Η γυναίκα μου, η Ολίβια, είναι 6 ½ μηνών έγκυος. Η χαρά και των δυό μας είναι μεγάλη. Εχουμε ήδη αρχίσει τις ετοιμασίες για την κόρη, που έρχεται ολοταχώς.Παραγγείλαμε το κρεββατάκι της, βάφουμε το δωμάτιο της, πήραμε τα πρώτα ρουχαλάκια και παιγνίδια της.
Την περασμένη εβδομάδα ρώτησα τον γιατρό, που την παρακολουθεί, ποια θα’ναι η αμοιβή του. Η γυναίκα μου θα γεννούσε στο ιδιωτικό μαιαυτήριο, για το οποίο δουλεύει ο γιατρός.
-Η αμοιβή μου είναι αντίστοιχη (ίδια) με το τύπο δωματίου που θα επιλέξετε…μου είπε εντελώς ψύχραιμα.
-Είναι πολύ απλό… αν πάτε σε δωμάτιο λουξ (π.χ. 10.00 ευρώ), τόση θα’ναι και η αμοιβή μου… αν πάτε σε τρίκλινο (π.χ. 2.500 ευρώ) αντίστοιχη θα’ναι και η αμοιβή μου… μου εξήγησε, λες και ελεγε το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.
Εκανα μια έρευνα: Σε συναδέλφους μου δημοσιογράφους, που καλύπτουν το ιατρικό ρεπορτάζ, σε άλλης ειδικότητας γιατρούς αλλά και σε φίλους που είχαν ήδη παιδιά.
-Καλά σου είπε… ετσι γίνονται τα πράγματα στην Ελλάδα με τίς γέννες στα ιδιωτικά μαιευτήρια.
Είχαν … δίκιο. Ετσι γίνονται τα πράγματα. Αυτο με θύμωσε ακόμα περισσότερο.
Εγραψα ενα post στην σελίδα μου στο Facebook. Περισσότερο για να «ξεκαπνίσω» τον θυμό μου… Καί τότε ξέσπασε θύελλα σχολίων από ανθρώπους που διαμαρτυρόντουσαν για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Βασικά από εγκυμονούσες γυναίκες.
Οι λέξεις «νταβατζιλίκι», «εκμετάλλευση» ήταν εκείνες που κυριάρχησαν. Με έκπληξη διάβασα ότι έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό γεννήσεων με καισαρική στην Ευρώπη. Ενα τεράστιο ποσοστό γυναικών που είχαν ήδη περισσότερα από ένα παιδιά, τόνισαν ότι «εκαναν λάθος» που γεννησαν το πρώτο τους παιδί σε ιδιωτικό μαιευτήριο…ενώ το δεύτερο (ή τα υπόλοιπα) τα γέννησαν σε δημόσιο… οπου (βασικά) έμειναν πολύ ευχαριστημένες.
Βρέθηκα σε δύσκολη θέση. Ελληνας είμαι και το Δημόσιο με τρομάζει. Θέλω το καλύτερο για την γυναίκα μου και το παιδί μου.
-Κοίτα… μου είπε… το μωρό μας πρέπει ακόμα και πριν γεννηθεί να μάθει, να μην υποκύπτει σε εκβιασμούς, που βασίζονται σε συναισθηματική φόρτιση. Πρέπει να το φέρουμε σε έναν κόσμο, που θα’ναι καλύτερος. Και σ’ αυτο πρέπει να έχει βοηθήσει και το ίδιο…από τώρα… πριν ακόμα ακούσουμε το πρώτο του κλάμα.