Άρχισε το καλοκαίρι και επεκτάθηκε μέσα στον επόμενο χρόνο με επικά επεισόδια κατά της ιδιωτικοποίησης , που ουσιαστικά ολοκληρώθηκαν με την αλλαγή κυβερνητικής σκυτάλης στο τέλος του 1993.
Η εποχή εκείνη ανέδειξε μια ιδιαίτερη κατηγορία συνδικαλιστικών ταγών (Κολλάς , Σταμούλος ) που πήραν το δρόμο για τα ξεγυμνώματα και τις δικαστικές αίθουσες . Νωρίτερα τον ίδιο δρόμο είχαν πάρει και εκδότες για υποθέσεις τρομοκρατίας. Αυτήν την ηλεκτρισμένη περίοδο μια προγραμματισμένη λαίλαπα ιδιωτικοποιήσεων ακυρώθηκε μαζί με την κυβέρνηση, που στήθηκε πάνω στα ερείπια του βρώμικου ’89 και της μεταβατικής οικουμενικής.
Λίγους μήνες μετά , τα τεράστια εξαρτήματα του διάσημου τότε μετροπόντικα μεταφέρονταν νύχτες με αστυνομική συνοδεία για να συναρμολογηθούν στα σημεία έναρξης των εξορύξεων για τις σήραγγες του μετρό. Περίπου 20 χρόνια μετά ,οι γραμμές ακόμη πασχίζουν να επεκταθούν στις συνοικίες , που κατά τα άλλα παραδίδονται στην οικονομική αδυναμία των αυτοδιοικήσεων και στην παλαίωση.
Τόσα χρόνια μετά , τα αμαξοστάσια των νέων συγκοινωνιών έχουν αναδείξει τους δικούς τους συνδικαλιστικούς ήρωες ,που αντιστέκονται στην εποχή της “χρεοκοπίας” και των αμείλικτων μνημονιακών ρητρών απόκλισης με μεθόδους του ’92. Τότε όμως λογιστικό χρήμα κυκλοφορούσε άφθονο και οι κυβερνήσεις το είχαν εύκολο , ακόμη κι αν άλλαζαν.
Σήμερα ,οι άτεγκτες ρήτρες που προ ολίγων εβδομάδων ψηφίστηκαν λένε πως αν δεν βγει ο λογαριασμός με το πρόγραμμα , θα βγει με νέες περικοπές μισθών, συντάξεων και παροχών. Συνεπώς ακόμη κι αν υπάρξει συντεχνιακό κέρδος από τους αγώνες των εργαζομένων , αυτό θα κοστίσει με νέες οριζόντιες περικοπές σε βάρος όσων εξαρτώνται άμεσα από τις καταβολές του γενικού λογιστηρίου .
Αυτές οι ρήτρες κάμπτουν τους συνδικαλιστικούς αγώνες και ενισχύουν τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που , μαζί με τις συνταγματικές διαστρεβλώσεις διευκολύνουν τους κυβερνητικούς χειρισμούς στην αντιμετώπιση των όποιων κινητοποιήσεων και διεκδικήσεων. Το 1992 είναι μακριά , ο υπόγειος επεκτείνεται , η φτώχεια θεριεύει και η μνημονιακή ρήτρα κρέμεται σαν την σπάθη του Δαμοκλή , όχι πάνω από τα κεφάλια των ηγεμόνων αλλά πάνω από μια ολόκληρη κοινωνία μη διευθετημένων .