Η πρωτοφανής για την εποχή ρύπανση , από την λειτουργία βιομηχανιών στην Αθήνα και τη ραγδαία αύξηση του αριθμού των οχημάτων , δημιουργούσε πολιτική , και έβαζε βάση για μια κάποια κουλτούρα περιβάλλοντος .
Πολλοί θα θυμούνται τον μικρό και μεγάλο δακτύλιο, τις επικές απεργίες των ταξιτζήδων , το νεότευκτο ΠΕΡΠΑ, τους μετρητές και την υστερία με τα μικρογραμμάρια διαφόρων εισπνεόμενων δηλητηρίων .
Κι ύστερα τους καταλύτες , την αντιρρυπαντική τεχνολογία της αυτοκίνησης , τις αποσύρσεις μέχρι το επιδοτούμενο ξεπούλημα των τετρακίνητων θηρίων ,όταν η κρίση κοντοζύγωνε και τα ασκημένα θηρία της αγοράς την οσμίζονταν .
Ο εφιάλτης των ρύπων για πολλούς ήταν μια πολυτελής συζήτηση καθώς η πολιτική παρήγαγε χρήμα για τους εναλλασσόμενους κυβερνητικούς και φίλους τους , τα τρελά ελλείμματα παρήγαγαν δανεισμό κι αυτός χρεοκοπία .
Τώρα ,ο εφιάλτης των ρύπων επιστρέφει ως μία παράδοξη συζήτηση γιατί το άστυ μολύνεται από ένα πολυτελές παράγωγο της άνευ ορίων κυκλοφορίας του χρήματος . Οι μεζονέτες και τα ρετιρέ των στεγαστικών και του νεοπλουτισμού ,που στον βασικό εξοπλισμό προέβλεπαν από τζακούζι μέχρι τζάκι για ατμόσφαιρα.
Μέχρι που τα τζάκια έφτιαξαν πραγματικά ..ατμόσφαιρα στην χώρα του πανάκριβου πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης . Μέχρι που η πρωτεύουσα αναβίωσε τις περιβαλλοντικές συζητήσεις σε περιβάλλον κλιμακούμενης οικονομικής ασφυξίας . Δυσχέρειας οικονομικής, που πλήττει και την περιβόητη μεσαία τάξη ,την παραταγμένη στις όχθες της Αττικής οδού , του προαστιακού και κατά μήκος των παραλίων . Αυτή η κοινωνική κατηγορία κυρίως ,αντιτάσσει παραγωγικές καμινάδες στην πολιτική του ακριβού πετρελαίου θέρμανσης .
Πολιτική, που ελάχιστα αποθαρρύνει τους λαθρεμπόρους και ξαναφέρνει στα δεύτερα πλάνα του δημόσιου διαλόγου την βλάβη του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας. Όμως τα παραπάνω αγαθά , στα επόμενα χρόνια ,θα βάλλονται πρωτογενώς από τις συνθήκες φτωχοποίησης του κράτους και της κοινωνίας .
Στην πείνα , στο κρύο και στο σκοτάδι αναζητούνται ενστικτωδώς τα αντίδοτα . Ας δούμε την ρύπανση των καπνοδόχων στα προνομιούχα προάστια , μεταφορικά ,ως την καύση δισεκατομμυρίων ευρώ που εξανέμισε η χρεοκοπία .
Τα ακίνητα όμως θα μείνουν ως μνημείο μιας εποχής , της πρώτης δεκαετίας του ευρώ και της ακραίας συρρίκνωσης των δημοσιονομικών . Και θα τα μνημονεύουν στην επόμενη γενιά ,όπως οι παλαιότερες αναφέρονταν στα προσφυγικά ή στις μονοκατοικίες των συνοικιών και αργότερα στα συγκροτήματα των πολυκατοικιών της χουντικής περιόδου .