούτε τα στενέματα την πειράζουν. Είναι βολεμένη! Συναισθηματικά, καθημερινά, με τα θέματα λυμένα ή κουκουλωμένα, με επίφαση ή και κομμάτι πραγματικής ευτυχίας. Δεν θέλει την αλλαγή, φοβάται το μέλλον που δεν ξέρει, τυραννιέται να προβλέψει κι έτσι δεν επιλέγει, κι επειδή το βλέπει κι εκείνη το πρόβλημα, το ρίχνει στους άλλους για να το αντέξει.. Κι αναπολεί το δήθεν γλυκό παρελθόν, τη θεία και το χωράφι, τη μιζέρια απ΄ όπου τρόμαξε να γλυτώσει 30 χρόνια πριν. Εκεί θα τη στηρίξω. Να διαλέξει αντί να προβλέψει! Να διαλέξει ανάμεσα στο να ψάξουμε πάλι τη ζωή, να την πάρουμε στα χέρια μας και να ξέρουμε πως ότι και νάρθει παλεύεται ή να μείνουμε στην καθήλωση των φόβων και την δυστυχία μας. Πάντα καπάτσα και δυνατή, σκληρή ήταν. Μαζί μου θάρθει!
Λοιπόν γυρνάμε στις Βρυξέλλες, στο χρέος στα 50 δις το έλλειμμα τις Κασσάνδρες, τους ακούνητους και τους ακίνητους.
Όσοι δεν θέλουν να ζυμώσουν κοσκινίζουν 40 μέρες και μετά και το ψωμί να γίνει, φωνάζουν πως δεν φτάνει γιατί ο καιρός πέρασε και η πείνα μεγάλωσε.
Στην ψυχολογία λένε μετάθεση την άρνηση της αλλαγής. Το ναι μεν αλλά που ακυρώνει το ναι.
Έτσι λοιπόν με το χρέος και το έλλειμμα, έτσι και με τις Βρυξέλλες και τα 50 δις.
Όμως σε αυτή την παγίδα βάζει το δαχτυλάκι της ή μάλλον βουτάει το χέρι της ολόκληρο και η κυβερνητική και ευρύτερα κομματική προπαγάνδα.
Για να μην φορτωθούν την ευθύνη της απόφασης, και την δυσαρέσκεια των όποιων πολιτών, εμφανίζουν τα 50δις σαν επαχθή όρο που τον επιβάλλουν οι ανάλγητοι Ευρωπαίοι δανειστές.
Έτσι αναγκαία μέτρα εκσυγχρονισμού, όπως η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, που είναι προγραμματική δέσμευση του ΠΑΣΟΚ από το 2004, όπως η διαφοροποίηση και ανανέωση του εθνικού χαρτοφυλακίου με την αξιοποίηση γαιών, που είναι στο πρόγραμμα της ΝΔ από το 1993, εμφανίζονται σαν αναγκαστικές κινήσεις υπό την πίεση δανειστών.
Εδώ χάνεται το νόημα, εδώ παράγεται η απελπισία.
Γιατί αύριο όταν οι συνδικάλες της ΔΕΗ θα κόβουν το ρεύμα ως γνήσιοι απεργοί επαναστάτες για να μη χάσουν τα προνόμιά τους και θα καταγγέλλουν το μνημόνιο, την πλουτοκρατία, την κυβέρνηση και τον καπιταλισμό θα έχουν δίκιο και τον κόσμο με το μέρος τους.
Το ότι πρέπει να απαλλαγούμε από το λιγνίτη, το ότι πρέπει η ΔΕΗ που μας ανήκει να κάνει κέρδη, να αλλάξει, να εκχωρήσει, ότι αν θέλουμε ανάπτυξη με όραμα, πρέπει να σκεφτούμε καθαρά, με πράσινη ενέργεια, γαλάζιο ουρανό, την Ακρόπολη χωρίς γκρίζο, τις παραλίες χωρίς αποτσίγαρα, αυτά σε σχέδιο και συνεκτικά δεν τα λέει κανείς.
Όταν όμως το αυτονόητο βαφτίζεται ήττα και στενοχώρια και προσκυνάμε την ακινησία λες κι είμαστε ένα απέραντο εθνικό μουσείο, ένα μεγάλο ¨Αγιον Όρος, όπου αποστολή δεν έχουμε να ζούμε δηλαδή να αλλάζουμε, αλλά να συντηρούμε ως θεματοφύλακες, κειμήλια κι αράχνες μαζί από τα παλιά, όταν έτσι χαιδεύουμε τα αυτιά, πώς να ζητάς μετά συναίνεση στο οδυνηρό γκρέμισμα της αλλαγής;
Ευθύνη της αλλαγής, παραγωγή νοήματος αυτό το κομματικό σύστημα δεν αναλαμβάνει. Κι έτσι μένουμε με τα ξέφτια, τα κουρέλια από τα παλιά να κυνηγάμε ανεμόμυλους και να διαιωνίζουμε το ραγιαδισμό μας. Να φταίει δηλαδή η μισητή Μέρκελ και ταυτόχρονα να τη γλείφουμε βαθύτατα για να μας κάνει τη χάρη, σαν την ελεημοσύνη στα φανάρια!!
Κόμπος στο λαιμό, κόμπος στο μυαλό που αν δεν λυθεί θα μας διαλύσει γιατί είναι αβάσταχτος.
Ζητείται θάρρος, πρόσωπο, ηγέτης. Το γαμώτο είναι πως με αγγελία δεν βρίσκεται!!
Κι όμως γίνεται. Θέλουμε έναν ηγέτη, εμάς, σε κάθε σπίτι, σε κάθε δουλειά, σε κάθε κύτταρο. Αυτό γίνεται, είναι στα μέτρα μας. Μετά εμείς θα φέρουμε, θα βγει και στα δημόσια πράγματα μια τέτοια καθοδηγητική φωνή. Από το σπίτι και τη δουλειά, για να αρχίσουμε.