Ποτέ δεν πίστεψα για στημένα. Από καμιά πλευρά. Θεώρησα διαιτητικό, αν και απαράδεκτο, λάθος την ακύρωση του γκολ του Κατσουράνη. Είχα μάλιστα, με άρθρο, προτείνει την επανάληψη του αγώνα.
Δεν πίστεψα ποτέ τα στημένα γιατί τη συνομωσιολογία και το ότι φταίνε πάντα οι άλλοι-διαιτητές, αντίπαλοι- τα θεωρώ γενικά φτηνές δικαιολογίες και εύκολη εκτόνωση.
Αντιλαμβάνομαι ότι οι επιδόσεις στο μπάσκετ είναι εξωπραγματικές. Όπως γενικότερα στον πρωταθλητισμό. Όμως έχω σιωπηρά συμβιβαστεί στην ιδέα πως οι συλλογικές και ατομικές ανάγκες μας για αδρεναλίνη, ως θεατών της βιομηχανίας παραγωγής αθλητικού περιεχομένου, έχουν de facto νομιμοποιήσει τη θυσία ταλαντούχων , χαρισματικών νέων που καλοπληρώνονται τώρα για να αργοπεθάνουν αύριο.
Μέσα στις υποχρεώσεις των συντελεστών της βιομηχανίας θεάματος είναι η συντήρηση του μύθου, που πάντα υπάρχει, σε κάθε θέαμα, σε κάθε παιχνίδι.
Το story πουλάει, γιατί αυτό δημιουργεί ταυτίσεις, συνδέει με παιδικά χρόνια, αναμνήσεις, αξίες και συναισθήματα για τους πιο μεγάλους. Δημιουργεί χώρο έκφρασης, μαθαίνει τον πόλεμο, τον φανατισμό, την εκστατική μέθη της συλλογικής
ταύτισης, της μέθεξης για τους πιο μικρούς.
Τι χαλάει το μύθο. Η τρικλοποδιά , ο γυμνός βασιλιάς. Η μπαμπεσιά.
Όπως σε όλα τα πράγματα έτσι και στο φανατικό, χλευαζόμενο, λούμπεν ποδόσφαιρο, το αποτέλεσμα μόνο του δεν φτάνει, δεν μετράει.
Θες τον άλλο, τον εχθρό, τον αιώνιο να κερδίσεις, να τον πατήσεις να τον διαλύσεις. Στα ίσια χωρίς τρικλοποδιές. Αλλιώς χάνεται η μαγκιά και εξανεμίζεται η ηδονή.
Το στήσιμο των αγώνων και η ξεφτιλισμένη εξάρτηση ενός δίμετρου παλικαριού από έναν εμβληματικό, ημίτρελλο νονό, ξενερώνει κάθε απόπειρα ενενηντάλεπτης φαντασιακής απόδρασης.
Πώς να αφεθείς στην παραζάλη, όταν δεν ξέρεις αν το λάθος διαιτητή, παίκτη, αντιπάλου είναι λάθος ή ψυχρή απόφαση;
Πώς να ευχαριστηθείς την τάπα ή το κάρφωμα όταν απλώς παρακολουθείς το πώς οι ορμόνες για άλογα μπορούν να επιδράσουν σε ανθρώπινους οργανισμούς;
Μου χαλάνε το παραμύθι. Την μυθική απόλαυση του θεάματος. Αυτοί που στήνουν. Όχι αυτοί που αποκαλύπτουν. Αυτοί που πιάνονται στα πράσα να εκβιάζουν τις επιδόσεις. Κεντέρης και …πιο ψηλοί.
Στο ποδόσφαιρο όπως γενικότερα στο θέαμα, από το θέατρο ως τον ιππόδρομο δεν κυκλοφορούν ψευδαισθήσεις πως κυριαρχούν οι άγγελοι.
Το αρχαίο πνεύμα αθάνατο, είναι μια απίστευτη ανοησία, που αναχρονιστικά, δήθεν μας θυμίζει τις διαχρονικές αξίες της ευγενούς άμιλλας.
Έχουμε πιο επίκαιρες και πιο κοσμικές, πραγματικές ανάγκες και αξίες που ο αθλητισμός ικανοποιεί.
Στον πολιτισμό μας , έχει ενσωματωθεί η παραδοχή πως η αρένα και το Κολοσσαίο είναι μέρος της καθημερινότητας μας, Δεν μας τρομάζει ούτε να τα παράγουμε και να τα εισπράττουμε ζώντας, για παράδειγμα οδηγώντας στους δρόμους της Αθήνας, ούτε μας χαλάει να το παρακολουθούμε από τις κερκίδες ή τον καναπέ.
Όμως το όριο παραμένει. Κερδίζεις στα όρθια, παλεύεις στα ίσια. Με τους κανόνες.
Αλλιώς δεν είσαι νικητής, είσαι ρουφιάνος και μπαμπέσης. Άθελα σου τσάτσος.
Να πληρώνεις κιόλας γι αυτό πάει πολύ. Γι αυτό θα δώσω πίσω τα διαρκείας. Και να με συγχωρά ο μακαρίτης ο θείος μου που από τεσσάρων χρονών με έτρεχε στο παλιό, πολύ παλιό Καραϊσκάκης.
Ολυμπιακός, πολύ πληγωμένος Ολυμπιακός θα μείνω βέβαια. Ένεκα ο θείος, ο Περαίας, εκείνο το μείγμα αυθαιρεσίας και αποκοτιάς που το οριοθετεί η αξιοπρέπεια του μάγκα και η περηφάνια του λεβέντη. Ξεχωριστός και οριακά συστημικός.
Εξ άλλου κι Έλληνας παραμένω. Κι ας νοιώθω την ίδια απογοήτευση και ξεφτίλα από τους πολιτικούς Προέδρους μας. Αλλά κι εδώ επιστρέφω το εκλογικό μου βιβλιάριο.