Σε όποια πλευρά κι αν ανήκει ο καθένας, σε κανέναν δεν άρεσε η μαύρη οθόνη με το μήνυμα No Signal. Η ΕΡΤ ήταν πάντα ένας “θεσμός” που λατρεύαμε να μισούμε. Και όταν τη χάσαμε, μας σόκαρε.
Δυο χρόνια μετά, η ΕΡΤ (ως ΕΡΤ γιατί ως ΔΤ ή ΝΕΡΙΤ υπήρχε και μεταξύ μας, δεν είχε και μεγάλες διαφορές στα πρόσωπα, στις εκπομπές ή στη λογική), άνοιξε ξανά. ΕΡΤ1 και ΕΡΤ2. Όχι ΕΤ, όχι ΝΕΤ, όχι ΔΤ, όχι ΝΕΡΙΤ. Ε Ρ Τ.
Κι αν για τους απλούς τηλεθεατές είναι έτσι κι αλλιώς συγκινητικό, φανταστείτε για τους εργαζόμενους που ξαναμπήκαν στο Ραδιομέγαρο, που πήραν πίσω τις δουλειές τους.
Ο Άλκης Κωνσταντινίδης με το φακό του Reuters μπήκαν στα ενδότερα του Ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής το πρωί της 11ης Ιουνίου 2015. Ακριβώς στις 06:00 το Ν της ΝΕΡΙΤ στην αριστερή πλευρά της οθόνης έφυγε και έδωσε τη θέση του στο λογότυπο της ΕΡΤ.
Δάκρυα, συγκίνηση, η καρδιά να χτυπάει, χαμόγελα, γέλια, ευχές για “αδέσμευτη” ενημέρωση. Λες και δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μας ενημέρωναν πριν τρία ή τέσσερα χρόνια… Ας είναι.
Η 11η Ιουνίου 2015 είναι μια ακόμη μέρα σταθμός για την ΕΡΤ. Για την Ελληνική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση. Για τη Δημόσια Τηλεόραση. Ή όπως αλλιώς θέλει ο καθένας να ονομάζει τα κανάλια που συνήθως είναι συντονισμένα στο 1 και το 2 του τηλεκοντρόλ.
Καλή αρχή. Καλή επιτυχία. Στην τελική, κάθε χώρα έχει τη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση που της αξίζει…