Γυρνά, στριφογυρίζει στο μυαλό μου από την πρώτη ημέρα της κρίσης, της τρόικας και των υπολοίπων.
Το λέω στον εαυτό μου κάθε φορά που προσωπικά συμβάντα δείχνουν αξεπέραστα.
Το φωνάζω γράφοντας όποτε βλέπω την ανθρώπινη, αλλά πόσο καταστροφική συνήθεια, να ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους από το φόβο πως δεν θα αντέξουμε το βάρος της δικής μας ευθύνης.
Οι ξένοι, η τρόικα, η Μέρκελ, οι πολιτικοί είναι από τα τελευταία μας συλλογικά εξιλαστήρια θύματα.
Λείπει η περηφάνια του αδικημένου, η λεβεντιά του αγωνιστή. Που, πότε, πως χάθηκε από τη συλλογική μας ταυτότητα;
Πως εκφυλίστηκε στο να δέρνεις παίκτες στα γήπεδα, να καις με μολότοφ, να κλωτσάς ασπίδες των ΜΑΤ; Να αποκλείεις λιμάνια, δρόμους και γενικά να βγάζεις βία, αλόγιστη και αυθαίρετη, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Είτε πρόκειται για το δικαίωμα στην έκφραση και τη διαμαρτυρία στο συλλογικό βίο, είτε για την πραγμάτωση του εαυτού στην προσωπική ζωή, μέτρο και όριο είναι πάντα, τα αντίστοιχα δικαιώματα των άλλων, τα κοινά κεκτημένα. Η δική τους ελευθερία και έκφραση στα συλλογικά, το μέγεθος της ακύρωσης που ενδέχεται να προκαλέσει το άμετρο κυνήγι ατομικών επιθυμιών στους γύρω μας στην προσωπική ζωή.
Φιλοσοφώ πικραμένος τώρα που χάνω το λάμδα μου, και πιο Βαρναλικός από ποτέ. Πιο αποφασισμένος πως τώρα είναι η ευκαιρία, η τελευταία ίσως γι αυτό τον κύκλο ζωής.
Όμως,
Αν η κυβέρνηση συνεχίσει, να αναγγέλλει ριζικά μέτρα, που στη διαδικασία εφαρμογής τους λειαίνονται ως την αλλοίωση είτε από τη γραφειοκρατία είτε από προσωπικές υπουργικές στρατηγικές,
Αν η μείζων αντιπολίτευση συνεχίσει με μηδενική συναίνεση στα μέτρα αλλαγής νοοτροπιών ευελπιστώντας σε πρόσκαιρα οφέλη, βαυκαλιζόμενη πως η ρητορική δεν είναι σημαντική όσο η ψήφος στα νομοσχέδια,
Αν η φερόμενη ως Αριστερά συνεχίσει στο δρόμο της πληβειακής εκδοχής της ανυπακοής με την επικρότηση κάθε αντί και έξω-θεσμικής συμπεριφοράς,
Τότε,
Το κομματικό σύστημα και η φτωχή διακυβέρνηση γίνονται εμπόδια στην αναγκαία «ανόρθωση» φρονήματος, οικονομίας και κοινωνικής δυναμικής.
Αυτοί συναγωνίζονται σε συγκλονιστικές, λεκτικές παπάρες σκληρότητας για το δήθεν ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Έτσι αφήνουν πάλι άκαμπτο και άθικτο το ουσιαστικό ζήτημα του αν το κοινό, το δημόσιο αξιοποιείται ή διαφυλάσσεται αγιορείτικα, φανατικά σαν ένα απέραντο μουσείο. Είμαστε μουσείο, αυθαίρετο και καταπατημένο από εμάς τους ίδιους εν μέρει, αλλά πάντως περιούσιο και συρματοπλεγμένο για τους απ’ έξω;
Ο πυρήνας μας μένει αλώβητος, προφυλαγμένος στα πιο παλιά σεντούκια των εθνικών μας μύθων. Έτσι δεν πάει, έτσι δεν γίνεται.
Πρέπει να μπούμε μέσα στα τρομακτικά, αραχνιασμένα μας σκοτεινά κατάβαθα, να αποχαιρετήσουμε πολλά από όσα μας έδωσαν ζωή και μας κράτησαν συντροφιά μέχρις σήμερα, έθρεψαν όνειρα και έδωσαν ευκαιρίες για όμορφες στιγμές που νοσταλγούμε.
Μιλώ για τους γιατρούς που απεργούν έχοντας εξαντλήσει το δυναμικό της οργής μας, όμως αν το δούμε αλλιώς αρνούνται να αποχωρισθούν τον βολεμένο, διεφθαρμένο εαυτό που τον κρύβουν κάτω από τα Cayenne’s και τα εξοχικά.
Μιλώ για τους συνδικαλιστές που οργανώνουν απεργίες αλλά όχι αγώνες, που δεν αλλάζουν αλλά φθείρουν, δεν διεκδικούν αλλά συναλλάσσονται.
Μιλώ για όλους τους χωρίς τίτλο και σπουδαία θέση, που παρακολουθούν θεατές στην κωμωδία των 8 και πασχίζουν να φτιάξουν εξήγηση και νόημα για να κινηθούν στη δική τους ζωή, να καταλαγιάσουν αγωνίες και φόβους, να προστατεύσουν οικογένειες. Με τα κλισέ να μη φτουράνε αυτός ο δρόμος δεν έχει στροφή.
Μιλώ για τα παιδιά που κάνουν την σπάνια οργή τους φτηνή μαγκιά των μολότοφ, που χάνουν το πολύτιμο δυναμικό εξέγερσης και ανατροπής σε χύμα αντί- κρατισμό και καταναλώνουν βία άνευρη μαζί με τα χάμπουργκερ.
Μιλώ για μένα και για τον καθένα, που μεγάλωσε έχοντας μεταθέσει τη ζωή στους γύρω, φοβισμένοι από την σχεδόν αξεπέραστη δυσκολία της δικής μας αυτοαναφορικής εμπειρίας.
Ακόμη κι αν είμαστε πίσω από το μηδέν, στον τρόμο του κενού, ο δρόμος της ελπίδας, δηλαδή αυτός που αξίζει να πατάει ο άνθρωπος, είναι αυτός που έγραψε ο Βάρναλης. Κι όπου «με τα χέρια σου» βάλτε και τη δυνατότητα της βοήθειας που τελικά οι γύρω πάντα δίνουν. Αρκεί να την ζητάς.
Κάτι σαν το να βγεις από παράδρομο στην κύρια αρτηρία. Αν το ζητήσεις ο άλλος θα σ’ αφήσει. Αν μπουκάρεις θα σε κλείσει και θα σε βρίσει.
Είτε στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο βίο, στη συνδιαχείριση του προσωπικού και του κοινού χώρου, η δυνατότητα και ικανότητα να μοιράζεσαι, να αφοσιώνεσαι, να διεκδικείς έχουν αμβλυνθεί.
Έχουμε ζωτικό συμφέρον να τα ξαναχτίσουμε. Για να μην είναι ο ήλιος ο ουρανός κι η θάλασσα τα μόνα όμορφα πράγματα, αυτά που αξίζουν για να ζεις στην Ελλάδα.