Ενόπλων Δυνάμεων, έκαναν ένα σιωπηλό περίπατο διαμαρτυρίας μπροστά στα έκπληκτα μάτια των τουριστών.
Μία κυρία καταστηματάρχης της Πλάκας που ασφαλώς και είχε ζήσει τα χρόνια της Χούντας, αστειευόμενη με καλή πρόθεση, φώναξε στους αξιωματικούς: “Τι έγινε ρε παιδιά,πραξικόπημα”;
Οι περισσότεροι από τους ένστολους που συμμετείχαν στην εκδήλωση διαμαρτυρίας ήταν παιδιά ή αγέννητοι εκείνη τη μαύρη περίοδο. Αντιμετώπισαν με χιούμορ το πείραγμα της κυρίας. Γνωρίζουν καλά όμως, ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις χρειάστηκαν πάνω από 15 χρόνια, μετά από τη πτώση της Χούντας, για να ξανακερδίσουν την απόλυτη εμπιστοσύνη των πολιτών και να φθάσουν στο σημείο να κατακτήσουν -όπως δείχνουν πολλές δημοσκοπήσεις- τον απόλυτο σεβασμό τους.
Μπορεί να μην απέκτησαν -ευτυχώς- ποτέ ξανά το status που είχαν πριν από τη δικτατορία, αλλά έτσι κι αλλιώς οι νέες γενιές αξιωματικών δεν επεδίωξαν ποτέ κάτι τέτοιο. Η εικόνα του έλληνα αξιωματικού που οι σημερινοί σαραντάρηδες-πενηντάρηδες έχουνε ως ανάμνηση από τη στρατιωτική τους θητεία έχει σημαντικά αλλάξει.
Οι μεταπτυχιακές σπουδές αποτελούν πλέον επιλογή για όλο και περισσότερους αξιωματικούς των ΕΔ. Η στενόμυαλη στρατιωτική “λογική” συναντάται όλο και λιγότερο εντός των στρατοπέδων και πάρα πολλοί αξιωματικοί έχουν απόψεις για θέματα διπλωματίας,άμυνας και εξωτερικής πολιτικής πολύ πιο προωθημένες ακόμη και από υποτίθεται ανοιχτόμυαλους πολιτικούς αστέρες,που σ΄ αυτά τα θέματα “ταμπού” προτιμούν να ακολουθούν τις δήθεν “πατριωτικές” κοινοτοπίες.
Για όλα αυτά η κίνηση των ένστολων πολιτών να βγουν στο πεζοδρόμιο της διαμαρτυρίας για την άγρια επιδρομή στη τσέπη τους, ασφαλώς και είχε μεγάλο ρίσκο. Φαίνεται στις αντιδράσεις των πολιτών. Άλλοι θερμοί υποστηρικτές της “λευκής απεργίας” των πιλότων και της πορείας των στρατιωτικών στο κέντρο της Αθήνας κι άλλοι βρίσκονται ακριβώς απέναντι θεωρώντας ότι τέτοιου είδους αντιδράσεις παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Δεν υπάρχει μόνο άσπρο ή μαύρο σ΄ αυτή την υπόθεση.
Δεν είναι ευχάριστο θέαμα σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα όπως η Αθήνα, μια μικρή στρατιά ένστολων να περιφέρεται στους δρόμους. Οι πρώτοι που δεν αισθάνονται άνετα είναι βέβαια οι ίδιοι οι αξιωματικοί. Φάνηκε στη πορεία που έκαναν ότι είναι αμάθητοι σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Συγκεντρώθηκαν στο Μοναστηράκι απ΄ όπου έφυγαν κυριολεκτικά άρον άρον όταν ομάδα ακροδεξιών προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τη δική τους συγκέντρωση για να δημιουργήσει εντυπώσεις. Στο άκουσμα των συνθημάτων “Οι προδότες στο Γουδή” και “Λαός-Στρατός-Δημοκρατίας”, οι συγκεντρωμένοι αξιωματικοί προτίμησαν να χαθούν στα στενά της Πλάκας,σε μια πορεία που κανείς δεν ήξερε που θα καταλήξει.
Ήταν εμφανές ότι η επιχείρηση-διαμαρτυρία δεν τους πήγαινε. Τότε γιατί κατέβηκαν στους δρόμους;
Η απόγνωση που νοιώθουν πολλοί απ΄ αυτούς είναι μια καλή δικαιολογία. Η ελληνική Πολιτεία ποτέ δεν αναγνώρισε ως όφειλε, σε πρακτικό επίπεδο -δηλαδή οικονομικά- τις υπηρεσίες των Ενόπλων Δυνάμεων,τις οποίες πάντα στα λόγια εκθείαζε, μετά από τις παρελάσεις. Όταν πάλι τα πράγματα πήγαιναν στραβά,όπως στα Ίμια για παράδειγμα, η πολιτική ηγεσία έριχνε όλες τις ευθύνες στις Ένοπλες Δυνάμεις και …καθάριζε αγοράζοντας οπλικά συστήματα δισεκατομμυρίων.
