Η μείωση των κοινωνικών δαπανών έχει επιφέρει σοβαρές επιπτώσεις στις παροχές και τις υπηρεσίες προς τις πλέον ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού όπως είναι τα παιδιά και μάλιστα σε μια εποχή που έχουν ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Χαρακτηριστική ως προς την εγκατάλειψη της παιδικής προστασίας από το κράτος είναι η μη λειτουργία του μοναδικού στη χώρα μας Κέντρου Πρώιμης Παρέμβασης και Αποκατάστασης για Παιδιά. Το Κέντρο, που υλοποιήθηκε με πρωτοβουλία της Ένωσης «Μαζί για το Παιδί» και χρηματοδότηση του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος», έχει ολοκληρωθεί και παραδοθεί στο Ελληνικό Δημόσιο από τον Απρίλιο του 2010 αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει διότι εκκρεμεί ο απαραίτητος διορισμός δύο εξειδικευμένων φυσιάτρων ως υπευθύνων. Μια αξιέπαινη πρωτοβουλία της κοινωνίας των πολιτών υπονομεύεται από την έλλειψη ορθολογισμού και πολιτικής βούλησης.
Θύματα της αδυναμίας της Πολιτείας να παρέχει τους όποιους διαθέσιμους πόρους είναι και τριάντα μη κυβερνητικοί φορείς παιδικής προστασίας που φροντίζουν περισσότερα από 15.000 χιλιάδες παιδιά με αναπηρία, χρόνιες παθήσεις και οικογενειακά προβλήματα. Σημαντικές περικοπές κρατικών επιχορηγήσεων, καθυστερήσεις στην καταβολή νοσηλίων από ασφαλιστικά ταμεία, υπερφορολόγηση ακίνητης περιουσίας και δωρεών – σημαντικών πηγών εσόδων για τα ιδρύματα αυτά – είναι μερικά μόνο από τα ζητήματα που αναγκάζουν πολλούς από αυτούς να εξετάζουν ακόμα και τη διακοπή της λειτουργίας τους.
Και να σκεφθεί κανείς ότι στην περίπτωση αυτή «λεφτά υπάρχουν»: πρόκειται για κοινοτικούς πόρους που προορίζονται να ενισχύσουν δομές και υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας, όπως αυτές που αφορούν τη στήριξη και στέγαση ατόμων με ειδικές ανάγκες. Ποιος όμως θα ενεργοποιήσει τέτοιες δυνατότητες, όταν η αξιοποίηση ευρωπαϊκών κονδυλίων σε πεδία άμεσης προτεραιότητας όπως η απασχόληση και η προστασία των ανέργων καρκινοβατεί; Όταν το ίδιο το κράτος αδυνατεί να ανταποκριθεί σε συμβατικές υποχρεώσεις του προς τους φορείς αυτούς; Όταν δεν υπάρχει ένα εθνικό σχέδιο δράσης για την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών;
Η Πολιτεία καλείται λοιπόν – έστω και τη δωδέκατη ώρα – να εκπληρώσει μια στοιχειώδη υποχρέωσή της. Το οφείλει όχι μόνο απέναντι στα παιδιά αυτά αλλά και σε οργανώσεις με μακρά ιστορία εθελοντικής κοινωνικής προσφοράς που εδώ και δεκαετίες συμπληρώνουν – εάν δεν υποκαθιστούν σε ορισμένες περιπτώσεις – το ατελές και αναιμικό σύστημα κρατικής πρόνοιας.
Της Ευγενίας Τσουμάνη – Σπέντζα
Βουλευτού Επικρατείας, Νέα Δημοκρατία