Από την άλλη οι στρατιωτικοί προτιμούσαν πάντα το δρόμο της σιωπής, ταμπουρωμένοι πίσω από το ταμπού του “στίγματος της δικτατορίας”,που αποτελούσε την εύκολη δικαιολογία για να καλύψουν την ατολμία τους να εκφράσουν την άποψή τους.
Από το 1990 έως σήμερα ,20 ολόκληρα χρόνια τρεις ναύαρχοι έχουν “τολμήσει” να κάνουν το αυτονόητο, να παραιτηθούν επειδή διαφωνούσαν με τις επιλογές -επί στρατιωτικών θεμάτων- της πολιτικής ηγεσίας.
Σε αντάλλαγμα της σιωπής οι στρατιωτικοί λάμβαναν …επιδόματα,όπως και οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι. Επιδόματα λογικά όπως αυτό της επικινδυνότητας για τους ιπταμένους και τους άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων και επιδόματα με απίθανες ονομασίες. Έτσι φθάσαμε να αμοίβεται (;) ένας ιπτάμενος σμηναγός που παίζει κορώνα γράμματα τη ζωή του στο Αιγαίο, με βασικό μισθό 1509,71!!! Με την …εφεύρεση των πτητικών και άλλων επιδομάτων,οι αποδοχές του ανέβαιναν σημαντικά φθάνοντας τις 2500 χιλιάδες ευρώ το μήνα. Όλα αυτά πριν από τη κρίση και τα αλεπάλληλα χαράτσια στους στρατιωτικούς.
Οι μειώσεις που έχουν υποστεί είναι δραματικές. Χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης του έργου άλλων δημοσίων υπαλλήλων,πρέπει να επισημάνουμε ότι οι στρατιωτικοί έχουν να αντιμετωπίσουν πολύ δυσκολότερες εργασιακές συνθήκες και προβλήματα. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πάλι τους χειριστές μαχητικών της ΠΑ, οι ιδιαιτερότητες της δουλειάς τους είναι πλέον γνωστές.
Το ίδιο ισχύει για τους άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων. Ο κίνδυνος και η διαχείρισή του είναι το αντικείμενό τους. Ποιος έχει μετρήσει το οικονομικό -κι όχι μόνο- κόστος των συνεχών μεταθέσεων των αξιωματικών του Στρατού Ξηράς; Ποιος έχει υπολογίσει τα έξοδα αυτών των μετακινήσεων ,των μετεγκαταστάσεων ολόκληρων οικογενειών; Γιατί τόσα χρόνια καμμία ελληνική κυβέρνηση δεν φρόντισε τουλάχιστον να λύσει το πρόβλημα στέγασης των αξιωματικών που μετατίθενται στη μεθόριο; Επειδή δεν μπορούσαν ή επειδή οι τοπικές κοινωνίες που φιλοξενούσαν στρατιωτικούς σχηματισμούς,δεν ήθελαν να δουν τα…νοίκια από τις θλιβερές γκαρσονιέρες που νοίκιαζαν να πέφτουν κατακόρυφα;
Σ΄ όλα αυτά έχουν δίκιο οι στρατιωτικοί. Όμως οι “λευκές απεργίες” και οι διαδηλώσεις -έστω και οι σιωπηλές- πέρα από το συμβολισμό τους, δεν πρόκειται να προσφέρουν τίποτα στην ανατροπή της νέας σκληρής οικονομικής πραγματικότητας που καλούνται να αντιμετωπίσουν. Ο “συνδικαλισμός”, κακά τα ψέμματα δεν φαίνεται να ταιριάζει στις ελληνικές ΕΔ, τουλάχιστον όχι ακόμη. Μπορεί και οι ένστολοι,όπως και οι υπόλοιποι πολίτες να έχουν στο στόχαστρο όσους πολιτικούς “έπαιξαν” στο τραγελαφικό θίασο της μεταπολίτευσης. Όμως δεν πρέπει να ξεχνούν τις μεγάλες ευθύνες πολλών στρατιωτικών ηγετών τους που προκειμένου να διατηρήσουν για μερικούς μήνες, άντε για ένα χρόνο ακόμη τα γαλόνια,τα ξίφη και την εξουσία δεν τόλμησαν ποτέ να πουν στους πολιτικούς τους προϊσταμένους ότι οι στρατιωτικοί σε καμία χώρα του κόσμου δεν αμοίβονται (;) με …φιλοδωρήματα που έχουν τη μορφή επιδομάτων.
Η παρακμή των ένστολων πολιτών ξεκίνησε από τα ψηλά κλιμάκια, εκεί που τα γαλόνια μπλέχτηκαν με τη πολιτική και δυστυχώς είναι μία παρακμή που δεν είναι μόνο οικονομική.